Herkes tarafınca merakla beklenen dizi hakkındaki birinci izlenimler genel manada olumlu. Netflix’te ve biroldukça dijital yayın platformunda fantastik ve bilim-kurgu cinsine yakın Türk üretimleri daha evvel de yayınlandı, ancak Sıcak Baş dizi dalındaki ilk distopya projemiz. Yani beklenti büyük. Daha evvelki örneklerin pek de başarılı olmadığını biliyoruz.
Hatta birçok sefer en çok eleştiren ve dalga geçen bir daha bizler oluyoruz. Zira önümüzde bu alanda yapılmış referans gösterebileceğimiz pek fazla örneğimizin olmadığı bilim-kurgu, fantastik cinsleri bizim için her vakit riskli imaller oldu. Sıcak Baş için denenmemişi deneyerek bizim yaptığımız işlere yeni bir soluk getirilmiş diyebiliriz. Dilerseniz dizinin incelemesine geçelim.
Sıcak Baş dizisini ve daha fazlasını Netflix platformunda izleyebilirsiniz.
Dünyaya bir virüs yayılır ve olaylar gelişir.
Hepimiz yıllardır bu usul apokaliptik yapımları izliyoruz hatta son iki yıldır bu kadar ileri boyutlu olmasa da bu biçimde bir pandemi kavramını deneyim ederek öğrendik diyebiliriz. Duyduğunuzda ve izlerken güya pandemi sürecinden etkilenilerek ortaya bu biçimde bir iş çıkmış üzere dursa da aslında diziyle birebir isimden uyarlanan kitap, 2016 yılında yayımlandı. Dizi ise 3 yıl sonunda ortaya çıkarılmış bir imal. Yani hastalık periyodundan etkilenilmiş diyemeyiz.
Kelimelerin gücünü hafifçee alıyoruz.
Dizide bağlantı yoluyla yayılıp dünyaca bir salgına dönüşen ARDS yani “abuklamak” hastalığı söz konusu. Bir biçimde abuklamaya maruz kalan beşerler bir süre daha sonra “abuklamaya” yani enfekte olmaya başlıyorlar. Bir anda birbirinden anlamsız cümleler kurarak durmadan konuşuyorlar. Herkes bundan korunmak için de kulaklıklar takarak yaşamına devam ediyor. Dizimiz, bu hastalık salgına dönüştükten 8 yıl daha sonrasını anlatıyor.
Sıcak Baş aslında karakterimizle ilişkili bir tabir.
Başrolümüz Murat Siyavuş adlı bir dilbilimci ve kendisi tüm bu abuklamalara karşın hastalığa yakalanmıyor. Lakin karakterimizin baş bölgesinde “vücuttan müstesna yüksek ateş” diye belirttikleri bir tesir ortaya çıkıyor. elbet başrolümüz durumuna bir deva bulmak istiyor ve kıssayı anlatmaya başlıyor. Sıcak Baş ismi de bu yüzden manalı bir seçim olmuş.
Karakterimizin kendi içsel diyalogları, zihninin ortasındaki karmaşayı görsel manada uygun yansıtmışlar.
Görsel efektlerden yana yüzümüz daha evvelki üretimlerde gülmediği için biraz daha gelişme olduğunu vurgulamak isterim. Hatta karanlık bir atmosferdeki ışık ve renklerin kullanması, hayli yeterli düşünülmüş. Öncelikle konusuna baktığımızda alışılmışın haricinde bir salgın ortamı yaratıldığı ve bu stil bir ortama yabancı olduğumuz için dizinin atmosferine süratli bir biçimde değil de kademe kademe adapte oluyoruz.
Buna ek olarak İstanbul’u o denli bir biçimde görüyoruz ki dizinin gerçekliğini sorgulatmayan dekor ve yerlerdeki emeği fazlaca net gorebiliyoruz.
Dizideki karakterler ve oluşumlar birinci bakışta bu stil bir üretimin bel kemiği sayılan ögelerden.
