“Terzi kendi söküğünü dikemez” diye bir tabir vardır. Kişinin uzmanlığıyla diğerlerine yarar sağlaması lakin kendine sağlayamaması manasına gelir. Psikologların / terapistlerin yaşadığı durum da tam olarak budur aslında.
Biroldukça insan, psikologların, insan psikolojisiyle ilgili teorik bilgiye sahip olduklarından dolayı, günlük hayatlarında zahmet yaşamadıklarını, her sorunu çarçabuk çözdüklerini düşünür. Seanslarda şunu çoğunlukla duyarız, “herbiçimde sizin hiç bu biçimde ıstıraplarınız yoktur”. Aslında tam karşıtıdır, ülkü bir terapist, her insan üzere günlük hayatta sıkıntıları olan, geçmişten gelen sıkıntıları olan lakin bunların farkında olan, çözmeye çalışan, bunun için gerekli dayanağı alan ve en değerlisi de bu problemlerinin seanslarında danışanlarına yansımasına müsaade vermeyen terapisttir.
Terapistlerin, niye terapiye gereksinim duyduklarına dair en sık karşılaşılan durumlara bakalım.
Öncelikle, terapist olmadan evvel bir terapi sürecinden geçerek, kendi içsel dünyalarının, geçmiş tecrübelerinin, travmalarının ve bilinçaltı süreçlerinin farkına varmaları ve çözülmesi gereken problemlerini çözmeye başlamaları gerekir. Bunun üzerine düşülmediği takdirde, seanslarda danışanların getirdiği sorunlarla birlikte terapistin kendi içsel süreçlerini birbirine karıştırması, danışanın problemine gereğince odaklanamaması ve objektif olamaması, ötürüsıyla danışana sağlayacağı yararın azalması kelam konusudur. Terapide, danışanların terapistlerine yönelik bir ekip transferleri olacağı üzere terapistlerin de danışanlarına karşı transferleri olur. Aktarım- karşı transfer kavramlarını Freud ortaya atmıştır ve Freud’un kurucusu olduğu psikanalitik ekole bakılırsa; terapist olmadan evvel terapiden geçme şartı bulunmaktadır. Günümüzde de terapist olabilmek için kendi terapi sürecinden geçmeyi şart gösteren kimi terapi ekolleri vardır ve lakin bu türlü terapist olma lisansı alınabilmektedir.
Öte yandan, terapist koltuğuna oturmadan evvel danışan koltuğuna oturmak; danışan olmanın nasıl bir tecrübe olduğunu görmek için de uygun bir fırsattır. Danışan olmanın dinamiklerini, nasıl bir his olduğunu yalnızca teorik olarak değil pratik olarak da hayatış olmak, empati maharetinin gelişimi açısından pek kıymetlidir.
Terapistlik, birçok vakit tek başına yapılan bir iştir ve terapistin toplumsal olarak izole bulunmasına sebep olabilir. Her ne kadar işini severek yapan ve manevi tatmin duygusu yaşayan bir terapist olsa da günün sonunda seansların içeriğinden dolayı ruhsal olarak çok yüklenme yaşayabilir ya da kendi içsel dünyasıyla ilgili tetiklendiği durumlar olabilir. Bu durumda, terapistin kendi hudutlarını bilmesi ve zorlandığı noktalarda yardım alması hem kendisi birebir vakitte danışanları açısından pek değerlidir.
Özetle, terapistler hem mesleğe adım atmadan evvel birebir vakitte mesleklerini icra ettikleri müddet boyunca vakit zaman terapi takviyesi kesinlikle almadırlar. Terapistler de insandır ve her insan üzere kusursuz değillerdir, tükenmişlik yaşayabilirler ya da yardımcı olamadıkları danışanları olabilir, vakit zaman seanslarda daha az faydalı ya da yararsız olduklarını hissedebilirler. Kıymetli olan bu durumların farkına varmak ve kendini geliştirmeye çalışmaktır.
Biroldukça insan, psikologların, insan psikolojisiyle ilgili teorik bilgiye sahip olduklarından dolayı, günlük hayatlarında zahmet yaşamadıklarını, her sorunu çarçabuk çözdüklerini düşünür. Seanslarda şunu çoğunlukla duyarız, “herbiçimde sizin hiç bu biçimde ıstıraplarınız yoktur”. Aslında tam karşıtıdır, ülkü bir terapist, her insan üzere günlük hayatta sıkıntıları olan, geçmişten gelen sıkıntıları olan lakin bunların farkında olan, çözmeye çalışan, bunun için gerekli dayanağı alan ve en değerlisi de bu problemlerinin seanslarında danışanlarına yansımasına müsaade vermeyen terapisttir.
Terapistlerin, niye terapiye gereksinim duyduklarına dair en sık karşılaşılan durumlara bakalım.
Öncelikle, terapist olmadan evvel bir terapi sürecinden geçerek, kendi içsel dünyalarının, geçmiş tecrübelerinin, travmalarının ve bilinçaltı süreçlerinin farkına varmaları ve çözülmesi gereken problemlerini çözmeye başlamaları gerekir. Bunun üzerine düşülmediği takdirde, seanslarda danışanların getirdiği sorunlarla birlikte terapistin kendi içsel süreçlerini birbirine karıştırması, danışanın problemine gereğince odaklanamaması ve objektif olamaması, ötürüsıyla danışana sağlayacağı yararın azalması kelam konusudur. Terapide, danışanların terapistlerine yönelik bir ekip transferleri olacağı üzere terapistlerin de danışanlarına karşı transferleri olur. Aktarım- karşı transfer kavramlarını Freud ortaya atmıştır ve Freud’un kurucusu olduğu psikanalitik ekole bakılırsa; terapist olmadan evvel terapiden geçme şartı bulunmaktadır. Günümüzde de terapist olabilmek için kendi terapi sürecinden geçmeyi şart gösteren kimi terapi ekolleri vardır ve lakin bu türlü terapist olma lisansı alınabilmektedir.
Öte yandan, terapist koltuğuna oturmadan evvel danışan koltuğuna oturmak; danışan olmanın nasıl bir tecrübe olduğunu görmek için de uygun bir fırsattır. Danışan olmanın dinamiklerini, nasıl bir his olduğunu yalnızca teorik olarak değil pratik olarak da hayatış olmak, empati maharetinin gelişimi açısından pek kıymetlidir.
Terapistlik, birçok vakit tek başına yapılan bir iştir ve terapistin toplumsal olarak izole bulunmasına sebep olabilir. Her ne kadar işini severek yapan ve manevi tatmin duygusu yaşayan bir terapist olsa da günün sonunda seansların içeriğinden dolayı ruhsal olarak çok yüklenme yaşayabilir ya da kendi içsel dünyasıyla ilgili tetiklendiği durumlar olabilir. Bu durumda, terapistin kendi hudutlarını bilmesi ve zorlandığı noktalarda yardım alması hem kendisi birebir vakitte danışanları açısından pek değerlidir.
Özetle, terapistler hem mesleğe adım atmadan evvel birebir vakitte mesleklerini icra ettikleri müddet boyunca vakit zaman terapi takviyesi kesinlikle almadırlar. Terapistler de insandır ve her insan üzere kusursuz değillerdir, tükenmişlik yaşayabilirler ya da yardımcı olamadıkları danışanları olabilir, vakit zaman seanslarda daha az faydalı ya da yararsız olduklarını hissedebilirler. Kıymetli olan bu durumların farkına varmak ve kendini geliştirmeye çalışmaktır.