ÇOCUK MERKEZLİ OYUN TERAPİSİ NEDİR?
Lisanını bilmediğiniz bir ülkede olduğunuzu hayal edin.
Biraz sokaklarında dolaştınız, lezzetlerini denediniz, güvenebileceğiniz birkaç yerli dost buldunuz, tecrübelerinizi kocaman bir gülümseme ile onlara anlatmaya çalıştınız, onlar da size gülümsediler. Bu gülümsemeler içinde bir iki söz öğrendiniz, dostlarınızla beceriksizce lakin keyifle konuşmaya çalıştınız.
Derken… Meseleler yaşamaya başladınız. Hava bozdu, üşüdünüz ve keyfiniz kaçtı. Etrafınızda konuşup duran bu insanların ne söylemiş olduğini anlayamadınız, üstelik sesleri de yüksek geliyordu ve tehlike altında hissettiniz. Birinin size dik dik baktığını sandınız, size ziyan vermek mi istedi sanki? Yok canım, o denli değildir. Değildir, değil mi?
Yerli dostlarınıza rahatsızlığınızı anlatmak istediniz lakin lisanlarını onlar kadar güzel kullanamıyorsunuz! Kazara öğrendiğiniz birkaç söz ile rahatsızlığınızı söz edemediniz. Göstermek istediniz ancak elle tutulur gözle görülür şeyler de değildi bunlar… Dostlarınız niye rahatsız olduğunuzu anlayamadı, hissinizi anlayamadı, sizi teselli edemedi. Bütün bu telaşlar, endişeler içinize büyüdü büyüdü büyüdü…
Lisanını bilmediğiniz ülkede, hoşluklar ve berbatlıklar içinde, bunları anlatamadan, belirsizlik ortasında kalakaldınız…
İşte, kimi vakit çocuklarımız da bu biçimde hissediyor!
Çocuklar manaya, anlamlandırma, tabir etme, düzenleme üzere marifetlerde çabucak hemen uzmanlaşamadıkları için yaşadıkları sıkıntıları, hissettikleri rahatsızlıkları yetişkinler kadar rahatça paylaşamıyorlar. Bunu davranışlarıyla gösteriyorlar. Örneğin, çocuğunuz sabırsızlıkla beklediği yeni doğan kardeşine bir anda makûs davranmaya başlıyor, onu sevmediğini söylüyor. Aslında, anne babasını paylaşmaktan üzüldüğünü, yerini kardeşinin alacağından ve artık sevilmeyeceğinden korktuğunu, hala sevildiğini görmek ve hissetmek istediğini sözcüklerle değil de davranışla “söylüyor”. Yetişkinlerin ustalaştığı tabir etme marifetlerini yeni yeni öğrenmeye ve kullanmaya başladığı için kendini davranışlarla söz edebiliyor.
Burada imdadımıza oyun yetişiyor. Oyun, çocukların günlük hayatlarının minyatürü üzeredir. Çocuk yaşadığı şeyleri oyunda yenidenlar, tekrar ele alır, bir daha kıymetlendirir, hislerini oyuncaklar üzerinden tabir eder, muhtemel sonuçları görür ve kıymetlendirir, ne yapacağına ya da yapmayacağına karar vermeye çalışır.
Çocuk Merkezli Oyun Terapisi de ruhsal meşakkatler yaşayan çocuklara tam bu noktadan el uzatır! Yaşadığı sorun her ne ise, oyunla ve oyuncaklarla söz etmesi, bu sırada marifetlerinin ve benliğinin desteklenmesi için çalışmalar yürütülür.
Çocuk Merkezli Oyun Terapisi’nde çocuk oyun oynarken terapistin dikkatli müşahedeleri ve uygun yorumları ile desteklenir ve bu sırada olduğu haliyle kabul edilir. bu biçimdece, yapılandırılmış, hudutları ve kuralları besbelli bu ortam ortasında çocuk tabir yerindeyse hem kendini birebir vakitte ömrü oyun oynayarak keşfeder.
Bir uzman olarak, çocukların kendilerini, problemlerini oyunla söz etmelerine şahit olmak beni her vakit büyüledi. Biraz düşününce, biz yetişkinler de aslında fotoğraf, müzik, sinema, tiyatro üzere sanat kısımlarıyla “oynayarak” içimizi döküyoruz kimi vakit. Bizi bile rahatlatırken, oyunun çocuklarımız üstündeki güzelleştirici tesirini hayal etmek sizce de inanılmaz değil mi?
