Beykozlu
New member
Yaklaşık on yıl önce lisansüstü okuldayken, bugün hala kullandığım ucuz bir porselen çaydanlık aldım. Parıldayan kenarları olan suni altın astarı ve yüzeyinde pembe ve yeşim gül goncası baskısı vardır. Kapağın etrafını bir deniz mavisi halesi çevreler ve bu bir tıkırtı sesiyle çıkar. Bir melek bir çaydanlık olsaydı, o zaman bu olurdu. New York City’deki birçok apartman dairesinde ve arkadaşlarla ikindi çay saatlerinde yanımda kalmış olmak benim için paha biçilemez ve görev gereği sağlam.
Her zaman hevesli bir kahve içicisi oldum, ancak bu çaydanlığı alana kadar çay yapmak ve içmek hayatımda önemli bir ritüel haline gelmedi. Kahve benim için güne başlamanın, damarlarıma mümkün olduğunca çok kafein enjekte ederek uyanmanın bir yolu, böylece yatağımdan sıyrılabiliyorum. (Sabah insanı değilim.) Çay farklı bir yer kaplar. Ya öğleden sonranın sakinliğinde, bir dilim pasta ve dedikodu eşliğinde ya da yatmadan hemen önce, eşim ve ben cilt bakım rutinlerimizi tamamlayıp bir bölüm izlemeye hazır olduğumuzda, başkaları için demlediğim şey bu. “Arama ekibi.” Her seferinde aynı: Mutfaktan soruyorum: Arpa mı, dulavratotu kökü mü, papatya mı? Ve cevabı bana onun varoluş durumu hakkında bilmem gerekenleri söylüyor. Arpa çayı, standart olarak rahatlatıcı ve cevizlidir. Dumanlı bir Scotch’un çay versiyonu gibi, dulavratotu kökü zengin ve küllüdür; Kupanın tadını çıkarmak istiyor. Papatya bir bardak ılık sütün karşılığıdır, yani bölüm biter bitmez bayılmak ister.
Çay içmeyi pek düşünmesem de, birçok yönden hayatımda hep çay vardı. Çünkü ben Georgia’da çocukken çayı su gibi soğuk içerdik. Buzlu sürahilerde geldi, her zaman Lipton, her zaman beyaz şekerle yoğun şekilde tatlandırıldı. Bazen marketten o plastik galonluk sürahilerde tatlı çay alırdık. Buz üstünde sevdim. Annem buzdolabında da bir kap arpa çayı tutardı. Çayı bu şekilde içtiğinizde çekiciliğini, misafirperverliğini biraz kaybeder.
Ama güzel bir demlikten servis edilen sıcak çay her zaman kendinizi özel hissettirir. Lisansüstü okuldan eski arkadaşım Meredith, geçenlerde bir sesli notta, “Kısalığıyla ilgili bir şey” dedi. Ne demek istediğini biliyorum – birlikte bir demlik çay içmek, mükemmel bir şekilde sınırlandırılmış bir an, dış dünyadan bir duraklama olabilir. “Mutlu olsam da, üzgün de olsam,” dedi, “bir arkadaşımın evine gittiğimde ve bana bir fincan çay ikram etseler, ki genelde bunu yaparlar, kendimi hemen evimde gibi hissederim. Soğuk bir içecek sunmaktan farklı çünkü bu herhangi bir deva gerektirmiyor.” Bir bardak soğuk su bir metin mesajıysa, o zaman bir sıcak demlik çay düşünceli bir sesli nottur.
Bu günlerde, çay saati evimde ortak bir törendir ve Doğu Asya kültürlerinin ve İngiliz ikindi çayının görkemli yöntemleriyle değil, her seferinde aynı kalan bir dizi eylemle yapılır. İşte sahne: 90’ların sitcom’unda olduğu gibi bir arkadaşım kapımdan içeri giriyor, ceketini alıyorum, bir tabureye oturuyor, suyu koyuyorum ve patronu, erkek arkadaşı veya annesi hakkındaki nutuklarını dinliyorum. Ve işte sihir: Kahve molası, masamdan uzaklaşmak için 15 dakikalık bir bahaneyken, ikindi çayı oturup oyalanmak için bir saattir – ve eğer şanslıysak, pasta yemek. Pek ileri görüşlü biri değilimdir ama bir arkadaşımın geleceğini bildiğimde bu durum için tatlı ve dilimlenebilir bir şeyler pişirmeye çalışırım. Bir fincan çayın yanına iyi giden bir şey.
Papatya çayı keki için bu basit tarif, son kırıntıyı çiçeksi aromasıyla doldurmak için her fırsatı kullanır. Papatyanın doğal özelliklerini, özellikle çay poşetlerinde sıklıkla bulunan ince öğütülmüş maddeleri, sürecin her adımına ekleyerek ortaya çıkarabileceğinizi buldum. Sadece biraz ısı ve bir ons çabayla erimiş tereyağından sütüne kadar, papatya çayı altın özünü güzelce demler ve her adım bir öncekinden daha güzel kokar; limon kabuğu rendesi ve vanilya, papatyanın aromatik özelliklerini güçlendirir. Ve kekin kenarlarından damlayan gülünç pembe çilekli krema, çaydanlığımdaki gül goncalarını coşkuyla yankılıyor – öğleden sonralarımın gerçek merkezi.
