Çin Temmuz ayında elektronik hammaddeler germanyum ve galyumun ihracatını sınırlayacağını açıkladığında, Çin’in bu tür kritik minerallerin küresel tedarik zincirindeki etkisini bir kez daha gösterdi. Bu, Amerikan hükümetinin büyük stratejik önem atfettiği 50 maddeden oluşan bir gruptur. Mineraller bilgisayar çiplerinde ve hassas silahlarda kullanılıyor ancak aynı zamanda iklim değişikliğiyle mücadelede dünyanın yenilenebilir enerjiye geçişine yardımcı olacak yeşil teknolojiler için de önemli.
Duyuru
Breakthrough Institute iklim ve enerji ekibinin eş yöneticisi Seaver Wang, enerji politikası araştırmaları için fon sağladı. Kritik hammaddeler konusunda uzmandır. MIT Technology Review’a verdiği röportajda mevcut durumu açıklıyor.
Çin’in kendisi kritik minerallerin küresel tedarik zincirine mi bağımlı?
Çin’in bu tür emtialardaki hakimiyetinden bahsettiğimizde genellikle işleme seviyesinden bahsediyoruz. Ancak Çin aynı zamanda işlenmek üzere ham mineraller de ithal ediyor.
Yeşil teknolojiler açısından en önemli ve ilgi çekici mineraller platin grubu metallerdir. [die in Geräten verwendet werden, die Wasserstoff in Energie umwandeln, Anm. d. Red.]. İridyum, platin, paladyum gibi metaller bu şekilde olur [und] Zirkonyum çeşitli yakıt hücresi sistemlerinde ve elektrolizörlerin kendisinde kullanılır. Ancak bu üretimin büyük kısmı Güney Afrika’dan geliyor.
Kobaltın %75’i Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nden (DRC) geliyor. Son derece saf kuvars [der in der gesamten Solarindustrie und auch für Computerchips verwendet wird, Anm. d. Red.] esas olarak Amerika Birleşik Devletleri’nden geliyor. Toryum nükleer santraller için de ilgi çekici çünkü Çin, gösteri projelerinin bir parçası olarak toryum reaktörlerini test ediyor. Nikelin büyük bir kısmı Endonezya’dan geliyor.
Yüksek saflıkta kuvars örneğini kullanan yurt içi tedarik zinciri
Çin hükümeti büyük miktarlarda maden ithal etmenin bir zayıflık olduğunu mu düşünüyor?
Çin’in sodyum iyon piller gibi yeni pil teknolojileri geliştirmedeki liderliği, tedarik zinciri istikrarını sağlama çabalarından kaynaklanmaktadır. Bir sodyum iyon pil, ülkeyi lityum tedarik zincirinin ve nikel ve kobalt tedarik zincirinin belirsizliklerinden korur. Bu alandaki araştırma çabalarının çoğu, tedarik zincirine getirdikleri faydalar nedeniyle güçlü bir şekilde desteklenmektedir.
Çin’deki birçok ortak kamu-özel çabasının bir örneği, yerel olarak daha fazla ultra saf kuvars kapasitesi geliştirme girişimidir. Çinliler yerli imalata yatırım yapıyor çünkü bu, Kuzey Amerika’nın şu anda üretime hakim olduğu bir sektör. Kuzey Carolina’daki iki Amerikan şirketi yılda yaklaşık 180.000 ton yüksek saflıkta kuvars üretiyor. Bu yıl Çinli şirket Jiangsu Pacific Quartz Products, kapasitesini, yani küresel üretiminin neredeyse tamamını 5.000 tondan 20.000 tona çıkardı.
İlginç bir şekilde, Amerika Birleşik Devletleri’nin Çin’e ultra saf kuvars ihracatı konusunda herhangi bir kısıtlaması yokken, Çin’in kendisi de iç pazara bağımlılığı artırmak için %16’lık bir ithalat vergisi uyguladı.
Çin kendi kendini idame ettirebilen bir yerli yeşil teknoloji tedarik zinciri oluşturmak istiyor mu?
Hem Amerika Birleşik Devletleri hem de Çin için, tam bir kendi kendine yeterlilik kavramı açıkça sadece bir fantezidir. Ülkelerin büyüklüğüne rağmen.
Her iki ülkedeki akıllı politikacıların bir ayrışmaya veya ticaret savaşına hazırlanmaya daha yatkın olduklarını düşünüyorum, ancak sanayi politikalarını tam bir dağılmaya doğru yönlendirmeye çalışmıyorlar. Belli bir düzeyde yurt içi teknik bilgi, kapasite ve diğer tedarik kaynaklarını güvence altına almaya çalışıyorlar. İhracat sınırlı olsaydı fiyatlar yine yükselirdi ve söz konusu sektör zor günler geçirirdi. Ama hayatta kalmaları garanti altına alınacaktı.
ABD ve Çin hâlâ düzenli olarak iklim değişikliği konusunda nasıl birlikte çalışabileceklerini konuşuyor. Bu ayrıştırma planıyla bağdaşmıyor mu?