Dizide, baskıcı ve kaostan beslenen otoriter bir kurum olarak SMK (Salgınla Uğraş Kurumu); bu durumdan bezmiş ve berbatlığa boyun eğmek istemeyen, çoğunluğu toplumdaki ergenlerden oluşan asi birliği Artı 1 isimli iki ana oluşum çıkıyor karşımıza. Bu iki zıt kutup, bana 1960’larda yaşanan periyot olaylarını hatırlattı.
SMK’dan bahsetmişken Fi dizisini izleyenler hatırlayacaktır, başrolümüzü canlandıran Osman Sonant’ın Fi dizisindeki karakterinin ismi Sadık Murat Kolhan’dı. İki dizinin de direktörlüğünü Mert Baykal yapmıştı. şüphesiz bu kasıtlı bir ayrıntı mı sırf hoş bir tesadüf mü bilemiyoruz.
Hikaye, yer, dekorlar ve satır içindeki ayrıntılar epey hoş; ancak dizinin dünyası biraz sonlu kalmış.
Tüm dünyaya yayılan bir salgın ancak biz yalnızca İstanbul’u neredeyse her açıdan görüyoruz. Yalnızca öbür bir vilayetimizde yaşanan olaylar etrafından yer yer öykü anlatılıyor. Bu bahisteki eksiklik ise aslında birebir şeyi yine yeniden her karakterden duyduğumuzda bir süre daha sonra “e tamam artık geçin bunu, öbür bir bilgi verin, diğer noldu pekala?” demek istiyorsunuz bir izleyici olarak. Harap olmuş bir İstanbul eşliğinde hala tıpkı kalan şeylerin olduğunu da görüyoruz.
örneğin bağlantı yoluyla yayılan bir hastalık varken bile iki üç konuşmacıyla tartışma programı yapılabileceğini görüyoruz. Herkes kulaklık takıyor ve kulaklığı çıkardıklarında da tıpkı pandemi devrinde maskeyi koluna takanlar üzere, kulaklıkları kimi karakterlerin kolunda görüyoruz. Neredeyse birçok yerde farklı materyallerle ses yalıtımı yapıldığını görüyoruz. Beşerler bununla yaşamaya alışmış durumdalar. bir süre daha sonra siz de bu gerçekliğe ve öykünün anlatısına odaklanıyorsunuz.
Oyunculuklara diyecek bir şeyimiz yok lakin senaryo biraz daha düzgün işlenebilirdi.
Abuklayanların kurdukları cümleler en ilgi cazibeli ayrıntılardan biri. Hatta sahiden de dikkatli dinleyince İkinci Yeni şiirlerinden hallice olan bu cümlelerin maksadına hizmet ettiği görülüyor. Enfekte olmak yerine “abuklamak” sözü kullanılıyor. Abuklayanların kurdukları cümleleri duyduğumuzda gerçekliği sorguluyoruz biz de.
Heyecanla görmeyi beklediğimiz isimlerin olduğu bu dizide olağan karakterlerimize iki manalı cümle, kayda paha bir diyalog yazılabilirdi aslında. Kitap uyarlaması olduğu için öyküyü bozmamak ismine pek dokunulmamış. bir daha de ince bir dokunuşla olayları daha yeterli anlayabileceğimiz birkaç cümle olabilirdi.
Daha evvel denenmemişi denemek olağan olarak Türk üretimleri için ekstra risk taşıyor.
Altından kalkabildiler mi, sanki hayal kırıklığına uğrar mıyız diye düşünüyor olabilirsiniz. Bunları bir izleyici olarak ben de düşündüm. Fakat şunu fazlaca net bir biçimde söyleyebilirim, her ne kadar riskli bir iş olsa da Sıcak Baş, bizim daldaki üretimlerimiz içindeki en farklı ve olağan dışı işlerden biri diyebilirim.
Hepimizin aşk, konak, töre, namus, cinayet, intikam, çarpık insan bağları derken, kadına şiddete dikkat çekmek ismi altında bunu alenen yayınlayanların dünyayı kurtarıyor edasıyla övündüğü bir sistemde bu biçimdesine yenilikçi bir şeyi denemeleri bile alkışı hak ediyor.
her insanın bir umut var mı diye düşündüğü karanlık bir atmosferde metaforlar eşliğinde umut verici bir üretim ve güzel bir öykü izliyoruz.
