Beykozlu
New member
“The White Lotus”un ikinci sezonunun başlarında – Mike White’ın şu anda beş yıldızlı bir Sicilya tatil beldesinde geçen, HBO’nun boş zaman sınıfıyla ilgili yergisi – “‘deki bir sahneye aleni, kare kare saygı duruşunda bulunan bir sekans var. 1960 yapımı L’Avventura, Michelangelo Antonioni’nin “Çöküş Üçlemesi”nin ilk sineması. Antonioni’nin soğukkanlılıkla çekilmiş ve neredeyse olay örgüsünden yoksun üç filmi, zenginliğin entropik pasifliğine bir suçlama olarak tasarlanmıştı. Tümü, Antonioni’nin romantik bir ilişki içinde olduğu göz alıcı İtalyan aktris Monica Vitti’yi canlandırdı. “L’Avventura”da, en yakın arkadaşı Anna’nın Sicilya açıklarında bir yat gezisi sırasında kaybolan Claudia’yı canlandırıyor. Claudia ve Anna’nın erkek arkadaşı Sandro kayıp kızı ararken ikna edici olmayan bir ilişkinin içine sürüklenirler. Noto kasabasındaki ıssız otele vardıklarında, aniden arkadaşıyla yüzleşmekten endişelenen Claudia, Sandro’ya onsuz içini aramasını söyler.
“Beyaz Nilüfer”in canlandırdığı sahne dışarıda, meydanda, Claudia’nın alaycı bir adam sürüsü tarafından yakalandığı yerde geçer. Estetik rahatsız edici: Antonioni, Claudia’nın etrafına ve üstüne adam yığmak için kasabanın barok mimarisini kullanıyor. Bir an için korkmuş görünüyor ama sonra gerçeklikten bir tür kopukluk yaşıyor. Kalabalığın arasında yavaşça yürürken, erkeklerin (ve seyircilerin) dikkatli, tüketen bakışlarına maruz kalan bir gösteri haline gelmesine izin vererek, kendini deneyime teslim ediyor gibi görünüyor.
‘Beyaz Lotus’a Tekrar Hoş Geldiniz
Mike White’ın lüks bir tatil köyünde geçen keskin ayrıcalık hicvi “The White Lotus”un ikinci sezonu 30 Ekim’de HBO’da başlıyor.
“L’Avventura” değil filmlerin ve yarattıkları fantezilerin peşini bırakmayan “Beyaz Nilüfer”de atıfta bulunulan tek sinema. Tanya kendini bir İtalyan sinemasının yüzeysel versiyonunda sergilerken, ailesinin Sicilya’ya yaptığı gezi, ailenin kadınların gelmeyi reddetmesiyle alt üst olan büyükbaba Bert Di Grasso, “The Godfather”ın ahlak anlayışını yüceltiyor. istediklerini yapmakta özgür olan erkekleri görür. Talihsiz Vitti kostümü onu yalnız bırakıp ihanete uğradıktan sonra Tanya, kendi deyimiyle bir grup “üst düzey gey”in parçası olan ve onu trajik bir kahraman olarak yeniden biçimlendiren Quentin’le arkadaş olur. Quentin ona kendi kayıp aşkından bahseder, ancak kulağa “Brokeback Dağı” nın konusu gibi gelir ve onu operaya götürerek “Madam Butterfly” ı bu bağlamda akıllara getirmeden edemez. M. Kelebek” ve çok özel bir romantik aldatma biçimi. Hikâyeler ve yalanlar arasındaki çizgi bulanıklaştıkça, atmosfer “Yetenekli Bay Ripley”e doğru kayar. “Beyaz Nilüfer”in ilk sezonu servetin gelişigüzel yıkıcılığıyla ilgiliyse, bu sezon onun kasıtlı yanılgısıyla ve gerçeklikten kaçan insanların ne kadar kolay avlanabileceğiyle ilgili gibi görünüyor.
Antonioni’nin sinemasında, Vitti’nin zenginliği ve güzelliği, karakterinin ihtişamlı bir dünyaya erişmesini sağlar ama aynı zamanda onu bir yalanın tuzağına düşürerek gerçek bir çürüme ve yozlaşma dünyasını gizler. “L’Avventura”, “macera” anlamına gelir – ironiktir, çünkü filmde pek bir şey olmaz ve ana gizem asla çözülmez – ama “avventura” aynı zamanda yasadışı bir ilişki için de kullanılan bir terimdir; genellikle can sıkıntısından girilir. tekmeler için. “Beyaz Nilüfer”in bu sezonunda herkesin başı tam olarak bu şekilde belaya giriyor. Hem şov hem de sinema için “aşk”, hedefin kim olduğunu söylemenin zor olduğu bir aldatma ve kendini kandırma dansıdır.
