Beykozlu
New member
Bu Makaleyi Dinleyin
Audm ile Ses Kaydı
The New York Times gibi yayınlardan daha fazla sesli haber duymak için, iPhone veya Android için Audm’i indirin .
6 Ocak sabahı, 31 yaşındaki Amerika Birleşik Devletleri Capitol Polis memuru Caroline Edwards, önündeki kalabalığın enerjisi farklı bir şekil almaya başladığında, Capitol arazisindeki bazı merdivenlerin yanındaydı; yağmurun birden doluya dönüştüğü o an gibiydi. Çığlıkları suçlayıcı bir ilahiye dönüşen kalabalığın gürültüsünü delip geçen yüksek sesli, ekşi sesli bir boru öttü: “U. S.A.! AMERİKA BİRLEŞİK DEVLETLERİ. !” 5 fit-4 yaşındaki Edwards, kendini heybetli göstermeye çalıştı. Bir dizi bisiklet rafının arkasında, diğer dört memurun yanında, geniş bir duruşta, elleri kalçalarında duruyordu. Önündeki bir adam, sanki bir şeye hazırlanıyormuş gibi ceketini çıkardı, kırmızı MAGA şapkasını arkaya attı – ve sonra isyancılar, memurlar geri iterken, dengelerini korumaya çalışırken bisiklet raflarını ileri doğru ittiler.
Capitol’e daha yakın duran bir çavuş tam zamanında baktığında bir bisiklet rafının yukarıya doğru yükseldiğini ve Edwards’ın sarı saçlarından tanıdığını gördü. Yere yığıldı, başı betona çarptı, birinci subay kanlı, morarmış bir savaş olduğu ortaya çıkacak olan şeyde düştü, İngilizlerin binayı yaktığı 1814’ten bu yana Capitol’e yapılan en kötü saldırı. Çavuş telsizden tüm Capitol kapılarını kilitleme emrini haykırmaya başlayınca kalabalık uludu ve kükredi, barikatın yanından hızla geçti.
Edwards’ın mavi şapkası kafasından fırlamıştı. Ayağa kalktıktan sonra ayağa kalktı, sersemlemiş ve destek almak için bir tırabzana yaslanmış, saçları gevşemiş ve darmadağınık, isyancılar kendilerini bariyerlerin ötesine fırlatırken, meslektaşları ellerinden geldiğince az yumruk attılar. Binanın etrafındaki memurlar, telsizden, işte karşılaştıkları diğerlerinden farklı, acılı bir çağrı duydu: ” Yardım edin!”
Caroline Edwards, isyancılar tarafından saldırıya uğradığı yerin yakınında. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Capitol’ün diğer tarafında, 6 fit 7’lik eski bir kolej futbolcusu olan Harry Dunn, bu sesi tanıdığını düşündü. Bu ona, eğittiği bir subay olan Edwards gibi geldi, görünüşe göre daha fazla subayın Dunn da dahil olmak üzere yakın bir kişisel arkadaş olarak gördüğü biri. Batı cephesine doğru koşmaya başladı.
İçeride, ABD Capitol Ziyaretçi Merkezi yakınında, Devan Gowdy aynı yardım çağrısını duyduğunda isyan teçhizatını takıyordu – çılgınca ve tiz bir şekilde – ve sonra birliği binadan hızla geçerek iki kat merdivenden aşağı iniyordu. ve binanın batı cephesindeki bir kapıdan dışarı çıkar. Gowdy, gözlerini kırpıştırarak, başka bir tanıdık olmayan dünyadan eklenmiş gibi görünen bir sahneyi yakaladı: Önünde binlerce kişilik bir kalabalık öfkelendi. Açılış için inşa edilmiş küçük bir ahşap sahnede dururken, insanlar teneke kutular, boya topları, cıvatalar, hidrojen peroksitle köpüren şişeler atmaya başladığında, canice, şiddetli bir seyirci için performans sergiliyormuş gibi hissetti. Gördüğü bir isyancı, bıçağın etrafına Amerikan bayrağı sarılı bir balta kullanıyordu.
Çevik kuvvetle mücadelede çalışan birçok memur, deneyimlerinden, çatışmaya girmeden önce isim etiketlerini çıkarmaları gerektiğini biliyordu, ancak 27 yaşında, yaklaşık üç yıldır poliste olan zayıf bir Gowdy, onunkini bırakmıştı. “Hey, Gowdy! Gowdy’ye bak!” bir isyancı bağırdı. “Vay canına! Gowdy, korkuyorsun!” bir başkası alay etti. Gowdy’nin çavuşlarından biri olan 42 yaşındaki Irak’taki savaş gazisi Aquilino Gonell, yakınlardaydı, kalabalığın patlamaması için konumundan hareket edemedi, alay hareketlerini duydu ve iliklerine kadar dondu. Gowdy ona yalvararak baktı, ama ne yapabilirdi ki? Gonell, bir isyancının Gowdy’nin elindeki kalkanı sertçe çektiğini, ikisinin ileri geri sallandığını gördü. Gonell, subayının kendi kalkanıyla kafasına sert bir şekilde vurulduğunu düşündü; Gowdy, darbeyi hissettikten hemen sonra bir bayrak direğinin ayağına takıldığını bilir. Başka bir memur onu binanın içinde güvenli bir yere geri çekti.
Kaosun ortasında, Gonell, genellikle gece yarısı vardiyasında çalışan sıkı sıkıya bağlı bir ekip olan biriminin diğer üyelerinin izini kaybetti. Kısa bir süre sonra, binanın alt batı girişine yakın, hâlâ kalkanı olan birkaç subaydan biriydi -diğer memurlar ya kendi kalkanlarını savaşta kaybetmişlerdi ya da en başta hiç sahip olmamıştı- ve kendini kapı eşiğinde tutuyor, zar zor tutuyordu. . Bir isyancı, elini copla ezdi. Gonell zehirli spreyle ıslanmış bir kalkan yığınının üzerine kaydı ve bacağını, kalkanını ve kolunu yakalayan isyancıların, bir şekilde kendini düzeltemeden onu parçalara ayırmasından korktu.
Edwards kendini toplamış ve Capitol’ün alt batı terasında isyancılara karşı savaşarak veya diğer memurlara yardım ederek bir saatten fazla -ya da günler, zaman anlamını yitirmişti- harcamıştı. Doğrudan yüzlerine kimyasal sprey püskürtüldüğünde, vardiyasından bir arkadaşı olan Brian Sicknick’in yanında konumlandı. Edwards acı içinde eğilip sendelerken elleri gözlerine gitti. Sicknick gözlerini yıkamak için geri çekildi, sonra dövüşe geri döndü. Başka bir memur, tıbbi tedavi almak için ciğerleri zehirli spreyden kavrulmuş Edwards’a olay yerinden uzaklaştırdı.
Gonell’in birliğinde 34 yaşında bir Donanma gazisi olan Anton’a, batı cephesindeki diğer subaylarla birlikte Capitol’e çekilmeleri emredildi. İçeride bir arkadaşı taktik yeleğini kaptı ve “Binadalar!” diye bağırdı. İsyancıların alt batı teras girişinin yakınındaki iç merdivenlerden aşağı indikleri takdirde, o kapıda kalabalığı savuşturan Gonell ve diğer memurlara arkadan saldıracaklarını anladılar. Anton (gizliliğini korumak için sadece göbek adıyla anılmasını isteyen), kalkanını kullanarak isyancıları merdivenlerden yukarı itmek için iki kat koştu.
