Beykozlu
New member
Kocam ve ben dört yıldır evliyiz ve 10 yıldan fazla bir süredir birlikteyiz. Düğünümüzden iki ay önce ve o ve iki çocuğu birlikte satın aldığımız eve benimle birlikte taşındıktan kısa bir süre sonra, birinden beni bilgilendiren bir mesaj aldım. kocam ve eski karısının tüm ilişkimiz boyunca bir “ilişki” yaşadığını. Danışmanlık aldık ve üzerinde çalışıyoruz. Bu benim ikilemim değil; Bu kadından ne kadar şiddetle nefret ettiğimi açıklamaya yardımcı olması için bu arka planı veriyorum. Ve evlilikleri sırasında onu defalarca aldatırken yakaladı. Aynı zamanda alkolik ve reçeteli uyuşturucu bağımlısıydı/oldu. (Biliyorum, beraberlik nedir?)
Her zaman en küçük çocuklarının bu olaylardan birinin ürünü olduğuna inandım ve çocuk büyüdükçe eski komşularına olan benzerliği çok dikkat çekici hale geliyor. Bu oğul şimdi 15 yaşında ve çoğu annesinin hamileyken aldığı aşırı dozda fentanil nedeniyle hem duygusal hem de fiziksel sorunlar yaşıyor. (Şimdi) kocamla ilişkimizin başlarında bu konu hakkında bir konuşma yaptım ve bu çocuğu oğlu olarak yetiştirdiği için bu noktada çocuğun onun oğlu olduğunu ve genetiğin önemli olmadığını söyledi. Çok asil ve katılıyorum. Kocam şimdi oğlunun biyolojik olarak kendisinden başkasının olma ihtimali yokmuş gibi davranıyor.
Benim etik durumum, oğlunun, genetik geçmişinin tahmin ettiği gibi olmayabileceğinin sonunda farkına varılması gerektiğini düşünüyorum (özellikle de halihazırda karşı karşıya olduğu zorlukların ışığında). Bilmediğim şey, sırf annesine acı çektirmek istediğim için mi böyle hissediyorsam. Şu anda mevcut olan tüm aile genetiği testleri ile, bu hizmetlerden birine abone olarak kolayca “kaza” olarak öğrenilebilir. Sık sık bir tane satın almak için cazip oldum, ancak bunu yapan herkes için acıya neden olabileceğini bilerek hiç yapmadım. Bu bilgi üvey oğlumun sahip olması gereken bilgi mi? Yoksa sadece inattan mı böyle hissediyorum? Eğer doğruysa, bu bilginin “keşfedilmesi” için iyi bir yol ne olabilir? Biyolojik babaya hiç bilgi verilmeli mi?İsim Gizli
Hesabınız iltifat değil, ancak doğru sorunları tanımlar. Üvey oğlunun muhtemel atalarının olduğuna inandığın şeyi ortaya çıkarmak istemen için itibarsız sebeplerin olduğunun farkındasın. Kocanızın eski karısına karşı kötü niyetli davranmanın, ne kadar çekici olursa olsun, yanlış olacağının farkındasınız. Ama siz de gerçekleri ortaya koymak için iyi nedenler olabileceğinin farkındasınız. Ve gerçekten de var: Genel olarak, insanlar ataları hakkındaki gerçeği borçludur ve genel olarak, insanların çocukları olduğunu bilmeye hakları vardır. Şikayetlerinizin konuyla ilgili değerlendirmenizi çarpıtıp çarpıtmadığını merak etmek zorunda kalıyorsunuz.
İşte sizin karışık motivasyonlarınızdan yoksun ama aynı zamanda ilgili ilkeler hakkında çok daha az bilgisi olan birinin görüşü şudur: Üvey oğlunuz çok fazla desteğe ihtiyacı olan bir reşit olmadığı sürece, konuyu gündeme getirmesi pek yararsız ve kaba olabilir; Onu bir çevrimiçi soy hizmetine katılması için manipüle etmek kesinlikle yanlış olurdu. Ve çıkarları en önemli olan kişidir – kocanızın eski karısı veya kocanız veya onun olası biyolojik babası veya siz değil.
Üvey oğlunuz bir kez yetişkin olduğunda, kocanızı konuyu açmaya teşvik edebilirsiniz; Her ne olursa olsun, üvey oğlunun gerçeği bilmesinin tıbbi olduğu kadar ahlaki nedenleri de var. Genetik test yapmak isteyip istemediğine karar vermek üvey oğlunuza kalmış olacaktır. Yaparsa ve şüpheleriniz doğrulanırsa, babalığı doğrulamak için o eski komşuyla iletişime geçip geçmemeye karar verebilir. Biyolojik babanın burada bir çıkarı olsa da, bu çıkar sorunlu üvey oğlunun çıkarlarından daha ağır basmıyor.