Hatta birçok sefer en çok eleştiren ve dalga geçen bir daha bizler oluyoruz. Zira önümüzde bu alanda yapılmış referans gösterebileceğimiz pek fazla örneğimizin olmadığı bilim-kurgu, fantastik cinsleri bizim için her vakit riskli imaller oldu. Sıcak Baş için denenmemişi deneyerek bizim yaptığımız işlere yeni bir soluk getirilmiş diyebiliriz. Dilerseniz dizinin incelemesine geçelim.
Sıcak Baş dizisini ve daha fazlasını Netflix platformunda izleyebilirsiniz.
Dünyaya bir virüs yayılır ve olaylar gelişir.
Hepimiz yıllardır bu usul apokaliptik yapımları izliyoruz hatta son iki yıldır bu kadar ileri boyutlu olmasa da bu biçimde bir pandemi kavramını deneyim ederek öğrendik diyebiliriz. Duyduğunuzda ve izlerken güya pandemi sürecinden etkilenilerek ortaya bu biçimde bir iş çıkmış üzere dursa da aslında diziyle birebir isimden uyarlanan kitap, 2016 yılında yayımlandı. Dizi ise 3 yıl sonunda ortaya çıkarılmış bir imal. Yani hastalık periyodundan etkilenilmiş diyemeyiz.
Kelimelerin gücünü hafifçee alıyoruz.
Dizide bağlantı yoluyla yayılıp dünyaca bir salgına dönüşen ARDS yani “abuklamak” hastalığı söz konusu. Bir biçimde abuklamaya maruz kalan beşerler bir süre daha sonra “abuklamaya” yani enfekte olmaya başlıyorlar. Bir anda birbirinden anlamsız cümleler kurarak durmadan konuşuyorlar. Herkes bundan korunmak için de kulaklıklar takarak yaşamına devam ediyor. Dizimiz, bu hastalık salgına dönüştükten 8 yıl daha sonrasını anlatıyor.
Sıcak Baş aslında karakterimizle ilişkili bir tabir.
Başrolümüz Murat Siyavuş adlı bir dilbilimci ve kendisi tüm bu abuklamalara karşın hastalığa yakalanmıyor. Lakin karakterimizin baş bölgesinde “vücuttan müstesna yüksek ateş” diye belirttikleri bir tesir ortaya çıkıyor. elbet başrolümüz durumuna bir deva bulmak istiyor ve kıssayı anlatmaya başlıyor. Sıcak Baş ismi de bu yüzden manalı bir seçim olmuş.
Karakterimizin kendi içsel diyalogları, zihninin ortasındaki karmaşayı görsel manada uygun yansıtmışlar.
Görsel efektlerden yana yüzümüz daha evvelki üretimlerde gülmediği için biraz daha gelişme olduğunu vurgulamak isterim. Hatta karanlık bir atmosferdeki ışık ve renklerin kullanması, hayli yeterli düşünülmüş. Öncelikle konusuna baktığımızda alışılmışın haricinde bir salgın ortamı yaratıldığı ve bu stil bir ortama yabancı olduğumuz için dizinin atmosferine süratli bir biçimde değil de kademe kademe adapte oluyoruz.
Buna ek olarak İstanbul’u o denli bir biçimde görüyoruz ki dizinin gerçekliğini sorgulatmayan dekor ve yerlerdeki emeği fazlaca net gorebiliyoruz.
Dizideki karakterler ve oluşumlar birinci bakışta bu stil bir üretimin bel kemiği sayılan ögelerden.
Dizide, baskıcı ve kaostan beslenen otoriter bir kurum olarak SMK (Salgınla Uğraş Kurumu); bu durumdan bezmiş ve berbatlığa boyun eğmek istemeyen, çoğunluğu toplumdaki ergenlerden oluşan asi birliği Artı 1 isimli iki ana oluşum çıkıyor karşımıza. Bu iki zıt kutup, bana 1960’larda yaşanan periyot olaylarını hatırlattı.