İki kat yukarıya, Rotunda’ya, düşmanlarının teslimiyetini nezaketle kabul eden Amerikan generallerinin resimlerinin ortasında geldiğinde, kuralları ve sınırları olmayan vahşi bir yakın dövüşe katıldı. O zamana kadar, Columbia Bölgesi Metropolitan Polisi kavgada müttefik olarak yürürlüğe girmişti, tek izleyicisi odayı çevreleyen başkanlık heykelleri: Işıltılı bir Ronald Reagan, sert bir Andrew Jackson, kararlı bir duruş sergileyen Dwight Eisenhower. Anton hiçbirini anlamadı: Yumrukları kanlı bir şekilde yumruk atıyor, erkeklere, kadınlara, ekipmanlara vuruyor, kalabalığı geri itmeye çalışıyordu. Dövüşürken bile aklı sorularla dolup taşıyordu: Burada mı ölecekti? Ve eğer öyleyse, gördüğü son şey bu şeytani yüzler mi olacaktı? Silahını gerçekten kullanması için ne gerekir? Ve — Hoyte’a ne oldu?
Afganistan’da askeri poliste görev yapan 32 yaşındaki ABD Ordusu gazisi arkadaşı Lennox Hoyte’den ayrılmıştı. Ancak daha sonra Anton, suçluluk duygusuyla günün onun için ne kadar kötü geçtiğini öğrendi. Hoyte kalabalığın içine çekildi, o kadar sert çekildi ki teçhizatı yırtıldı. Biri elini pipoyla dövdü; başka bir isyancı, kendini kurtaramadan önce bir iskele parçasını ona doğru salladı. Sonunda, açılış sahnesinin altındaki bir bölmede başka bir memurla kapana kısıldı, kapıları elektrik devreleriyle gömülü ve barikat görevi gördü. Yaralı olarak, orada, o kapıları kırmaya çalışan bir kalabalığın etrafında saatlerce geçirdi, tepedeki ahşap kalasların arasına kimyasal sprey yağdığı için çıkamadı.
Başka bir arkadaş, Dominick Tricoche, görevde değildi ama bir subayın, birimin grup sohbetine Capitol’de ciddi bir şeyler olduğunu söyleyen bir mesaj göndermesinden sonra, Capitol’e gitti. Dövüşerek, kalabalığa karışan başka bir subaya yardım etmeye çalışırken, sanki vücudunun fiziksel tepkisi, onu öldürmek istediğinden emin olduğu bir kalabalığın içinde hissettiği keder ve terörle eşleşiyormuş gibi, kimyasal olarak tetiklenen gözyaşlarına boğuldu. Gözleri sanki sadece acı için haznelermiş gibi hissediyordu; hava bile saldırıya geçmiş gibiydi. “Hain! Hain!” Biri ona bisiklet rafı fırlatıp o taş merdivenlerden düşerken isyancılar slogan attı. Kan ve biber gazı ile kaygan ve kaygan olan taş cezalandırıcıydı: Batı cephesinde bir subay, sakallı iri bir adam merdivenlere sert bir şekilde düştü ve üç dakika boyunca üşüdü. Bir arkadaş, silahını korumak için kendini o adamın vücuduna attı, kendi eli ayaklar altında ezilen kalabalığın ortasında kırıldı.
Harry Dunn, Capitol’de. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Dunn, batı cephesine koştuğunda, Edwards’ı bulmak için kalabalığın arasından geçemeyeceğini gördü. Kalabalığın yukarısında konuşlanmış, tüfeği sis bombası atan ve Konfederasyon ve İnce Mavi Hat bayrakları sallayan bir kalabalığa nişan alarak batıdaki çimenlikte hattı tutmaya yardım etmeye çalıştı. O gün hemen hemen her silahlı subay gibi, kendini tutamayarak ama aynı zamanda korkusuyla ateşini tuttu: Kaç isyancı hemen ateş edecek? Polis açıkça sayıca fazlaydı.
Binanın içine geri dönen Dunn, kendisini Rotunda’nın altındaki zemine yerleştirerek, memurların iyileşmekte olduğu bir alana kendisini geçmeye çalışan isyancıları durdurdu. Gonell içeri geri çekilebildiğinde, Dunn’ı görünce rahatladı. Gonell’in sol omzu ağır yaralandı, ancak o kolunu, bilincini kaybetmiş ve nabzı olmayan kalabalığın bir üyesi olan Rosanne Boyland’ı nakletmeye çalışmak için kullanıyordu. Dunn, Boyland’ı üst kata taşırken Gonell ve diğerlerine katıldı, böylece ona CPR uygulanabildi (daha sonra öldüğü ilan edilecekti).
Akşamın erken saatlerinde, Metropolitan Polisinin yardımıyla, Capitol Polisi neredeyse binayı boşaltmıştı ve Ulusal Muhafız nihayet gelmişti. Crypt’in alt katındaki memurlar, koridorda dizlerinin üstüne çökmüş, öksürüklerle ya da yanan gözlerini yatıştırmaya çalışan meslektaşlarıyla dolu banyo için uzun bir kuyrukta yoksun kalmışlardı. Anton, Tricoche’u gördüğünde, tüm o kimyasal sprey kalıntılarına bulanmış bir una batırılmış gibi görünüyordu.
Anton, Capitol’deki odaların temiz olup olmadığını kontrol etmeye ara veriyordu ki, telsizden bir memurun -kimin kim olduğunu bilmiyordu- kalp masajı yaptığı haberini duyduğunda. Bir korkuluğun üzerinden aşağı baktı ve bir kat aşağıda gece yarısı vardiyasından bazı yakın arkadaşların üniformalı bir ceset üzerine toplandığını gördü. E.M.T.’leri sağ asansöre yönlendirmek için acele etti. Arkadaşlarına katıldığında, yardım ettikleri kişinin Edwards’ın vardiya arkadaşı Brian Sicknick olduğunu gördü. Daha da korkunç olamayacağını düşündüğü bir günün az önce geçtiğini fark etti.
Rotunda’da Dunn, açık açık ağlayarak bir subay arkadaşının yanında duvara yığıldı. O günden sonra yankılanacak ham bir anda, acı içinde bağırdı: “Bu Amerika mı?”
6 Ocak’a kadar Anton, kim gece yarısı vardiyasında Capitol’ün dışında devriye gezdi, en yakın düşmanlarının kışın soğuk geceleri, yazın boğucu sıcağı ve yıl boyunca işten doğan olası gönül rahatlığı olduğunu düşündü. Büyük bir gururla yaptığı iş, hiçbir zaman gerçek bir belirti olmamasına rağmen, her zaman bir tehdit olasılığına karşı tetikte olmayı gerektiriyordu. Her memur işi o kadar ciddiye almıyordu; örneğin, bazı memurların kelimenin tam anlamıyla işte uyuması Gowdy’yi rahatsız etti. Ancak Anton, gece yarısı ekibi küçük olduğu için, geçmişi onu taşımaktan asla geri kalmayan bu sitedeki sorumluluğunun büyük olduğunu hissetti. Sabahları onu rahatlatırken meslektaşları “İyi iş çıkardın” derdi. “Bina hâlâ burada. ”
Öfkeli bir isyancı kalabalığına karşı şiddetli bir çatışma, Capitol Polis gücünün kazanmak için hazırlandığı veya donatıldığı savaş değildi. Anton gibi askeri gaziler kuvvetin sadece yüzde 15’ini oluşturuyor; birçok subay, 6 Ocak’tan önce hiçbir zaman tutuklama yapmamış, göğüs göğüse çarpışmaktan çok daha az uğraşmıştı. Yasa uygulama çevrelerinde, iş istikrarlı ve rahat olarak kabul edildi – ortalama ücret altı rakama yaklaşıyor, bunun üzerine federal faydalar – heyecan verici değilse bile. Bütçesi Detroit’e hizmet eden tüm gücün bütçesinden daha büyük olmasına rağmen, Capitol Polis Departmanının, Capitol Hill’deki yarım mil kareden daha az bir alanı kaplayan bir bina kompleksinde milletvekilleri ve personel için güvenlik sağlaması bekleniyor. Memurlar tipik olarak kontrol noktalarında ve metal dedektörlerinde nöbet tutuyor, yeni üyelere ve turistlere labirent binasının çevresinde yol tarifi veriyor ve kalabalıkları Washington’a getiren çeşitli siyasi konularda neredeyse her zaman küçük ve barışçıl protestoları izliyorlardı.