Birkaç yıl önce, ailem, ebeveynleri onu desteklemeyen bir genci kabul etti ve ona sevgi dolu bir ev sağladı. Sonunda büyük bir şehre taşındı. Geçen yaz ailemin yanına geri taşındı – bu sefer ortağıyla. O ve şimdi ikisi de 20 yaşında olan ortağı, annemle babamın çok saygı gördüğü küçük bir kasabaya geri döndüler. Son zamanlarda, çift, ailemle büyük bir anlaşmazlığa düştü, bu da ısrarcı olabilen ama asla bir sineği incitmeyen bir adam olan babama sınırları aşma suçlamalarının atıldığı. Tartışma, ailemi ve beni incitti ve kafam karıştı ve iki gencin “güvenli bir alana” gitmek için ayrılmasıyla sona erdi. Geri gelmediler. Sonraki günlerde annem ve babam, büyükannem ve büyükbabamın devasını almak için planlı bir geziye çıktılar. İki pansiyonerin ailemin köpeğini izlemesi gerektiğinden, şimdi kendim yapmak için kız arkadaşımın ailesiyle Noel planlarını iptal etmek zorunda kaldım. Yatılılar, argümanı işlemek için zamana ihtiyaçları olduğunu ve işlerin nasıl bittiği hakkında yapıcı bir konuşma yapabilmelerinin muhtemelen biraz zaman alacağını söyleyen çok paragraflı birkaç metin gönderdi. Gerçek geçmiş travmaları nedeniyle, aileme travma yansıtıyorlar ve bu durumda incinenlerin kendileri olduğunu iddia ediyorlar, köprüleri yakma konusunda mükemmel olan genç manipülatörler olduklarını iddia ediyorlar.
Fark etmediğini biliyorum ama 20’li yaşlarımın ortalarında bir lezbiyenim ve kardeşim 20’li yaşlarının başında ikili olmayan bir trans birey, yani iki trans yatılı tam olarak homofobi veya transfobi iddiasında bulunamaz. Ayrıca annem onlara sadece iki kural verdi: evde sigara içmek ve odalarında yanan mum yok. Yine de odalarında birçok vape kartuşu ve mum bulduk ve oda ot ve sigara gibi kokuyordu.
İnsanların marjinal bir grupta olmalarına rağmen başkalarına zarar verebileceklerini nasıl fark ettirirsiniz?İsim Gizli
Yazar ve queer aktivist Sarah Schulman, belirli koşullar altında insanlar arasındaki çatışmaların tek taraflı istismar olarak yanlış yorumlanacağını savundu. Bir tür sosyal üstünlüğü seven ve savunanlarla çözülmemiş travmadan muzdarip olanlar arasında bir yakınlaşma noktası görüyor. Bize, her iki grubun da “kendi kavramlarını değiştirebilecek bilgi ve iletişimi reddedebileceğini” ve her iki grubun da “etraflarındaki diğerleri kontrol edilmediği, baskı altına alınmadığı, cezalandırılmadığı veya yok edilmediği sürece kendilerini ‘zayıf’ veya ‘tehlikede’ olarak kavramsallaştırabileceğini söylüyor. ” Üstünlükçü için, başka bakış açılarıyla ilişki kurmayı reddetmenin bir yetki duygusundan kaynaklandığını ileri sürer; travmatize olanlar için, bir kırılganlık duygusundan kaynaklanır.
Schulman’ın insanların katı bir şekilde kategorize edilebileceğini söylemediğini anlıyorum, ancak kimliğimiz istismar edilmemize odaklanıyorsa, bu şekilde davranmamız daha olasıdır. Kesinlikle kaydettiği deneyimler sizinkilerle uyumlu görünüyor. Aynı zamanda, bu yatılıların olanlarla ilgili ne hesap vereceğini bilmek ilginç olurdu. Belki tam resmin yok?
Bunu yaparsanız, o zaman bencil, düşüncesiz ve nankör olmuşlardır. Kötü muamele görmüş olmak, sana başkalarına kötü davranmak için tam yetki vermez. Yine de, bunu görmelerini sağlamak sizin işiniz değil. Siz ve aileniz, köprü yakan lehtarlarınızdan daha iyi borçluydunuz – ama son sözü size borçlu değilsiniz. Bunu bırakmaya çalış. Ve onları da bırakın. Bu köprülerin yeniden inşa edilmeye değer olduğunu görmüyorum.