Hâlâ saflığa tutunan tek karakter – yozlaşmaya kalan tek masum kişi – Aubrey Plaza’nın canlandırdığı Harper Spiller’dır. Ve kendini Noto’da bulan, meydandaki Monica Vitti sahnesini yeniden yaratan o. Claudia gibi, Harper da buraya tesadüfen sürüklendi – başka bir karakterin gözlemlediği gibi, güzel olmanın erdemi. Bir teknoloji kurucusunun yeni zengin karısı, üniversitedeki oda arkadaşının daveti üzerine lüks bir tatile geldi. Harper tüm çabadan şüpheleniyor: hızla zengin olmak, zengin olduktan sonra aniden ortaya çıkan eski arkadaşlar, hayatlarını dünyadan koparak ve bir fantezi mekanından diğerine sürüklenerek geçiren zengin insanlar. Noto’da tıpkı Vitti gibi kendini yalnız ve etrafı erkeklerle çevrili bulur. Tıpkı sinemada olduğu gibi, sahne abartılı ve gerçeküstü hissettiriyor – kısmen paranoyak fantezi, kısmen disosiyatif deneyim ve hatta artık 1960 değil 2022 olduğu için daha da garip ve Aubrey Plaza pek de o kadar dünya dışı ve şaşırtıcı değil (Noto için) heykelsi sarışın Vitti’nin yaptığı gibi bir figür.
Harper’ın kalabalığın arasından süzülüşünü izlerken, baktığımız şey, bakılma deneyimidir. Vitti’yi taklit etmeyi amaçlayan ancak bunun yerine düşüncesiz bir otel müdürü tarafından acımasızca Peppa Pig ile karşılaştırılan Tanya ile birlikte, kendimizi ne kadar tamamen sahtekarlığa teslim edebileceğimize dair bir metafor sunuyor.
Antonioni, İtalyan Yeni Gerçekçilik hareketi sırasında, filmlerin mekanda çekildiği, oyuncu olmayanlardan yararlanıldığı, işçi sınıfı insanları, yoksulluk ve umutsuzluk hakkında hikayeler anlatıldığı zaman çalışmaya başladı. Ama onu uluslararası üne kavuşturan, zenginlerin yabancılaşmasına odaklanan “L’Avventura”ydı. Bunu biliyorum çünkü üçüncü sınıfta Paris’te bir İtalyan-Yeni-Gerçekçilik dersi almıştım ve -sanırım Paris’te üçüncü sınıfta bir İtalyan-Yeni-Gerçekçilik dersi alan biri için şaşırtıcı olmayan bir şekilde- ben de, Antonioni’nin hoşnutsuz zengin insanlar hakkındaki üçlemesini daha önce gelen şeylere tercih etti: bisiklet çalan çocuklar, ödenmemiş faturalar için endişelenen Anna Magnani, bu tür şeyler. Mücadeleyi izlemek zordur; ahlaki yargılarımızın estetize edilmiş, gerçeklerden kaçan bir zevk dünyasına yansıtılması çok daha hoştur.
Gördüğümüz, şeyleştirilmiş aşk, çekicilik, mutluluk, başarı sembolleri gibi imgelerde yaşama arzusu taşıyoruz. Noto’daki “Beyaz Nilüfer” sahnesi, bu yinelenen sahtekarlığın ve onun kabus gibi bitiş noktasının mükemmel bir temsilidir. Instagram çağındaki pek çok gezgin gibi, dizinin karakterleri de başka yerlerde gördükleri güzel sahneleri ve özel anları yeniden üretmekten başka gerçek bir amaçları olmadan maceralarında sürükleniyor ve sonsuz yansımalar içinde kendilerini konumlandırmaya çalışıyor. Bunların arasında görsel kültürden etkilenmeyen sadece Harper’dır. Noto’daki sahnesi bir bükülme noktası gibi geliyor. Güzelliği gerçekle karıştırmak ya da öyleymiş gibi davranmak her zamankinden daha kolay. Gösteri, Harper’ın hangisini seçeceğini soruyor?