Anton, Capitol’ün ciddi bir tehditle karşı karşıya olabileceğini Noel’e kadar düşünmeye başladı. Her memurun resmi e-postasında, BOLO adı verilen, insanların “uyanık olması” gereken uyarılar biçiminde endişe verici uyarılar gelmeye başladı. Memurlar bu mesajları görmezden gelme eğilimindeydi ve Gonell, kendisine olağan dışı bir darbe vurmadıklarını söyledi. Ancak neredeyse üç yıldır görevde olan Anton, BOLO’ları gelen kutusundakiler gibi hiç görmemişti. Uyarılar arasında sosyal medya paylaşımlarında “Arkadaşlarım ve ben silahlarımızla oraya geliyoruz”; “İnsanlar zarar görecek. ”
34 yaşındaki bir Donanma gazisi olan Anton, 6 Ocak’tan önce diğer birkaç subayla birlikte endişelerini tekrar tekrar dile getirdi. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Anton ve birkaç subay arkadaşı, özellikle de onun gibi eski askerler, 6 Ocak toplantısı hakkında endişeliydiler ve endişelerini patronlarına iletmesini talep etmek için tekrar tekrar amirleri Gonell’e başvurdular. Tek bir aktif tetikçi olması durumunda plan neydi? Çevik kuvvet ekibinin tüm üyeleri uzun silahlar kullanmak üzere eğitilmemişti ama Anton, bu silahlardan en iyi şekilde nasıl yararlanacakları konusunda strateji geliştirebileceklerini düşündü. (Diğer memurlar da üstlerini sosyal medyada gördükleri rahatsız edici memler ve gönderiler konusunda uyarıyordu.) Gonell, önerilerini kendi teğmeni ve yüzbaşı da dahil olmak üzere kuvvetin daha kıdemli üyelerine ilettiğini, ancak kendisine defalarca söylendiğini doğruluyor. endişelerini yazıya dökmek, yaptığı işe yaramadı. 5 Ocak’ta, yoklamadan sonra, Teğmen Rani Brooks memurlara, istekleri üzerine kaptanıyla konuyu gündeme getirdiğini, ancak hiçbir sonuç alamadığını söyledi. “Güldü demeyeceğim ama. …” Brooks, o sırada orada bulunan dört memura göre onlara söyledi. (Brooks bir polis sözcüsü aracılığıyla bu dili kullandığını hatırlamadığını söyledi.)
Polis memurlarını, Kongre üyelerini ve Başkan Yardımcısı Mike Pence’i riske atan istihbarat başarısızlıkları artık iyi belgelenmiş durumda. Saldırıdan üç gün önce, bir iç polis istihbarat raporu, neler olacağını neredeyse kehanet gibi bir doğrulukla tanımladı: “Önceki seçim sonrası protestoların aksine, Trump yanlısı destekçilerin hedefleri daha önce olduğu gibi karşı protestocular değil, Kongre’nin kendisidir. hedef 6’da. Steal’in beyaz üstünlükçüleri, milis üyelerini ve aktif olarak şiddeti teşvik eden diğerlerini cezbetme eğilimini durdurun, hem kolluk kuvvetleri hem de genel halk için önemli ölçüde tehlikeli bir duruma yol açabilir. ” Yine de teşkilat, bu tür istihbarat uyarılarını sıradan memurlara dağıtmayı başaramadı; giderek daha büyük ve asi bir olay olduğu tahmin edilen şey için gücü tam olarak kadroya almak; subayların sersemletici bombalar gibi en güçlü kitle kontrol silahlarını kullanmalarına, mafyaya karşı koymalarına ve hatta bu silahlar hakkında yeterince subay yetiştirmelerine izin vermek; yeterli gücü isyan teçhizatıyla donatmak; hatta durum için bir plan üretmek için. Bariz ve feci başarısızlıklar göz önüne alındığında, günlük kuvvet operasyonlarından sorumlu olan Şef Steven Sund, isyandan kısa bir süre sonra, Senato ve Meclis’in çavuşlarının yaptığı gibi, liderler tarafından seçilen rakamlar istifa etti. Capitol Polis gücünü denetleyen ve nihai olarak binanın güvenliğinden sorumlu olan bir kurulda görev yapacak.
ABD Başkenti İsyanı’nı anlayın
6 Ocak 2021’de Trump yanlısı bir mafya Capitol’ü bastı.
Capitol güvenlik yetkilileri, tehditlerin neden daha fazla ciddiye alınmadığına dair çelişkili açıklamalarda bulundular, ancak kendilerinin ve federal kolluk kuvvetlerinin bir inkar durumunda oldukları ve düşünülemez görünen şeyi algılayamadıkları ortaya çıktı: Kongre başkanın kendisinden kaynaklanıyor olabilir.
Bakanlığın Capitol’e yönelik aşırılık yanlısı bir saldırıyla ilgili kendi korkunç tahminine rağmen, gücün liderleri yanlış bir güvenlik duygusuna kapıldılar çünkü Trump destekçilerinin iki seçim sonrası mitingini çok az olayla yönettiler ve federal istihbarat teşkilatları çalmadığı için alarm zilleri. İç Güvenlik Bakanlığı ve F. B. I. hiçbir zaman yüksek veya yakın bir uyarı yayınlamadı ve Capitol Polisinin 6 Ocak’tan önceki son istihbarat raporu, sivil itaatsizlik olasılığının “uzaktan” “olasılıksız” olduğunu belirtti. ”
Teşkilatın o zamanki koruma ve istihbarat operasyonları şefi Yogananda D. Pittman, başarısızlıklar için Kongre’den özür diledi, ancak eski şef Sund, Capitol Polis Departmanı’nın tehditleri kaçırmakla suçladı. çoğunlukla istihbarat topluluğu tarafından sağlanan bilgilerin bir “tüketicisi” ve “tüm istihbarat topluluğu bunu kaçırmış gibi görünüyor. Ortada daha fazla suçlama var: Sund, Kongre’nin iki çavuşunu, Ulusal Muhafızları gönderme çağrılarına daha hızlı kulak vermemekle ve ayrıca amirleri uyarılara karşı uyarmayan daha düşük rütbeli istihbarat görevlileriyle suçladı. tehditler.
Şef J. Thomas Manger yaptığı açıklamada, “Departman, yerel terör örgütleriyle bağları olan bazı protestoculardan şiddet bekledi ve planladı,” dedi, “ancak kolluk kuvvetlerinde veya istihbarat topluluklarında hiç kimse, bu tehdide ek olarak, Amerikalıların bunu hayal etmediğini söyledi. Bu gruplara bağlı olmaması, kargaşanın herhangi bir tek kolluk kuvveti için kontrol edilemez bir hacme yayılmasına neden olur. ”
Şiddet sırasında Capitol ve Metropolitan Polis Departmanlarından ve yerel ajanslardan yaklaşık 150 memurun, yalnızca Capitol Polisinden 80’den fazlasının yaralandığı yaygın olarak biliniyor. Daha az anlaşılan, Capitol Polis teşkilatına verilen fiziksel ve psikolojik hasarın ne kadar uzun süreli olduğudur; bu hasar, birçok memurun sorumlulara karşı hesap verebilirlik eksikliği olarak algıladıkları konusunda öfkesini bildirmektedir. İki düzineden fazla memur ve aileleriyle (bazıları bakanlığın izni olmadan açık konuşmak veya federal hükümette gelecekteki istihdam beklentilerini korumak için tam adlarını kullanmamayı talep eden) aylarca süren görüşmeler ve ayrıca iç belgeler, kongre tanıklığı ve tıbbi kayıtlar, hala aksayan ve birçok yönden işlevsiz olan bir departmanı ortaya koyuyor. Halen görevde olanlar ve ayrılanlar arasında, ciddi travmatik beyin yaralanmaları ve nörolojik bozukluklar, ameliyat ve rehabilitasyon gerektiren ortopedik yaralanmalar, travma sonrası stres bozukluğu ve artan kaygı dahil olmak üzere birçok önemli yaralanma ve psikolojik rahatsızlık varlığını sürdürüyor.