Kwame Anthony Appiah, NYU’da felsefe öğretiyor Kitapları arasında “Cosmopolitanism”, “The Honor Code” ve “The Lies That Bind: Rethinking Identity” yer alıyor. Bir sorgu göndermek için: [email protected] adresine bir e-posta gönderin; veya The Ethicist, The New York Times Magazine, 620 Eighth Avenue, New York, NY 10018’e posta gönderin. (Bir gündüz telefon numarası ekleyin.)
Her zaman en küçük çocuklarının bu olaylardan birinin ürünü olduğuna inandım ve çocuk büyüdükçe eski komşularına olan benzerliği çok dikkat çekici hale geliyor. Bu oğul şimdi 15 yaşında ve çoğu annesinin hamileyken aldığı aşırı dozda fentanil nedeniyle hem duygusal hem de fiziksel sorunlar yaşıyor. (Şimdi) kocamla ilişkimizin başlarında bu konu hakkında bir konuşma yaptım ve bu çocuğu oğlu olarak yetiştirdiği için bu noktada çocuğun onun oğlu olduğunu ve genetiğin önemli olmadığını söyledi. Çok asil ve katılıyorum. Kocam şimdi oğlunun biyolojik olarak kendisinden başkasının olma ihtimali yokmuş gibi davranıyor.
Benim etik durumum, oğlunun, genetik geçmişinin tahmin ettiği gibi olmayabileceğinin sonunda farkına varılması gerektiğini düşünüyorum (özellikle de halihazırda karşı karşıya olduğu zorlukların ışığında). Bilmediğim şey, sırf annesine acı çektirmek istediğim için mi böyle hissediyorsam. Şu anda mevcut olan tüm aile genetiği testleri ile, bu hizmetlerden birine abone olarak kolayca “kaza” olarak öğrenilebilir. Sık sık bir tane satın almak için cazip oldum, ancak bunu yapan herkes için acıya neden olabileceğini bilerek hiç yapmadım. Bu bilgi üvey oğlumun sahip olması gereken bilgi mi? Yoksa sadece inattan mı böyle hissediyorum? Eğer doğruysa, bu bilginin “keşfedilmesi” için iyi bir yol ne olabilir? Biyolojik babaya hiç bilgi verilmeli mi?İsim Gizli
Hesabınız iltifat değil, ancak doğru sorunları tanımlar. Üvey oğlunun muhtemel atalarının olduğuna inandığın şeyi ortaya çıkarmak istemen için itibarsız sebeplerin olduğunun farkındasın. Kocanızın eski karısına karşı kötü niyetli davranmanın, ne kadar çekici olursa olsun, yanlış olacağının farkındasınız. Ama siz de gerçekleri ortaya koymak için iyi nedenler olabileceğinin farkındasınız. Ve gerçekten de var: Genel olarak, insanlar ataları hakkındaki gerçeği borçludur ve genel olarak, insanların çocukları olduğunu bilmeye hakları vardır. Şikayetlerinizin konuyla ilgili değerlendirmenizi çarpıtıp çarpıtmadığını merak etmek zorunda kalıyorsunuz.
İşte sizin karışık motivasyonlarınızdan yoksun ama aynı zamanda ilgili ilkeler hakkında çok daha az bilgisi olan birinin görüşü şudur: Üvey oğlunuz çok fazla desteğe ihtiyacı olan bir reşit olmadığı sürece, konuyu gündeme getirmesi pek yararsız ve kaba olabilir; Onu bir çevrimiçi soy hizmetine katılması için manipüle etmek kesinlikle yanlış olurdu. Ve çıkarları en önemli olan kişidir – kocanızın eski karısı veya kocanız veya onun olası biyolojik babası veya siz değil.
Üvey oğlunuz bir kez yetişkin olduğunda, kocanızı konuyu açmaya teşvik edebilirsiniz; Her ne olursa olsun, üvey oğlunun gerçeği bilmesinin tıbbi olduğu kadar ahlaki nedenleri de var. Genetik test yapmak isteyip istemediğine karar vermek üvey oğlunuza kalmış olacaktır. Yaparsa ve şüpheleriniz doğrulanırsa, babalığı doğrulamak için o eski komşuyla iletişime geçip geçmemeye karar verebilir. Biyolojik babanın burada bir çıkarı olsa da, bu çıkar sorunlu üvey oğlunun çıkarlarından daha ağır basmıyor.