İklim savunucuları ve aktivistler, her iki tarafın da iklim değişikliğinin küresel sorununa çözüm bulmak için herkesin birlikte çalıştığı bir tür Hollywood sonu hedeflediğine dair biraz gerçekçi olmayan bir beklentiye sahip olabilir.
Bu muhtemelen biraz gerçekçi değil çünkü Amerika Birleşik Devletleri ve Çin’in aslında güçlü anlaşmazlıkların olduğu pek çok politika alanı var. Sanırım aynı fikirde olmadığımızı ve ilerlemenin en iyi yolunun rekabet için iyi bariyerler oluşturmak olduğunu kabul etmemiz gerekiyor.
Pek çok ABD’li siyasetçi, en azından Amerikan Demokratları tarafında, yeşil teknolojileri fazla zorlama konusunda isteksiz görünüyor çünkü ABD’nin iklim hedeflerinin Çin ürünlerinin ithalatıyla yakından bağlantılı olduğunu düşünüyorlar. Bunu tehlikeye atmak istemezsin. Ve Çin tarafının çok rekabetçi olup olmadığını merak ediyorum çünkü bunlar çok karlı ihracat endüstrileridir. Yakın zamanda fotovoltaik ürünlerin artık Çin’in ticaret fazlasının %7’sini oluşturduğunu öğrendiğimde çok şaşırdım.
Yeşil enerji kervanına katılın
ABD ve Çin dışındaki ülkeler küresel yeşil teknoloji tedarik zincirinde nasıl bir rol oynuyor?
Dikkat edilmesi gereken bir nokta, halihazırda çok fazla maden ihraç eden ancak yüksek katma değerli alt endüstrilerden faydalanamayan daha fakir ve orta gelirli ülkelerdir.
Zimbabwe daha sonra rafine edilmemiş cevher ihracatına bazı kısıtlamalar getirdi. Ülke, halkın yararına rafine edilmiş ürünler ihraç etmek amacıyla ülkenin rafinerilerine uluslararası yatırımı teşvik etmek istiyordu. Endonezya da aynısını nikel için denedi.
Gelişmekte olan pazarlarda bu endüstri sektörlerine girip yeşil enerjiye atlayıp ekonomik olarak fayda sağlamaya yönelik büyük bir açlık var. Bu Hindistan, Endonezya, Zambiya, Demokratik Kongo Cumhuriyeti ve Zimbabve’de görülmektedir. Bir yanım bazen beş ya da on yıl sonra bu tartışmayı saçma olarak değerlendirip değerlendirmeyeceğimizi merak ediyor. Tedarik zincirleri tamamen farklı görünse de ABD ile Çin arasındaki tüm bu korku ve paranoya.
()
Haberin Sonu
Duyuru
Breakthrough Institute iklim ve enerji ekibinin eş yöneticisi Seaver Wang, enerji politikası araştırmaları için fon sağladı. Kritik hammaddeler konusunda uzmandır. MIT Technology Review’a verdiği röportajda mevcut durumu açıklıyor.
Çin’in kendisi kritik minerallerin küresel tedarik zincirine mi bağımlı?
Çin’in bu tür emtialardaki hakimiyetinden bahsettiğimizde genellikle işleme seviyesinden bahsediyoruz. Ancak Çin aynı zamanda işlenmek üzere ham mineraller de ithal ediyor.
Yeşil teknolojiler açısından en önemli ve ilgi çekici mineraller platin grubu metallerdir. [die in Geräten verwendet werden, die Wasserstoff in Energie umwandeln, Anm. d. Red.]. İridyum, platin, paladyum gibi metaller bu şekilde olur [und] Zirkonyum çeşitli yakıt hücresi sistemlerinde ve elektrolizörlerin kendisinde kullanılır. Ancak bu üretimin büyük kısmı Güney Afrika’dan geliyor.
Kobaltın %75’i Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nden (DRC) geliyor. Son derece saf kuvars [der in der gesamten Solarindustrie und auch für Computerchips verwendet wird, Anm. d. Red.] esas olarak Amerika Birleşik Devletleri’nden geliyor. Toryum nükleer santraller için de ilgi çekici çünkü Çin, gösteri projelerinin bir parçası olarak toryum reaktörlerini test ediyor. Nikelin büyük bir kısmı Endonezya’dan geliyor.
Yüksek saflıkta kuvars örneğini kullanan yurt içi tedarik zinciri
Çin hükümeti büyük miktarlarda maden ithal etmenin bir zayıflık olduğunu mu düşünüyor?
Çin’in sodyum iyon piller gibi yeni pil teknolojileri geliştirmedeki liderliği, tedarik zinciri istikrarını sağlama çabalarından kaynaklanmaktadır. Bir sodyum iyon pil, ülkeyi lityum tedarik zincirinin ve nikel ve kobalt tedarik zincirinin belirsizliklerinden korur. Bu alandaki araştırma çabalarının çoğu, tedarik zincirine getirdikleri faydalar nedeniyle güçlü bir şekilde desteklenmektedir.