Capitol’de isyan kalkanları. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Kuvvet liderliğinde derin hayal kırıklıkları devam ediyor. Genel olarak rütbe ve dosyada başarısız olarak görülen komutanların çoğu, Manger Temmuz ayında işe alınmadan önce şef vekili olarak görev yapan Pittman da dahil olmak üzere otorite pozisyonlarında kalmaya devam ediyor. Capitol Police sendikası başkanı Gus Papathanasiou, “Memurlar, Şef Yardımcısı Pittman’ın 6 Ocak’ta sefil bir şekilde başarısız olduğu görevinde hâlâ olduğuna inanmıyorlar” diyor. “Emekli olan memurlardan ve amirlerden duydum; altında çalışmak istemediler. Capitol Polis Sözcüsü Tim Barber, yaptığı açıklamada, 6 Ocak’ın ardından üst düzey ayrılışların ardından “Baş Müdür, departmanın kalan liderlik ekibine güven duyduğunu ifade etti” dedi.
Capitol’deki kuşatmadan bu yana, yaklaşık 1.800 kişilik bir kuvvette yaklaşık 135 subay, bir önceki yıla göre yüzde 69’luk bir artışla istifa etti veya emekli oldu. (Bir memur bir dizi trajediye katlandıktan sonra istifa etti: Capitol’e yapılan saldırıdan kısa bir süre sonra felç geçirdi ve ardından bakanlığın maske takma protokollerini gevşek uygulaması olarak gördüğü için iki kez koronavirüse yakalandı.) Yakında onlara daha fazlası katılabilir. : Sendika başkanı Papathanasiou, 500’den fazla ek memurun önümüzdeki beş yıl içinde emekli olmaya hak kazanacağı konusunda uyarıyor.
Ayrılma kararları hakkında görüştüğümüz memurlar, 6 Ocak’taki başarısızlıkların bir dizi yönetim krizi ve hatasının en korkunçları olduğunu söyledi. 6 Ocak ulusal bir trajediyse, o gün Capitol’de görev yapan subayların kendi bedenlerinde acımasızca ve yakın bir şekilde deneyimledikleri, özellikle günlük işlerinin yansıdığına inanan insanlarda derin olan psişik serpintiyi birleştiren bir trajediydi. ülkenin en yüksek idealleri: demokrasinin kendisini korumak için partiden bağımsız olarak Kongre üyelerini korumak.
Olağandışı değildi, 6 Ocak’tan sonra Capitol’deki ilk hafta, bir banyonun veya binadaki birçok küçük, gizli odadan birinin yanından yürüyen memurlar için ağlama sesine kulak misafiri olmak için. Anton, meslektaşlarının gözlerinin boş göründüğünü düşündü ve aynı şeyi onun için de söyleyeceklerinden oldukça emindi. Memurlar korkmuş ve birkaç günde bir bomba tehditleri çağrıldığı için yüksek alarma geçmişti. İhtiyaç duydukları ekipmanın kendilerine asla verilmeyeceğinden emin olan bazı memurlar, dışarı çıkıp kendi kasklarını ve Kevlar’ı satın aldı. Ayın 6’sı sabahı, gece yarısı vardiyasının üyeleri evlerine gönderilmişti; şimdi Capitol Polisi, sayıları gücün sayısını gölgede bırakan binlerce Ulusal Muhafız üyesiyle çevrili olsalar bile, memurları uzun saatler fazla mesai yapmaya çağırdı.
Bir zamanlar liderler tarafından büyük olasılıkla göz ardı edilecek olası güvenlik risklerine ilişkin raporlar, artık isyan kontrol görevlilerinin kaplumbağa teçhizatı dedikleri şeyleri -miğferler, kalkanlar ve tam taktik teçhizatlar- takmaları ve asla olmayan tehditler için pozisyona koşmaları için tetikleyici oldu. gerçekleşti. Anton, “Hayaletleri kovalıyorduk” diyor. Edwards’ın 6 Ocak’ta batışını izleyen çavuş (o zamandan beri emekli oldu), orada olmayacak durumda olan memurları kalabalık kontrolü için gönderdiğinden endişeleniyordu. Bir subay, 6’sından birkaç gün sonra, Capitol yakınlarındaki Black Lives Matter protestosunda devriye gezmeye hazırlanırken, bir subay, “Bu saçmalık,” diye bağırmaya başladı.
7 Ocak’taki gece yarısı vardiyasından önce, memurlar üzücü bir haber aldı: Brian Sicknick’in durumu kritikti ve hayatta kalması pek mümkün değildi (Washington baş tıbbi muayenecisi daha sonra onun iki felç geçirdiğini bildirecekti). Çevik kuvvet için yoklama çağrısında, Yüzbaşı Ben Smith, kuvvete yönelik yaygın eleştirileri kabul etti ve memurlara, halkın övgüsüne katılmadıklarını hatırlattı. Üç memurun hatırladığı gibi, kimsenin sırtına vurmaya ihtiyacı olmadığını söyledi; imzaladıkları şey buydu. Oda sustu, şaşırdı. Anton için, Smith’in yorumları, Capitol Polisi liderliğinin, 6’ncı olaydan sonrasını, ona doğru ilerledikleri kadar kötü bir şekilde ele alacağını doğruladı. Anton, neye imza attığını biliyor, diye düşündü Smith konuşurken. Ama o vardı değil, önündeki tüm bariz sorun işaretlerini görmezden gelecek kadar beceriksiz bir kuvvete hizmet etmek için kaydoldu ve terör estiren Amerikalılardan oluşan bir orduyla savaşmak için kaydolmamıştı.
Anton’un ülkesine hizmet etme arzusu, 11 Eylül 2001’de, o ve diğer öğrencilerin Brooklyn, Crown Heights’taki lisesinde bir televizyonun etrafında toplanıp Dünya Ticaret Merkezi’nin güney kulesinin yıkılışını izlediklerinde doğdu. Annesi o binanın 10. katında çalışıyordu. Onun asla eve gelmeyeceğinden emin olarak, dairesinde saatlerce korkuyla bekledi. Annesi o gece geç saatlerde güvenli ama sarsılmış bir şekilde kapıdan içeri girdikten sonra bile koruma dürtüsü devam etti.
“Sadece yardım etmek istedim,” dedi Anton, Capitol’e yapılan saldırıdan aylar sonra, güçle ilgili hayal kırıklığı büyüyüp hayatının pek çok yönüne sıçradıktan sonra, kendini zar zor tanıdı. “Donanmada her zaman, esasen bir itfaiyeci-acil durum müdürü gibi olan hasar kontrol adamıydım. Bu yüzden her zaman insanları korumaya yardım etmek, kötü şeylerin olmasını önlemek istediğim bir işteydim. Hayatımın merkezindeki ben buyum. ” Altıncı günlere giden o günlerde yapmak istediği tek şey, bu federal kurumun liderlerini ve vatandaşlarını şiddetle korumasına yardımcı olmaktı; 7’sinde, yoklamada kaptan ona ve akranlarına hitap ederken, hasar verilmişti.