Birkaç yıl önce, ailem, ebeveynleri onu desteklemeyen bir genci kabul etti ve ona sevgi dolu bir ev sağladı. Sonunda büyük bir şehre taşındı. Geçen yaz ailemin yanına geri taşındı – bu sefer ortağıyla. O ve şimdi ikisi de 20 yaşında olan ortağı, annemle babamın çok saygı gördüğü küçük bir kasabaya geri döndüler. Son zamanlarda, çift, ailemle büyük bir anlaşmazlığa düştü, bu da ısrarcı olabilen ama asla bir sineği incitmeyen bir adam olan babama sınırları aşma suçlamalarının atıldığı. Tartışma, ailemi ve beni incitti ve kafam karıştı ve iki gencin “güvenli bir alana” gitmek için ayrılmasıyla sona erdi. Geri gelmediler. Sonraki günlerde annem ve babam, büyükannem ve büyükbabamın devasını almak için planlı bir geziye çıktılar. İki pansiyonerin ailemin köpeğini izlemesi gerektiğinden, şimdi kendim yapmak için kız arkadaşımın ailesiyle Noel planlarını iptal etmek zorunda kaldım. Yatılılar, argümanı işlemek için zamana ihtiyaçları olduğunu ve işlerin nasıl bittiği hakkında yapıcı bir konuşma yapabilmelerinin muhtemelen biraz zaman alacağını söyleyen çok paragraflı birkaç metin gönderdi. Gerçek geçmiş travmaları nedeniyle, aileme travma yansıtıyorlar ve bu durumda incinenlerin kendileri olduğunu iddia ediyorlar, köprüleri yakma konusunda mükemmel olan genç manipülatörler olduklarını iddia ediyorlar.
Fark etmediğini biliyorum ama 20’li yaşlarımın ortalarında bir lezbiyenim ve kardeşim 20’li yaşlarının başında ikili olmayan bir trans birey, yani iki trans yatılı tam olarak homofobi veya transfobi iddiasında bulunamaz. Ayrıca annem onlara sadece iki kural verdi: evde sigara içmek ve odalarında yanan mum yok. Yine de odalarında birçok vape kartuşu ve mum bulduk ve oda ot ve sigara gibi kokuyordu.
İnsanların marjinal bir grupta olmalarına rağmen başkalarına zarar verebileceklerini nasıl fark ettirirsiniz?İsim Gizli
Yazar ve queer aktivist Sarah Schulman, belirli koşullar altında insanlar arasındaki çatışmaların tek taraflı istismar olarak yanlış yorumlanacağını savundu. Bir tür sosyal üstünlüğü seven ve savunanlarla çözülmemiş travmadan muzdarip olanlar arasında bir yakınlaşma noktası görüyor. Bize, her iki grubun da “kendi kavramlarını değiştirebilecek bilgi ve iletişimi reddedebileceğini” ve her iki grubun da “etraflarındaki diğerleri kontrol edilmediği, baskı altına alınmadığı, cezalandırılmadığı veya yok edilmediği sürece kendilerini ‘zayıf’ veya ‘tehlikede’ olarak kavramsallaştırabileceğini söylüyor. ” Üstünlükçü için, başka bakış açılarıyla ilişki kurmayı reddetmenin bir yetki duygusundan kaynaklandığını ileri sürer; travmatize olanlar için, bir kırılganlık duygusundan kaynaklanır.
Schulman’ın insanların katı bir şekilde kategorize edilebileceğini söylemediğini anlıyorum, ancak kimliğimiz istismar edilmemize odaklanıyorsa, bu şekilde davranmamız daha olasıdır. Kesinlikle kaydettiği deneyimler sizinkilerle uyumlu görünüyor. Aynı zamanda, bu yatılıların olanlarla ilgili ne hesap vereceğini bilmek ilginç olurdu. Belki tam resmin yok?
Bunu yaparsanız, o zaman bencil, düşüncesiz ve nankör olmuşlardır. Kötü muamele görmüş olmak, sana başkalarına kötü davranmak için tam yetki vermez. Yine de, bunu görmelerini sağlamak sizin işiniz değil. Siz ve aileniz, köprü yakan lehtarlarınızdan daha iyi borçluydunuz – ama son sözü size borçlu değilsiniz. Bunu bırakmaya çalış. Ve onları da bırakın. Bu köprülerin yeniden inşa edilmeye değer olduğunu görmüyorum.
Kwame Anthony Appiah, NYU’da felsefe öğretiyor Kitapları arasında “Cosmopolitanism”, “The Honor Code” ve “The Lies That Bind: Rethinking Identity” yer alıyor. Bir sorgu göndermek için: [email protected] adresine bir e-posta gönderin; veya The Ethicist, The New York Times Magazine, 620 Eighth Avenue, New York, NY 10018’e posta gönderin. (Bir gündüz telefon numarası ekleyin.)