Çin’deki birçok ortak kamu-özel çabasının bir örneği, yerel olarak daha fazla ultra saf kuvars kapasitesi geliştirme girişimidir. Çinliler yerli imalata yatırım yapıyor çünkü bu, Kuzey Amerika’nın şu anda üretime hakim olduğu bir sektör. Kuzey Carolina’daki iki Amerikan şirketi yılda yaklaşık 180.000 ton yüksek saflıkta kuvars üretiyor. Bu yıl Çinli şirket Jiangsu Pacific Quartz Products, kapasitesini, yani küresel üretiminin neredeyse tamamını 5.000 tondan 20.000 tona çıkardı.
İlginç bir şekilde, Amerika Birleşik Devletleri’nin Çin’e ultra saf kuvars ihracatı konusunda herhangi bir kısıtlaması yokken, Çin’in kendisi de iç pazara bağımlılığı artırmak için %16’lık bir ithalat vergisi uyguladı.
Çin kendi kendini idame ettirebilen bir yerli yeşil teknoloji tedarik zinciri oluşturmak istiyor mu?
Hem Amerika Birleşik Devletleri hem de Çin için, tam bir kendi kendine yeterlilik kavramı açıkça sadece bir fantezidir. Ülkelerin büyüklüğüne rağmen.
Her iki ülkedeki akıllı politikacıların bir ayrışmaya veya ticaret savaşına hazırlanmaya daha yatkın olduklarını düşünüyorum, ancak sanayi politikalarını tam bir dağılmaya doğru yönlendirmeye çalışmıyorlar. Belli bir düzeyde yurt içi teknik bilgi, kapasite ve diğer tedarik kaynaklarını güvence altına almaya çalışıyorlar. İhracat sınırlı olsaydı fiyatlar yine yükselirdi ve söz konusu sektör zor günler geçirirdi. Ama hayatta kalmaları garanti altına alınacaktı.
ABD ve Çin hâlâ düzenli olarak iklim değişikliği konusunda nasıl birlikte çalışabileceklerini konuşuyor. Bu ayrıştırma planıyla bağdaşmıyor mu?
İklim savunucuları ve aktivistler, her iki tarafın da iklim değişikliğinin küresel sorununa çözüm bulmak için herkesin birlikte çalıştığı bir tür Hollywood sonu hedeflediğine dair biraz gerçekçi olmayan bir beklentiye sahip olabilir.
Bu muhtemelen biraz gerçekçi değil çünkü Amerika Birleşik Devletleri ve Çin’in aslında güçlü anlaşmazlıkların olduğu pek çok politika alanı var. Sanırım aynı fikirde olmadığımızı ve ilerlemenin en iyi yolunun rekabet için iyi bariyerler oluşturmak olduğunu kabul etmemiz gerekiyor.
Pek çok ABD’li siyasetçi, en azından Amerikan Demokratları tarafında, yeşil teknolojileri fazla zorlama konusunda isteksiz görünüyor çünkü ABD’nin iklim hedeflerinin Çin ürünlerinin ithalatıyla yakından bağlantılı olduğunu düşünüyorlar. Bunu tehlikeye atmak istemezsin. Ve Çin tarafının çok rekabetçi olup olmadığını merak ediyorum çünkü bunlar çok karlı ihracat endüstrileridir. Yakın zamanda fotovoltaik ürünlerin artık Çin’in ticaret fazlasının %7’sini oluşturduğunu öğrendiğimde çok şaşırdım.
Yeşil enerji kervanına katılın
ABD ve Çin dışındaki ülkeler küresel yeşil teknoloji tedarik zincirinde nasıl bir rol oynuyor?
Dikkat edilmesi gereken bir nokta, halihazırda çok fazla maden ihraç eden ancak yüksek katma değerli alt endüstrilerden faydalanamayan daha fakir ve orta gelirli ülkelerdir.
Zimbabwe daha sonra rafine edilmemiş cevher ihracatına bazı kısıtlamalar getirdi. Ülke, halkın yararına rafine edilmiş ürünler ihraç etmek amacıyla ülkenin rafinerilerine uluslararası yatırımı teşvik etmek istiyordu. Endonezya da aynısını nikel için denedi.
Gelişmekte olan pazarlarda bu endüstri sektörlerine girip yeşil enerjiye atlayıp ekonomik olarak fayda sağlamaya yönelik büyük bir açlık var. Bu Hindistan, Endonezya, Zambiya, Demokratik Kongo Cumhuriyeti ve Zimbabve’de görülmektedir. Bir yanım bazen beş ya da on yıl sonra bu tartışmayı saçma olarak değerlendirip değerlendirmeyeceğimizi merak ediyor. Tedarik zincirleri tamamen farklı görünse de ABD ile Çin arasındaki tüm bu korku ve paranoya.
()
Haberin Sonu