Saldırı sırasında görevde olan Memur Howard Liebengood’un 9 Ocak’ta ölümüyle moral bir darbe daha aldı ve üç gün sonra hayatını kaybetti. Eşi Serena Liebengood, Virginia’daki kongre üyesi Jennifer Wexton’a açık bir mektupta, kocasının ayın 6’sından sonra “hemen hemen her saat” çalışmaya çağrıldığını ve ciddi şekilde uykusuz kaldığını yazdı.
Tüm birlik, sinir sistemleri zaten sarsılmış olan memurları yoran, benzer şekilde cezalandırıcı fazla mesailere itilmişti. Akıl sağlığı kaynakları o kadar yetersizdi ki, emekli olduktan sonra çavuş memleketi papazından yardım istemek için izin aldı, o da diğer iki papazla birlikte Capitol’e acil danışmanlık sunmak için geldi.
Görevli memurlar, kayıp olanlar hakkında bilgi alışverişinde bulundu. Üniformasının kendisine verdiği yetkiden açıkça büyük memnuniyet duyan bebek yüzlü bir subay olan Gowdy, bir sarsıntıdan kurtularak Pennsylvania Dutch ülkesindeki evine döndü. Edwards’ın kimyasal yanıklardan dolayı gözlerinin altında kabuklanma ve sarsıntı vardı; saldırıdan sonraki ilk birkaç gün boyunca zorlukla konuşabildi veya yürüyemedi. Kocası da o gün savaşta olan bir subaydı, ancak yaralanmamıştı ve Capitol’de kendisine ihtiyaç duyulduğunu hissetti, bu yüzden Edwards, annesinin iyileşmesine yardımcı olabileceği Atlanta’ya uçtu.
Devan Gowdy, saldırıda beyin sarsıntısı geçiren birkaç subaydan biri. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Anton’un çavuşu Gonell, acı çekmesine rağmen 6’sından sonra işe gitmeye çalıştı. Dominik Cumhuriyeti’nden bir göçmen olan Gonell, çavuş olmaktan gurur duyuyordu; aksanı daha az güçlü, İngilizcesi biraz daha iyi olsaydı daha da ileri gidebilir miydi diye bazen merak ediyordu. Şimdi memurları için orada olmak istiyordu, ancak amiri Gonell’in topalladığını fark ederek, bir doktor görene kadar geri gelmemesini söyledi. Bu randevudan sonra bile, ağrı o kadar bunaltıcı hale gelene kadar çalışmaya devam etti ki zorlukla araba kullanabildi. M. R. I., ayağında kemik füzyonuna ve omzunu onarmak için ameliyata ihtiyacı olduğunu ortaya çıkardı. Gonell isteksizce uzatılmış bir izin için evrakları koydu.
Tricoche harcandı6’dan sonraki ilk iki gün, o kadar siyah ve mavi, o kadar şişti ki, baş parmağını işaret parmağına değdiremeyecek kadar şişmiş bir elin bakımını yaptı. Basamaklara düşmesinden dolayı her iki bacağındaki kesikler yara izleri bırakacaktı, ama o daha çok ruh hali hakkında endişeliydi. Birkaç gün izinli 12 ve 16 saatlik vardiyalarda çalışıyordu. Aynı zamanda sürekli bir tiksinti içindeydi: Memurlar binlerce Ulusal Muhafız üyesiyle birlikte sahada yan yana çalışırken gelen emirler kaotik görünüyordu. Az önce yaşadıklarından sonra bile, yönetimde bu kadar açık bir şekilde bozulan şeyi kimse düzeltemez miydi?
Saldırıdan sonraki günlerde, genellikle dışa dönük olan Dunn, depresyona girdiğini hissetti. Kuvvette fikrini söylemekle tanınan biri (bazılarına garanti edilenden daha sık), bunun yerine kendini meslektaşlarından soyutlamaya, öğle yemeğini arabasında tek başına yemeye başladı. Sosyal medyada ve bazen basında eleştirmenler, memurların başka yöne bakan isyan sempatizanları olduğunu öne sürüyordu; Dunn umutsuzca aksi gerçekleri sunmak istedi (ki Capitol Polisi ve federal savcılar tarafından yapılan bir iç soruşturma sonunda doğrulayacaktır): Memurlar bunalmıştı – ve birkaç vakada kalabalığı yatıştırmak için zayıf muhakeme göstermişlerdi – ama onlar genellikle kahramanca davrandılar ve suç ortağı olmadılar. (Sonrasında, altı memur 6 Ocak’taki eylemleri nedeniyle iç disiplinle karşı karşıya kalacak ve biri daha sonra adaleti engellemekten cezai olarak suçlanacak.)
6’sından sadece birkaç gün sonra Dunn, BuzzFeed News’e Rotunda’daki acı dolu çığlığını anlattığı isimsiz bir röportaj verdi: “Bu Amerika mı?” Donald Trump’ın ikinci görevden alma davası sırasında, Maryland Demokratı ve baş görevden alma yöneticisi Temsilci Jamie Raskin, sonuç açıklamalarında bu sözleri alıntıladı. Dunn, sözlerinin nasıl kullanıldığını görmek için harekete geçti, ABC News, CNN, The New York Times’a röportajlar vererek basına daha geniş bir şekilde konuşmak için kuvvetten izin aldı. Günün en kişisel yönlerinden bazılarını kendisi için paylaştı – ilk kez üniformalı olarak N-kelime olarak anılmak gibi.
Not everyone on the force, which is mostly white (as opposed to the Metropolitan Police Department, which is 50 percent Black), was thrilled that Dunn was the single voice self-designated to speak for all of them. To some, when Dunn talked about the racism he endured on Jan. 6, he made it sound as if it was “all about race,” as one officer put it, especially given that the two Capitol Police officers who died soon after the attack were white. Dunn, aware of that criticism, felt that his critics were focusing on only one aspect of what he discussed on-air: He was also trying to defend the bravery of the force as a whole.
Dunn knew that the Capitol Police Department was depleted, emotionally and numerically: Many were out recovering from their injuries, or they were out sick with Covid, or they were out because they had quit, which put more pressure on the officers still on the force. Still expected to provide security for long and unpredictable sessions of Congress, officers say they were typically receiving only one or two days off per month. Those who served on Jan. 6 were granted only two eight-hour shifts of administrative leave, but many officers felt they were unable to take that leave, much less ask for more. Officers feared that if they went on leave for their mental health, they would only burden their colleagues or jeopardize their job prospects. “I would not be surprised if down the road the department gets sued — big time — for their lack of action after Jan. 6,” one officer said, referring to the mental-health effects of such long hours after the attack.
Tricoche had started to feel he was not entirely himself even before the 6th, exhausted and distressed after working at protests throughout 2020. He was called an Uncle Tom at a Black Lives Matter rally, then called the N-word at the first big MAGA rally, and felt, particularly at the MAGA event, a sense that the Capitol Police officers were little more than costumed props, instructed to simply walk alongside large mobs, with no viable plan for what they were supposed to do if protesters easily overwhelmed the few officers between them and the building.
Dominick Tricoche at his childhood home in Levittown, Pa. Kredi. . . Philip Montgomery for The New York Times
Although Tricoche was close to his unit — they worked from 11 p. m. to 7 a. m. — he felt increasingly alienated from the force itself, where the divisiveness of the outside world inevitably filtered in. On election night, he and Anton watched the returns in a small room where other officers occasionally passed through. Officers kept tossing out predictions about how things would go down if Joe Biden lost — Man, Black Lives Matter was going to get crazy, they said; the protesters were going to get out of hand; it would be a nightmare at the Capitol. Tricoche waited until they were alone in the room and then turned to Anton. The real question, he said, is what happens if Trump loses and doesn’t leave. The two of them went back and forth, playing out the scenarios. Did they trust certain colleagues not to let Trump walk right into the Capitol after Biden was supposed to take office? Did they even trust those colleagues not to turn their guns on Anton or Tricoche if they tried to stand in Trump’s way? The answer, they both thought, might be no.