SMK’dan bahsetmişken Fi dizisini izleyenler hatırlayacaktır, başrolümüzü canlandıran Osman Sonant’ın Fi dizisindeki karakterinin ismi Sadık Murat Kolhan’dı. İki dizinin de direktörlüğünü Mert Baykal yapmıştı. şüphesiz bu kasıtlı bir ayrıntı mı sırf hoş bir tesadüf mü bilemiyoruz.
Hikaye, yer, dekorlar ve satır içindeki ayrıntılar epey hoş; ancak dizinin dünyası biraz sonlu kalmış.
Tüm dünyaya yayılan bir salgın ancak biz yalnızca İstanbul’u neredeyse her açıdan görüyoruz. Yalnızca öbür bir vilayetimizde yaşanan olaylar etrafından yer yer öykü anlatılıyor. Bu bahisteki eksiklik ise aslında birebir şeyi yine yeniden her karakterden duyduğumuzda bir süre daha sonra “e tamam artık geçin bunu, öbür bir bilgi verin, diğer noldu pekala?” demek istiyorsunuz bir izleyici olarak. Harap olmuş bir İstanbul eşliğinde hala tıpkı kalan şeylerin olduğunu da görüyoruz.
örneğin bağlantı yoluyla yayılan bir hastalık varken bile iki üç konuşmacıyla tartışma programı yapılabileceğini görüyoruz. Herkes kulaklık takıyor ve kulaklığı çıkardıklarında da tıpkı pandemi devrinde maskeyi koluna takanlar üzere, kulaklıkları kimi karakterlerin kolunda görüyoruz. Neredeyse birçok yerde farklı materyallerle ses yalıtımı yapıldığını görüyoruz. Beşerler bununla yaşamaya alışmış durumdalar. bir süre daha sonra siz de bu gerçekliğe ve öykünün anlatısına odaklanıyorsunuz.
Oyunculuklara diyecek bir şeyimiz yok lakin senaryo biraz daha düzgün işlenebilirdi.
Abuklayanların kurdukları cümleler en ilgi cazibeli ayrıntılardan biri. Hatta sahiden de dikkatli dinleyince İkinci Yeni şiirlerinden hallice olan bu cümlelerin maksadına hizmet ettiği görülüyor. Enfekte olmak yerine “abuklamak” sözü kullanılıyor. Abuklayanların kurdukları cümleleri duyduğumuzda gerçekliği sorguluyoruz biz de.
Heyecanla görmeyi beklediğimiz isimlerin olduğu bu dizide olağan karakterlerimize iki manalı cümle, kayda paha bir diyalog yazılabilirdi aslında. Kitap uyarlaması olduğu için öyküyü bozmamak ismine pek dokunulmamış. bir daha de ince bir dokunuşla olayları daha yeterli anlayabileceğimiz birkaç cümle olabilirdi.
Daha evvel denenmemişi denemek olağan olarak Türk üretimleri için ekstra risk taşıyor.
Altından kalkabildiler mi, sanki hayal kırıklığına uğrar mıyız diye düşünüyor olabilirsiniz. Bunları bir izleyici olarak ben de düşündüm. Fakat şunu fazlaca net bir biçimde söyleyebilirim, her ne kadar riskli bir iş olsa da Sıcak Baş, bizim daldaki üretimlerimiz içindeki en farklı ve olağan dışı işlerden biri diyebilirim.
Hepimizin aşk, konak, töre, namus, cinayet, intikam, çarpık insan bağları derken, kadına şiddete dikkat çekmek ismi altında bunu alenen yayınlayanların dünyayı kurtarıyor edasıyla övündüğü bir sistemde bu biçimdesine yenilikçi bir şeyi denemeleri bile alkışı hak ediyor.
her insanın bir umut var mı diye düşündüğü karanlık bir atmosferde metaforlar eşliğinde umut verici bir üretim ve güzel bir öykü izliyoruz.