Tarif: Çilek Soslu Papatya Çaylı Kek
Her zaman hevesli bir kahve içicisi oldum, ancak bu çaydanlığı alana kadar çay yapmak ve içmek hayatımda önemli bir ritüel haline gelmedi. Kahve benim için güne başlamanın, damarlarıma mümkün olduğunca çok kafein enjekte ederek uyanmanın bir yolu, böylece yatağımdan sıyrılabiliyorum. (Sabah insanı değilim.) Çay farklı bir yer kaplar. Ya öğleden sonranın sakinliğinde, bir dilim pasta ve dedikodu eşliğinde ya da yatmadan hemen önce, eşim ve ben cilt bakım rutinlerimizi tamamlayıp bir bölüm izlemeye hazır olduğumuzda, başkaları için demlediğim şey bu. “Arama ekibi.” Her seferinde aynı: Mutfaktan soruyorum: Arpa mı, dulavratotu kökü mü, papatya mı? Ve cevabı bana onun varoluş durumu hakkında bilmem gerekenleri söylüyor. Arpa çayı, standart olarak rahatlatıcı ve cevizlidir. Dumanlı bir Scotch’un çay versiyonu gibi, dulavratotu kökü zengin ve küllüdür; Kupanın tadını çıkarmak istiyor. Papatya bir bardak ılık sütün karşılığıdır, yani bölüm biter bitmez bayılmak ister.
Çay içmeyi pek düşünmesem de, birçok yönden hayatımda hep çay vardı. Çünkü ben Georgia’da çocukken çayı su gibi soğuk içerdik. Buzlu sürahilerde geldi, her zaman Lipton, her zaman beyaz şekerle yoğun şekilde tatlandırıldı. Bazen marketten o plastik galonluk sürahilerde tatlı çay alırdık. Buz üstünde sevdim. Annem buzdolabında da bir kap arpa çayı tutardı. Çayı bu şekilde içtiğinizde çekiciliğini, misafirperverliğini biraz kaybeder.
Ama güzel bir demlikten servis edilen sıcak çay her zaman kendinizi özel hissettirir. Lisansüstü okuldan eski arkadaşım Meredith, geçenlerde bir sesli notta, “Kısalığıyla ilgili bir şey” dedi. Ne demek istediğini biliyorum – birlikte bir demlik çay içmek, mükemmel bir şekilde sınırlandırılmış bir an, dış dünyadan bir duraklama olabilir. “Mutlu olsam da, üzgün de olsam,” dedi, “bir arkadaşımın evine gittiğimde ve bana bir fincan çay ikram etseler, ki genelde bunu yaparlar, kendimi hemen evimde gibi hissederim. Soğuk bir içecek sunmaktan farklı çünkü bu herhangi bir deva gerektirmiyor.” Bir bardak soğuk su bir metin mesajıysa, o zaman bir sıcak demlik çay düşünceli bir sesli nottur.
Bu günlerde, çay saati evimde ortak bir törendir ve Doğu Asya kültürlerinin ve İngiliz ikindi çayının görkemli yöntemleriyle değil, her seferinde aynı kalan bir dizi eylemle yapılır. İşte sahne: 90’ların sitcom’unda olduğu gibi bir arkadaşım kapımdan içeri giriyor, ceketini alıyorum, bir tabureye oturuyor, suyu koyuyorum ve patronu, erkek arkadaşı veya annesi hakkındaki nutuklarını dinliyorum. Ve işte sihir: Kahve molası, masamdan uzaklaşmak için 15 dakikalık bir bahaneyken, ikindi çayı oturup oyalanmak için bir saattir – ve eğer şanslıysak, pasta yemek. Pek ileri görüşlü biri değilimdir ama bir arkadaşımın geleceğini bildiğimde bu durum için tatlı ve dilimlenebilir bir şeyler pişirmeye çalışırım. Bir fincan çayın yanına iyi giden bir şey.
Papatya çayı keki için bu basit tarif, son kırıntıyı çiçeksi aromasıyla doldurmak için her fırsatı kullanır. Papatyanın doğal özelliklerini, özellikle çay poşetlerinde sıklıkla bulunan ince öğütülmüş maddeleri, sürecin her adımına ekleyerek ortaya çıkarabileceğinizi buldum. Sadece biraz ısı ve bir ons çabayla erimiş tereyağından sütüne kadar, papatya çayı altın özünü güzelce demler ve her adım bir öncekinden daha güzel kokar; limon kabuğu rendesi ve vanilya, papatyanın aromatik özelliklerini güçlendirir. Ve kekin kenarlarından damlayan gülünç pembe çilekli krema, çaydanlığımdaki gül goncalarını coşkuyla yankılıyor – öğleden sonralarımın gerçek merkezi.
Tarif: Çilek Soslu Papatya Çaylı Kek