Tricoche’s colleagues knew him as an officer who had a fierce sense of duty but was otherwise an unusual figure on the force. In quiet moments on midnights, he worked his way through F. Scott Fitzgerald, Charles Bukowski, poets like Baudelaire and T. S. Eliot. He received a full R. O. T. C. scholarship to Penn State but dropped out when he suffered an episode of deep depression. Now 29, he’d become one of Gonell’s most reliable underlings, someone Gonell described as “an excellent officer — always willing to step up and do the job, very responsible. ”
At work, Tricoche continued to be the leader Gonell knew — taking charge of the unit with Anton in Gonell’s absence — but at home, he was suffering from insomnia, still jacked on adrenaline and anxiety. He couldn’t rest, and he couldn’t plan, because they were often slammed with an extra shift at the last moment. As he crumbled under the stress of the previous weeks, a relationship important to him started falling apart, and now he counted that among the other failures that tormented him. He kept going over the events of the 6th — surely he could have done something more in the face of all that madness. He felt himself spiraling downward, writing in his journal, “I dream of a darkness darker than black. ”
Nicole, the wife of the officer who tumbled down the stone stairs under the scaffolding for the inaugural stage, was watching Fox News when she first learned something was amiss at the Capitol. Soon after that, she got a call from the wife of a fellow officer, telling Nicole that her husband was receiving medical care. When he finally came home early on the morning of the 7th, he was dazed, quiet and drained. A doctor he saw that night in the emergency room told him he probably had a concussion and could not return to work until he had been cleared by his primary-care physician. Nicole (who asked to be identified by her middle name to protect her family’s privacy) wasn’t too worried. They’d see how he felt tomorrow; she went to bed disturbed but not particularly alarmed about her husband’s health.
The next day, her husband was supposed to rest and stay quiet, but his phone was blowing up with texts from his best friends, a group of men who were known as the North Barricade Crew after the spot where they were usually stationed. Irreverent, tight-knit, they brought a certain insult-comic humor to roll call (after one member mooned a sergeant near his post, another sergeant started calling them the Motley Crew). If they were rowdy, it was a privilege that came with more than a decade of experience for each, and friendships just as long. The group texts that day, however, were somber, as they tried to piece together who had been where, how it all went down. Even those who were not there that day were suffering. Billy Evans, a good friend of her husband’s, was off duty watching his kids when the events unfolded. Now he was stricken that he had not been there to support his colleagues.
Her husband couldn’t stay away from the news, online and on television, even though it only fueled his anger. He was angry at the rioters, angry that some of them had dared to say they were on the officers’ side. His memories of the day were impressionistic, dreamlike, spotty, scenes from a zombie movie he never wanted to star in; it was days before he learned from a friend that he had been knocked unconscious and was out for three minutes. When he walked on his right foot, he felt as if he were stepping on gravel, and he felt dazed, with bouts of grief and rage searing through the fog. Now on leave himself, he worried that another attack would happen while he was sitting at home. “I just know something bad’s going to happen, and I won’t be there to help,” he often said to Nicole. He could imagine little worse.
By the 9th, Nicole and her husband were starting to have more serious concerns about his symptoms. Sometimes when he stood up, he tilted backward, on the verge of falling. All three of their children had names that started with the same letter, and several times he tried to address one of them only to stutter on that first consonant, unable to get out a simple sentence. His friends corresponded mostly by text, and one was shocked when they finally did speak by phone. “He can’t even get his words out,” he texted the others.
Nicole, an organized person who had worked in operations for a small business for decades, always believed there were few crises that could not be managed by the effective deployment of checklists. So she started making them: Find neurologist, find paperwork for neurologist appointment, schedule appointment with orthopedist, file paperwork for disability leave. She took out a bright yellow folder and neatly labeled it: “January 6. ”
The bronze door near the Rotunda still had a huge spider crack in its pane, a sight that made Anton feel a splinter in his own heart. Windows where the sun had shone through on countless elected officials were now boarded up, so that the whole building looked as if it were about to go into foreclosure.
On March 4, Anton and Tricoche showed up to their midnight shift and discovered that instead of serving on riot control, they would be assigned elsewhere. Senator Tammy Duckworth had requested an escort. Duckworth, an Army veteran and the only senator who uses a wheelchair, had a harrowing experience on the 6th, coming within minutes of crossing paths with the mob. There was no specific cause for concern that night, but in case of something unexpected, she wanted officers waiting at the Senate chamber to help her get out of the building.
Anton and Tricoche considered protecting a member of Congress to be the highest honor of their roles as Capitol Police officers. They had the official training to use long guns, so they retrieved M4s and magazines from the armory and escorted the senator to the chamber, as she thanked them profusely. But while she was in the bathroom, someone else — they later learned it was the acting Senate sergeant-at-arms — approached them, agitated, and demanded to know what they were doing there. At that moment, Duckworth exited the bathroom and said she had specifically asked for them to be there for her. (Ben Garmisa, a spokesman for Duckworth, declined to comment. ) But as soon as she disappeared into the Senate gallery, Anton’s phone rang: Their acting sergeant told them to return those weapons immediately. They later learned that either a senator or a staff member had told the acting sergeant-at-arms that the body armor and weapons made them uncomfortable.
Anton had sworn to protect the lives of those senators with his own body, if it came down to it, and now he felt he was being chastised for providing safety to one of them. Both he and Tricoche appreciated that Congress had always operated free of military guard. But they felt the overwhelming sense that those in charge of the Capitol did not grasp the new reality in which they were operating — or the country’s new reality, for that matter.
Tricoche’s frustration was rising, his mental health declining. Exhausted from work, emotionally strung out, he was feeling a kind of slippage, especially when he was alone. On March 8, he felt so utterly bereft that it overwhelmed him, and he called in to say he would be missing work. Over the next days, he remained home but couldn’t summon the energy even to call in or to respond to the worried texts he was receiving. “You here tonight?” Anton wrote. “Yo yo yo man you hanging in?” Ten days ticked on, with Tricoche ignoring text after text, from two sergeants who he knew cared about him, and from Anton. “Hey bro I don’t know what’s going on but everyone is looking for you and they are going to request a welfare check on you and send people to your place,” Anton wrote on March 13. He’d driven to Tricoche’s apartment with a sergeant, pounded on the door, heard nothing. “I hope you are at home doing well,” he texted later that night. “Miss ya man. ”
Tricoche was off duty on Jan 6. He drove to the Capitol after learning that something serious was underway there. Kredi. . . Philip Montgomery for The New York Times
Tricoche knew enough to seek help from a doctor, who told him his hours were doing him harm and prescribed anti-anxiety medication and sleep aids. And yet, at some point that week, consumed by a feeling of failure, convinced that he was only adding to others’ suffering, he swallowed a large amount of over-the-counter medication. He woke up, unsure how many hours later, in a pool of vomit with aching liver pain.
Key Figures in the Jan. 6 Inquiry
Card 1 of 10
The House investigation. A select committee is scrutinizing the causes of the Jan. 6 riot at the U. S. Capitol, which occurred as Congress met to formalize Joe Biden’s election victory amid various efforts to overturn the results. Here are some people being examined by the panel:
Donald Trump. The former president’s movement and communications on Jan. 6 appear to be a focus of the inquiry. But Mr. Trump has attempted to shield his records, invoking executive privilege. The dispute is making its way through the courts.
Mark Meadows. Mr. Trump’s chief of staff, who initially provided the panel with a trove of documents that showed the extent of his role in the efforts to overturn the election, is now refusing to cooperate. The House voted to recommend holding Mr. Meadows in criminal contempt of Congress.
Scott Perry and Jim Jordan. The Republican representatives of Pennsylvania and Ohio are among a group of G. O. P. congressmen who were deeply involved in efforts to overturn the election. Mr. Perry has refused to meet with the panel.
