Jeomühendislik için en iyi toz? Ay tozu, araştırmacım
Dünyanın sıcaklığını düşürmek için güneşi karartmak, birçok kuşak araştırmacıya ilham verdi. Dünya dışı çözümlerin, sera gazı emisyonlarını nihayet kontrol altına almak için insanlığa zaman kazandırabileceğini düşündüler.
Start-up Make Sunsets, ilk denemesini yaptığını iddia ediyor. Kendi ifadelerine göre geçen yıl nisan ayında kükürt dioksit içeren iki stratosferik balon fırlattı. Plan, balonların patlamasını ve aerosollerin güneş ışığını yansıtacak şekilde salınmasını gerektiriyordu.
Diğer jeomühendislik fikirleri daha “kullanıma hazır”dır. Buna, örneğin, yılda on milyon ton ay tozunun dünyadaki güneş ışığını yüzde 1,8 azaltabileceği ve böylece küresel sıcaklıkları düşürebileceği en son düşünce deneyi dahildir.
Doğru pudra arayışı
Böyle bir toz bulutu, dünya ile güneş arasında 1,5 milyon kilometre uzaklıktaki sözde ilk Lagrange noktasında (L1) depolanabilir. Orada güneşin ve dünyanın yerçekimi kuvvetleri birbirini dengeler. Oraya ulaşan her şey büyük ölçüde yerçekimi dengesini korur.
Geçmişte, bazı araştırma grupları modellerde bu Lagrangian noktasına toz yerleştirmeye çalıştı. Ancak bir süre sonra, hafif kuantum ve yüklü parçacıklardan oluşan güneş rüzgarı, parçacıkları uzaya fırlattı.
Bununla birlikte, Salt Lake City’deki Utah Üniversitesi’nden ve Cambridge, Massachusetts’teki Smithsonian Astrofizik Gözlemevi’nden bir araştırma ekibi, ne tür tozun orada en uzun süre kalabileceğini ve aynı zamanda iyi gölgeleme özelliklerine sahip olabileceğini incelemek için çok sayıda model gerçekleştirdi. .
Araştırmacılar, yüksek düzeyde gözenekliliğe sahip yumuşak taneciklerden oluştuğu için Ay tozunun özellikle uygun olduğu sonucuna vardılar. Bir yandan güneş rüzgarı tarafından uzaya o kadar hızlı savrulamazlar ve diğer yandan dünyayı çok iyi gölgeleyebilirler.
Ayın kuzey kutbundan gelen toz
Verimli ulaşım için araştırmacılar, doğrudan ayın kuzey kutbundan Lagrange noktasına doğru bir toz akışının sürekli olarak fırlatılmasını öngörüyorlar. Baş yazar Benjamin C. Bromley, New Scientist dergisine verdiği demeçte, bunun elektromanyetik enerjiyle toz akışını yönlendiren bir tür raylı tüfekle yapılabileceğini söyledi. Orada Dünya’dan toz çekmekten çok daha az enerji yoğun olacaktır. Böyle bir topu enerjiyle ateşlemek için, Ay’daki fırlatma sahasının yakınında yalnızca birkaç kilometrekarelik bir güneş paneli yeterli olacaktır. Ancak, araştırmacılar bu çözümü simüle etmediler.
Bu nedenle, atış doğru bir şekilde hedeflenmezse, barut başka bir yere gidebilir. Ayrıca, mikro göktaşlarının daha sık çarpmaları Dünya’ya düşerek yörüngedeki uydulara zarar verebilir. Aynı yazarlar, “Dünya ile güneş arasındaki toz zerreleri hız kaybetme eğiliminde olduklarından, yeniden doldurulmaları gerekir. Bir toz bulutunu kontrol edememek, onun güneş kalkanı olarak etkinliğini de sınırlayabilir.”
Ölçülemeyenlerle Jeomühendislik
Tüm iklim veya jeomühendislik modellerinde olduğu gibi, güneş ışığından kaynaklanan gölgelemenin etkileri hala tam olarak anlaşılamamıştır. En önemlisi, sıcaklıktaki bir düşüşün Dünya’nın bölgelerini nasıl etkileyeceği, bunun rüzgar çiftliklerini ve yağış miktarını ve dolayısıyla ekosistemleri, tarımı ve su mevcudiyetini nasıl etkileyeceği belirsizdir.
Bromley ayrıca, bu tür tekniklerin dünya iklimini koruma çabalarının yerini alacak şekilde kullanılmasına karşı uyarıda bulunuyor. “Kendi atmosferimizdeki sera gazlarını kesinlikle azaltmaya devam etmeliyiz” diyor. “Toza karşı koruma çözümümüz bize sadece daha fazla zaman kazandırır.” Bununla birlikte, onlarca yıl boyunca ihtiyaç duyulacak olan daha fazla gelişme göz önüne alındığında, bu sorgulanabilir bir girişimdir.
(jle)
Haberin Sonu