Kaynak fotoğraflar: HBO; Cino del Duca/PCE, Lir.
“Beyaz Nilüfer”in canlandırdığı sahne dışarıda, meydanda, Claudia’nın alaycı bir adam sürüsü tarafından yakalandığı yerde geçer. Estetik rahatsız edici: Antonioni, Claudia’nın etrafına ve üstüne adam yığmak için kasabanın barok mimarisini kullanıyor. Bir an için korkmuş görünüyor ama sonra gerçeklikten bir tür kopukluk yaşıyor. Kalabalığın arasında yavaşça yürürken, erkeklerin (ve seyircilerin) dikkatli, tüketen bakışlarına maruz kalan bir gösteri haline gelmesine izin vererek, kendini deneyime teslim ediyor gibi görünüyor.
‘Beyaz Lotus’a Tekrar Hoş Geldiniz
Mike White’ın lüks bir tatil köyünde geçen keskin ayrıcalık hicvi “The White Lotus”un ikinci sezonu 30 Ekim’de HBO’da başlıyor.
- Michael Imperioli: “Sopranos” yıldızı, yıllarca süren prosedürler ve bağımsız filmlerden sonra profesyonel bir rönesansın tadını çıkarıyor. The White Lotus’un yeni sezonunda komedide elini deniyor.
- Sezon 1: Dizi, Hawaii’deki bir tatil beldesinde konuklar ve personel arasındaki etkileşimleri mercek altına aldı. Eleştirmenimiz, “Bu acımasız ve biraz ani ve sonra, birdenbire, sinsice canlandırıcı,” diye yazdı.
- Habersiz Kötü Adam: Oyuncu Jake Lacy, ilk sezonda balayında olan 30 yaşındaki zengin ve unvan sahibi Shane’i canlandırıyor. İşte tatsız karakteri canlandırmak hakkında söyledikleri.
- Emmy’ler:Dizi, 12 Eylül’de en iyi TV filmi, mini dizi veya antoloji dizisi ve Jennifer Coolidge’in çığır açan performansıyla en iyi yardımcı kadın oyuncu dallarında beş Primetime Emmy kazandı.
“L’Avventura” değil filmlerin ve yarattıkları fantezilerin peşini bırakmayan “Beyaz Nilüfer”de atıfta bulunulan tek sinema. Tanya kendini bir İtalyan sinemasının yüzeysel versiyonunda sergilerken, ailesinin Sicilya’ya yaptığı gezi, ailenin kadınların gelmeyi reddetmesiyle alt üst olan büyükbaba Bert Di Grasso, “The Godfather”ın ahlak anlayışını yüceltiyor. istediklerini yapmakta özgür olan erkekleri görür. Talihsiz Vitti kostümü onu yalnız bırakıp ihanete uğradıktan sonra Tanya, kendi deyimiyle bir grup “üst düzey gey”in parçası olan ve onu trajik bir kahraman olarak yeniden biçimlendiren Quentin’le arkadaş olur. Quentin ona kendi kayıp aşkından bahseder, ancak kulağa “Brokeback Dağı” nın konusu gibi gelir ve onu operaya götürerek “Madam Butterfly” ı bu bağlamda akıllara getirmeden edemez. M. Kelebek” ve çok özel bir romantik aldatma biçimi. Hikâyeler ve yalanlar arasındaki çizgi bulanıklaştıkça, atmosfer “Yetenekli Bay Ripley”e doğru kayar. “Beyaz Nilüfer”in ilk sezonu servetin gelişigüzel yıkıcılığıyla ilgiliyse, bu sezon onun kasıtlı yanılgısıyla ve gerçeklikten kaçan insanların ne kadar kolay avlanabileceğiyle ilgili gibi görünüyor.
Antonioni’nin sinemasında, Vitti’nin zenginliği ve güzelliği, karakterinin ihtişamlı bir dünyaya erişmesini sağlar ama aynı zamanda onu bir yalanın tuzağına düşürerek gerçek bir çürüme ve yozlaşma dünyasını gizler. “L’Avventura”, “macera” anlamına gelir – ironiktir, çünkü filmde pek bir şey olmaz ve ana gizem asla çözülmez – ama “avventura” aynı zamanda yasadışı bir ilişki için de kullanılan bir terimdir; genellikle can sıkıntısından girilir. tekmeler için. “Beyaz Nilüfer”in bu sezonunda herkesin başı tam olarak bu şekilde belaya giriyor. Hem şov hem de sinema için “aşk”, hedefin kim olduğunu söylemenin zor olduğu bir aldatma ve kendini kandırma dansıdır.