Phil Waldron. The retired Army colonel has been under scrutiny since a 38-page PowerPoint document he circulated on Capitol Hill was turned over to the panel by Mr. Meadows. The document contained extreme plans to overturn the election.
Fox News anchors. Laura Ingraham, Sean Hannity and Brian Kilmeade texted Mr. Meadows during the Jan. 6 riot urging him to persuade Mr. Trump to make an effort to stop it. The texts were part of the material that Mr. Meadows had turned over to the panel.
Steve Bannon. The former Trump aide has been charged with contempt of Congress for refusing to comply with a subpoena, claiming protection under executive privilege even though he was an outside adviser. His trial is scheduled for next summer.
Michael Flynn. Mr. Trump’s former national security adviser attended an Oval Office meeting on Dec. 18 in which participants discussed seizing voting machines and invoking certain national security emergency powers. Mr. Flynn has filed a lawsuit to block the panel’s subpoenas.
Jeffrey Clark. The little-known official repeatedly pushed his colleagues at the Justice Department to help Mr. Trump undo his loss. The panel has recommended that Mr. Clark be held in criminal contempt of Congress for refusing to cooperate.
John Eastman. The lawyer has been the subject of intense scrutiny since writing a memo that laid out how Mr. Trump could stay in power. Mr. Eastman was present at a meeting of Trump allies at the Willard Hotel that has become a prime focus of the panel.
After one of his sergeants reached out to Tricoche’s mother, he finally called in to say he was alive. He returned to work the next day and told a sergeant he trusted what happened. Then he turned in his badge and his gun. “I was so destitute spiritually that it didn’t matter,” he says. “I was feeling nothing. ”
Tricoche took time off from work, alternating between his lonely apartment and his crowded childhood home in Levittown, Pa. , where he crashed on the couch, immobile, silent, near catatonic, as family life swirled all around him: several half or stepsiblings, most of them young adults. His mother, stepfather and the rest of the family were white, but Tricoche’s father is Black, and he describes himself as mixed race. Almost every person of voting age he was living with, he knew, voted for Trump, and Trump signs stood all over the neighborhood. For all he knew, the neighbors felt the same way as the people who came to attack the Capitol — who came to attack him. For all he knew, they were even there that day.
When people told Caroline Edwards that it was a radio call about her fall on the 6th that marked, for them, the start of that day with so many horrors to follow, it embarrassed her. She hated being the first officer down; she hated that she was taken to get medical help, while Brian Sicknick stayed on and kept fighting, only to die the next day. All those details pained her when she went over everything she lived through on the 6th, which she did, over and over and over.
Edwards was anything but a pushover. She was one of only two women on the union board, a slot she landed at age 29. But now she shook when she tried to talk about what happened. She had ongoing symptoms from what was diagnosed as a traumatic brain injury: Her balance was off, and she experienced so much vertigo that she could barely walk. For months, her speech would be slow and labored; at the end of March, she was still fainting with troubling frequency.
She had met her husband, a fellow officer, on the job. Sometimes people told her they thought it must be easier for her, at least, to have a spouse who was going through the same thing; so many officers found that their spouses simply could not understand what they were going through. “No,” she told them. “There is no easy. It just all sucks. ” They were each short-tempered; they had both experienced the 6th but now were in different emotional places at a time when they had never needed each other more.
Edwards was one of many on the force who suffered concussions; of the seven or eight officers in Gonell’s squad who served on the 6th, he counted three, and a possible fourth. By March, Devan Gowdy was past the acute phase of his concussion: sleeping around the clock, waking from nightmares that left him pumping with feelings of murderous rage. Still, he knew he was not himself, or was not the self he was before the 6th. An unusually sensitive person — his best friend, growing up, was the elderly antiques dealer who lived next door — he had turned into someone who could be roiled with fury. He often woke up weeping, turning to his fiancée in bed to tell her how scared he was, even if he couldn’t identify any threat.
Nicole’s husband was also showing uncharacteristic volatility, his anger sometimes explosive. She did not hold her husband responsible for it. She thought that if she could just be even more organized, control any possibility of chaos — as if the chaos of life with three kids could be controlled — she could spare her husband exposure to stress, spare them all his reactions to that stress. So she stayed up late, folding every piece of laundry, writing more lists for the coming week, making sure that her son’s baseball uniform was where it needed to be so there would be no last-minute panic, no hassle, no outbursts.
In early spring, some of the officers who had been on leave were starting to return. But her husband was still receiving treatment for his brain injury, mental exercises to help restore his balance that left him nauseated and drained. He had memory lapses; he had frustration with those memory lapses. Complicated paperwork like the kind she was always churning through overwhelmed him quickly, so she stopped trying to explain the mind-numbing, arcane logistics of his medical care. He was still on the group texts that his friends from the North Barricade Crew sent around regularly, but because he had been gone so long, he didn’t always know what they were talking about.
On April 2, Nicole’s family and in-laws were at Luray Caverns, outside Shenandoah National Park in Virginia, trying to take her husband’s mind off his troubles, when she saw him check his phone. Then he was down, a tall lumbering man with a long beard, fallen to his knees. Texts were coming in: There had been an attack at the Capitol. Two men at the north barricade were hurt, one much worse than the other. One of them was Billy Evans. It was a knife — no, it was a man with a gun. No, a car drove into them, colliding most directly with Evans. That was confirmed. Nicole’s own phone started pinging with messages from other officers and lieutenants: She needed to prepare herself — her husband — for the worst. Her husband told his parents to take the children to the gift shop, and then he stayed where he was, weeping uncontrollably over a guardrail. He regained his composure enough to get into the car, but that was impossible to maintain when, a few minutes into the drive, he got the text: Billy was gone.
As a matter of habit, Anton usually parked his Jeep up on Delaware Avenue, right near the north barricade where Billy Evans lost his life. He lived only 15 minutes away, and he often felt, when he arrived, that he had never left work. He was still, in April, working a never-ending series of 12-hour shifts with rare days off. Especially after Evans died, a feeling of dread came over him with such force that he sometimes struggled to leave his car. He tried to summon reserves of discipline. “May we pass every test,” he’d say when he pulled in, to prepare himself for the grueling day ahead. It was something he and his mom, who raised him Baptist, used to say whenever he had a big exam or another challenge, and they always said it together, three times, half chanting, half praying. Pulling the key out of the ignition, he could sometimes say it only once before he felt something give way, the emotional equivalent of his knees buckling. He’d walk toward the Capitol, pacing himself as he neared the street he needed to cross. By the time the light turned red, he had wiped his face and prepared himself to enter the building.
Anton wondered how long he could continue on the job. He had always enjoyed perfect health, but now he was having heart palpitations several times a day that forced him to stop whatever he was doing; more than once he wondered if he could be having a heart attack. His sleep was erratic, his blood pressure and cholesterol sky high.
Like many other officers, he found it a boost to morale when Caroline Edwards returned to work in May. Because of her injuries, she was assigned to a desk job, but she had also taken on an additional role that was natural for her: She was becoming a peer counselor, someone in whom officers could confide. She had already been functioning informally in that capacity, reaching out to Nicole’s husband to offer whatever she could share about traumatic brain injuries and sending Shannon Terranova, the grieving former wife of Billy Evans, thoughtful gifts for their children.
Work was like one vast crime scene they all had to keep revisiting, day after day. Informal memorials for Billy Evans and Brian Sicknick had been set up on two separate tables, with fresh flowers and photos and badges, that everyone passed in the hallway as they walked down to reach the Capitol Police locker room. Sicknick had served on the mountain-bike unit that patrolled around the building, and his bicycle was placed in front of the display. Jason DeRoche, a Capitol Police officer for 18 years who drove to Massachusetts for Evans’s funeral, was already angry about the events of the 6th, and he became even more so after the death of his friend. He decided to join a lawsuit brought by seven officers against Trump for his role in the Jan. 6 attack.