Sevgiler,
Lisanını bilmediğiniz bir ülkede olduğunuzu hayal edin.
Biraz sokaklarında dolaştınız, lezzetlerini denediniz, güvenebileceğiniz birkaç yerli dost buldunuz, tecrübelerinizi kocaman bir gülümseme ile onlara anlatmaya çalıştınız, onlar da size gülümsediler. Bu gülümsemeler içinde bir iki söz öğrendiniz, dostlarınızla beceriksizce lakin keyifle konuşmaya çalıştınız.
Derken… Meseleler yaşamaya başladınız. Hava bozdu, üşüdünüz ve keyfiniz kaçtı. Etrafınızda konuşup duran bu insanların ne söylemiş olduğini anlayamadınız, üstelik sesleri de yüksek geliyordu ve tehlike altında hissettiniz. Birinin size dik dik baktığını sandınız, size ziyan vermek mi istedi sanki? Yok canım, o denli değildir. Değildir, değil mi?
Yerli dostlarınıza rahatsızlığınızı anlatmak istediniz lakin lisanlarını onlar kadar güzel kullanamıyorsunuz! Kazara öğrendiğiniz birkaç söz ile rahatsızlığınızı söz edemediniz. Göstermek istediniz ancak elle tutulur gözle görülür şeyler de değildi bunlar… Dostlarınız niye rahatsız olduğunuzu anlayamadı, hissinizi anlayamadı, sizi teselli edemedi. Bütün bu telaşlar, endişeler içinize büyüdü büyüdü büyüdü…
Lisanını bilmediğiniz ülkede, hoşluklar ve berbatlıklar içinde, bunları anlatamadan, belirsizlik ortasında kalakaldınız…
İşte, kimi vakit çocuklarımız da bu biçimde hissediyor!
Çocuklar manaya, anlamlandırma, tabir etme, düzenleme üzere marifetlerde çabucak hemen uzmanlaşamadıkları için yaşadıkları sıkıntıları, hissettikleri rahatsızlıkları yetişkinler kadar rahatça paylaşamıyorlar. Bunu davranışlarıyla gösteriyorlar. Örneğin, çocuğunuz sabırsızlıkla beklediği yeni doğan kardeşine bir anda makûs davranmaya başlıyor, onu sevmediğini söylüyor. Aslında, anne babasını paylaşmaktan üzüldüğünü, yerini kardeşinin alacağından ve artık sevilmeyeceğinden korktuğunu, hala sevildiğini görmek ve hissetmek istediğini sözcüklerle değil de davranışla “söylüyor”. Yetişkinlerin ustalaştığı tabir etme marifetlerini yeni yeni öğrenmeye ve kullanmaya başladığı için kendini davranışlarla söz edebiliyor.
Burada imdadımıza oyun yetişiyor. Oyun, çocukların günlük hayatlarının minyatürü üzeredir. Çocuk yaşadığı şeyleri oyunda yenidenlar, tekrar ele alır, bir daha kıymetlendirir, hislerini oyuncaklar üzerinden tabir eder, muhtemel sonuçları görür ve kıymetlendirir, ne yapacağına ya da yapmayacağına karar vermeye çalışır.
Çocuk Merkezli Oyun Terapisi de ruhsal meşakkatler yaşayan çocuklara tam bu noktadan el uzatır! Yaşadığı sorun her ne ise, oyunla ve oyuncaklarla söz etmesi, bu sırada marifetlerinin ve benliğinin desteklenmesi için çalışmalar yürütülür.
Çocuk Merkezli Oyun Terapisi’nde çocuk oyun oynarken terapistin dikkatli müşahedeleri ve uygun yorumları ile desteklenir ve bu sırada olduğu haliyle kabul edilir. bu biçimdece, yapılandırılmış, hudutları ve kuralları besbelli bu ortam ortasında çocuk tabir yerindeyse hem kendini birebir vakitte ömrü oyun oynayarak keşfeder.
Bir uzman olarak, çocukların kendilerini, problemlerini oyunla söz etmelerine şahit olmak beni her vakit büyüledi. Biraz düşününce, biz yetişkinler de aslında fotoğraf, müzik, sinema, tiyatro üzere sanat kısımlarıyla “oynayarak” içimizi döküyoruz kimi vakit. Bizi bile rahatlatırken, oyunun çocuklarımız üstündeki güzelleştirici tesirini hayal etmek sizce de inanılmaz değil mi?
Sevgiler,