Aşk acısı…İnsanlık tarihinin onulmaz yarası. Her çağda hakkında söylenecek tüm kelamların söylendiği sanılan, insanı kıskıvrak yakalayan ağrı. Başını çevirmenin yaşanacakları engelleyemediği, düşmanın içimizde olduğu baştan yazılmış yazgı.
Patrick Avrane bu acıyı şöyleki tanımlar: “Ketum ya da konuşkan, tek başına ya da etrafı kalabalık olsun, acıyı yaşayan kimse, afetlerin en büyüğüyle, yani bir aşkın yitirilmesiyle karşı karşıya kaldı mı kahraman olur. Bu felaketi aşmak kişiyi insanlığa bir adım daha yaklaştırır; bu tıpkı Orpheus üzere, sevileni geride bırakıp cehennemden dönmektir.”
Edebiyatta, sinemada, tiyatroda ya da gündelik sohbetlerde herkes yaralandığı yerden bakar bu duyguya. her insanın deneyimlediği hüsran biriciktir. Werther “Ah, beşerler bendilk evvel de bu biçimdesine perişan olmuş mudur?” derken haksız değildir. Yaşadığı acılar ülkeleri aşıp, Werther’in ateşi herkesi sarınca; gençleri intihara sürüklediği nedeni öne sürülerek yasaklanan bu kitap hepimize aşkla ilgili bir şeyler söyler. Goethe bu kitabı kendi yaşantısından yola çıkarak kaleme almıştır. “hayatış, sevmiş ve epeyce acı çekmiştim!” diye söz ettiği bu olayı kağıda dökmek, olayla ortasına ara koymuştur. bu biçimdelikle öznenin, kendisinden bir parçayı öldürme fantazisini Goethe değil Werther gerçekleştirmiştir. İmgesel bir dünyada gerçekleşen intihar, Goethe’yi harekete geçmekten korumuştur. Patrick Avrane’nin tabir ettiği üzere: “Aşk acısında aşık, Werther üzere ölür ve özne, Goethe üzere hayatta kalır. Ölen bir diğeridir; bu öteki, benliğin bir kesimi olsa da.”
Psikanalizin aşkla ilgili açıklamaları kelam konusu olunca Lacan’ın ülkü ben ve ben ideali kavramlarının ayrımı dikkat çeker. Bu ikisinin birbiriyle çakıştığı vakit, yani ötekinde ülkü imgenizi bulduğunuzda aşk ortaya çıkar. Aşkta kişi, ötekine sahip olmadığı ülkü bir imge sunar. beraberinde aşık olunan varlık, idealize edilmiş birisidir. kimi vakit işler yolunda gitmez, sevilen varlık tarafınca reddedilir ve acısıyla bozguna uğradığımız aşkla başbaşa kalırız, tıpkı Werther üzere. Bu acıyla baş edemeyip ölen Werther, Goethe’nin ben ülküsüdür. Beklentisine karşılık alamayan Goethe, aşk objesini korumak için ülkü beni öldürür. Zira sanatla tabir edilemeyen aşk acısında ölen ülkü ben değil, hiç elbet aşk objesidir. Müellif, direktör, şair her kimse acısını; söz imkanı bulduğu sanatla bize aktararak ötekine yönelttiği kelamı durdurmamış olur. Patrick Avrane’nin dediği üzere; “Acı, aşkın kalıcılığının göstergesidir. Yasın aksine, objesini değersiz bir şeye dönüştürmez, onu sürdürür.”
“Sevgilisinin gözleri diğer tarafa döndüğünde, ülkü benin yansıdığı ayna kırılmıştır.”
Patrick Avrane bu acıyı şöyleki tanımlar: “Ketum ya da konuşkan, tek başına ya da etrafı kalabalık olsun, acıyı yaşayan kimse, afetlerin en büyüğüyle, yani bir aşkın yitirilmesiyle karşı karşıya kaldı mı kahraman olur. Bu felaketi aşmak kişiyi insanlığa bir adım daha yaklaştırır; bu tıpkı Orpheus üzere, sevileni geride bırakıp cehennemden dönmektir.”
Edebiyatta, sinemada, tiyatroda ya da gündelik sohbetlerde herkes yaralandığı yerden bakar bu duyguya. her insanın deneyimlediği hüsran biriciktir. Werther “Ah, beşerler bendilk evvel de bu biçimdesine perişan olmuş mudur?” derken haksız değildir. Yaşadığı acılar ülkeleri aşıp, Werther’in ateşi herkesi sarınca; gençleri intihara sürüklediği nedeni öne sürülerek yasaklanan bu kitap hepimize aşkla ilgili bir şeyler söyler. Goethe bu kitabı kendi yaşantısından yola çıkarak kaleme almıştır. “hayatış, sevmiş ve epeyce acı çekmiştim!” diye söz ettiği bu olayı kağıda dökmek, olayla ortasına ara koymuştur. bu biçimdelikle öznenin, kendisinden bir parçayı öldürme fantazisini Goethe değil Werther gerçekleştirmiştir. İmgesel bir dünyada gerçekleşen intihar, Goethe’yi harekete geçmekten korumuştur. Patrick Avrane’nin tabir ettiği üzere: “Aşk acısında aşık, Werther üzere ölür ve özne, Goethe üzere hayatta kalır. Ölen bir diğeridir; bu öteki, benliğin bir kesimi olsa da.”
Psikanalizin aşkla ilgili açıklamaları kelam konusu olunca Lacan’ın ülkü ben ve ben ideali kavramlarının ayrımı dikkat çeker. Bu ikisinin birbiriyle çakıştığı vakit, yani ötekinde ülkü imgenizi bulduğunuzda aşk ortaya çıkar. Aşkta kişi, ötekine sahip olmadığı ülkü bir imge sunar. beraberinde aşık olunan varlık, idealize edilmiş birisidir. kimi vakit işler yolunda gitmez, sevilen varlık tarafınca reddedilir ve acısıyla bozguna uğradığımız aşkla başbaşa kalırız, tıpkı Werther üzere. Bu acıyla baş edemeyip ölen Werther, Goethe’nin ben ülküsüdür. Beklentisine karşılık alamayan Goethe, aşk objesini korumak için ülkü beni öldürür. Zira sanatla tabir edilemeyen aşk acısında ölen ülkü ben değil, hiç elbet aşk objesidir. Müellif, direktör, şair her kimse acısını; söz imkanı bulduğu sanatla bize aktararak ötekine yönelttiği kelamı durdurmamış olur. Patrick Avrane’nin dediği üzere; “Acı, aşkın kalıcılığının göstergesidir. Yasın aksine, objesini değersiz bir şeye dönüştürmez, onu sürdürür.”
“Sevgilisinin gözleri diğer tarafa döndüğünde, ülkü benin yansıdığı ayna kırılmıştır.”