Hâlâ saflığa tutunan tek karakter – yozlaşmaya kalan tek masum kişi – Aubrey Plaza’nın canlandırdığı Harper Spiller’dır. Ve kendini Noto’da bulan, meydandaki Monica Vitti sahnesini yeniden yaratan o. Claudia gibi, Harper da buraya tesadüfen sürüklendi – başka bir karakterin gözlemlediği gibi, güzel olmanın erdemi. Bir teknoloji kurucusunun yeni zengin karısı, üniversitedeki oda arkadaşının daveti üzerine lüks bir tatile geldi. Harper tüm çabadan şüpheleniyor: hızla zengin olmak, zengin olduktan sonra aniden ortaya çıkan eski arkadaşlar, hayatlarını dünyadan koparak ve bir fantezi mekanından diğerine sürüklenerek geçiren zengin insanlar. Noto’da tıpkı Vitti gibi kendini yalnız ve etrafı erkeklerle çevrili bulur. Tıpkı sinemada olduğu gibi, sahne abartılı ve gerçeküstü hissettiriyor – kısmen paranoyak fantezi, kısmen disosiyatif deneyim ve hatta artık 1960 değil 2022 olduğu için daha da garip ve Aubrey Plaza pek de o kadar dünya dışı ve şaşırtıcı değil (Noto için) heykelsi sarışın Vitti’nin yaptığı gibi bir figür.
Harper’ın kalabalığın arasından süzülüşünü izlerken, baktığımız şey, bakılma deneyimidir. Vitti’yi taklit etmeyi amaçlayan ancak bunun yerine düşüncesiz bir otel müdürü tarafından acımasızca Peppa Pig ile karşılaştırılan Tanya ile birlikte, kendimizi ne kadar tamamen sahtekarlığa teslim edebileceğimize dair bir metafor sunuyor.
Antonioni, İtalyan Yeni Gerçekçilik hareketi sırasında, filmlerin mekanda çekildiği, oyuncu olmayanlardan yararlanıldığı, işçi sınıfı insanları, yoksulluk ve umutsuzluk hakkında hikayeler anlatıldığı zaman çalışmaya başladı. Ama onu uluslararası üne kavuşturan, zenginlerin yabancılaşmasına odaklanan “L’Avventura”ydı. Bunu biliyorum çünkü üçüncü sınıfta Paris’te bir İtalyan-Yeni-Gerçekçilik dersi almıştım ve -sanırım Paris’te üçüncü sınıfta bir İtalyan-Yeni-Gerçekçilik dersi alan biri için şaşırtıcı olmayan bir şekilde- ben de, Antonioni’nin hoşnutsuz zengin insanlar hakkındaki üçlemesini daha önce gelen şeylere tercih etti: bisiklet çalan çocuklar, ödenmemiş faturalar için endişelenen Anna Magnani, bu tür şeyler. Mücadeleyi izlemek zordur; ahlaki yargılarımızın estetize edilmiş, gerçeklerden kaçan bir zevk dünyasına yansıtılması çok daha hoştur.
Gördüğümüz, şeyleştirilmiş aşk, çekicilik, mutluluk, başarı sembolleri gibi imgelerde yaşama arzusu taşıyoruz. Noto’daki “Beyaz Nilüfer” sahnesi, bu yinelenen sahtekarlığın ve onun kabus gibi bitiş noktasının mükemmel bir temsilidir. Instagram çağındaki pek çok gezgin gibi, dizinin karakterleri de başka yerlerde gördükleri güzel sahneleri ve özel anları yeniden üretmekten başka gerçek bir amaçları olmadan maceralarında sürükleniyor ve sonsuz yansımalar içinde kendilerini konumlandırmaya çalışıyor. Bunların arasında görsel kültürden etkilenmeyen sadece Harper’dır. Noto’daki sahnesi bir bükülme noktası gibi geliyor. Güzelliği gerçekle karıştırmak ya da öyleymiş gibi davranmak her zamankinden daha kolay. Gösteri, Harper’ın hangisini seçeceğini soruyor?
Kaynak fotoğraflar: HBO; Cino del Duca/PCE, Lir.