Gowdy had returned to work from medical leave just a few days before the attack that took Evans’s life. Walking by the display every day, seeing the smiling, proud faces of Sicknick and Evans, was excruciating for him, a reminder of what partisan warring had wrought. He used to love being a Capitol Police officer, had considered that position to be the greatest accomplishment of his life. Working in the Capitol Visitor Center had been his favorite assignment; he loved meeting the tourists, making them feel welcome, and had even learned to say, “Please take off your belt” in Mandarin, which never failed to make Chinese tourists laugh. But now that he was back, he viewed everybody through new, suspicious eyes, especially anyone wearing a MAGA hat. He felt uncomfortable being back in Washington. Everywhere he went, he looked at the people milling around and wondered: Were you there on the 6th? Was it you?
On May 28, Gonell was lying in bed, his foot elevated after an operation, when he saw Harry Dunn on CNN. He was paying a visit to the Senate, along with Sandra Garza, the longtime partner of Brian Sicknick; Sicknick’s mother; and Michael Fanone, a Metropolitan Police officer who fought alongside Gonell at that crammed doorway at the lower west entrance of the Capitol. Seeing Fanone was emotional for Gonell: Fanone relieved Gonell on the 6th, taking over the precise spot where Gonell was standing before he headed back into the building for water and reinforcements. Just moments later, Fanone was dragged into the crowd and tased, suffering a heart attack as a result, as well as a traumatic brain injury. Had Fanone not taken his place, Gonell might have been the officer who was tased, who could have suffered a heart attack, or worse, for all he knew.
Sgt. Aquilino Gonell at a physical-therapy session for injuries he suffered in the attack. Kredi. . . Philip Montgomery for The New York Times
Dunn and the others were there that day to try to visit Republican senators, hoping to persuade them to support an independent commission that Speaker Nancy Pelosi and other key House members had negotiated to investigate the Jan. 6 siege. Ten senators would be enough to overcome a filibuster from a party eager to consign the events of that day to the past. In every office, the Republican senators told the officers how tragic they found the Jan. 6 attack, shook their hands and made eye contact, thanked them for their service. As Fanone recounted his experience of the attacks, Senator Lindsey Graham of South Carolina struck Garza as so bored and distracted that she made clear her irritation. Garza, along with Sicknick, was a Trump supporter and had doubts about the validity of the election before the 6th, but her opinion of Trump had radically changed after Sicknick’s death. “I said, ‘I feel like you’re being very disrespectful, and you’re looking out the window and tapping your fingers on the desk,’” she recalled. Another senator at the meeting tried to tell her she was misreading Graham’s body language, which only infuriated her more.
Dunn found the senators’ failure to commit to what seemed like the minimum they could do equally enraging. There were no cameras there, so couldn’t they just tell him straight: Were they going to vote for this thing or not? Graham, who had made a big show of how angry he was about the violence on the 6th, indicated that he would be voting against the independent commission. Senator Tim Scott, also in the room, told the officers that while he and Graham agreed there should be accountability for the attack on the Capitol, they didn’t like the vehicle that was being used to drive to the destination, as Dunn recalled. It was typical political talk, the officers thought, and sure enough, the independent commission failed to overcome a Republican filibuster in the Senate, leaving Pelosi with little other option than to appoint a select committee dominated by Democrats to carry out the inquiry.
Gonell, watching the news, seeing the dejection in the body language of the five people leaving the Senate, was suddenly overwhelmed with emotion. His wife, hearing the sound of him sobbing, came running in, fearing that he’d fallen and reinjured his foot. That was it, he told her. For months he’d been saying he wanted to speak out about the 6th. His wife was a private person and thought that going public could open them to harassment, maybe even worse. But this hypocrisy — the refusal to support the officers who had ensured those same senators’ safety — was more than he could silently stand by and take. He had been diagnosed with post-traumatic stress disorder and was clearly depressed; if he could speak his mind, he thought, his recovery might begin.
After the vote that day, he reached out to Dunn, who was at a store when he got Gonell’s call and walked the aisles in circles as he listened to the sergeant in tears on the other end of the line. Gonell apologized to Dunn for not joining him sooner. He knew how hard it must have been to be the lone voice of the Capitol Police. Dunn put him in touch with his own lawyer and with CNN. “As courtesy and respect,” he wrote to his supervisor, “making you aware that earlier today (Friday afternoon) I conducted an interview with cnn regarding my experience and ordeal I went through. These last few days has been very hard for me emotionally after seeing Officer Sicknick family literally begging these people to support the commission. I felt I couldn’t stay quiet anymore. ”
Sandra Garza, the longtime partner of Brian Sicknick, an officer who died the day after the attack. Kredi. . . Philip Montgomery for The New York Times
A month later, Gonell, Dunn, Fanone and Officer Daniel Hodges of the Metropolitan Police were asked to testify before Congress about the attacks. The hearing on July 27, the first of the House select committee investigating the Jan. 6 attack, was a somber and emotional affair. The officers entered the room, one by one, stately in their decorated dark blue uniforms. The lawm
Audm ile Ses Kaydı
The New York Times gibi yayınlardan daha fazla sesli haber duymak için, iPhone veya Android için Audm’i indirin .
6 Ocak sabahı, 31 yaşındaki Amerika Birleşik Devletleri Capitol Polis memuru Caroline Edwards, önündeki kalabalığın enerjisi farklı bir şekil almaya başladığında, Capitol arazisindeki bazı merdivenlerin yanındaydı; yağmurun birden doluya dönüştüğü o an gibiydi. Çığlıkları suçlayıcı bir ilahiye dönüşen kalabalığın gürültüsünü delip geçen yüksek sesli, ekşi sesli bir boru öttü: “U. S.A.! AMERİKA BİRLEŞİK DEVLETLERİ. !” 5 fit-4 yaşındaki Edwards, kendini heybetli göstermeye çalıştı. Bir dizi bisiklet rafının arkasında, diğer dört memurun yanında, geniş bir duruşta, elleri kalçalarında duruyordu. Önündeki bir adam, sanki bir şeye hazırlanıyormuş gibi ceketini çıkardı, kırmızı MAGA şapkasını arkaya attı – ve sonra isyancılar, memurlar geri iterken, dengelerini korumaya çalışırken bisiklet raflarını ileri doğru ittiler.
Capitol’e daha yakın duran bir çavuş tam zamanında baktığında bir bisiklet rafının yukarıya doğru yükseldiğini ve Edwards’ın sarı saçlarından tanıdığını gördü. Yere yığıldı, başı betona çarptı, birinci subay kanlı, morarmış bir savaş olduğu ortaya çıkacak olan şeyde düştü, İngilizlerin binayı yaktığı 1814’ten bu yana Capitol’e yapılan en kötü saldırı. Çavuş telsizden tüm Capitol kapılarını kilitleme emrini haykırmaya başlayınca kalabalık uludu ve kükredi, barikatın yanından hızla geçti.
Edwards’ın mavi şapkası kafasından fırlamıştı. Ayağa kalktıktan sonra ayağa kalktı, sersemlemiş ve destek almak için bir tırabzana yaslanmış, saçları gevşemiş ve darmadağınık, isyancılar kendilerini bariyerlerin ötesine fırlatırken, meslektaşları ellerinden geldiğince az yumruk attılar. Binanın etrafındaki memurlar, telsizden, işte karşılaştıkları diğerlerinden farklı, acılı bir çağrı duydu: ” Yardım edin!”
Caroline Edwards, isyancılar tarafından saldırıya uğradığı yerin yakınında. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Capitol’ün diğer tarafında, 6 fit 7’lik eski bir kolej futbolcusu olan Harry Dunn, bu sesi tanıdığını düşündü. Bu ona, eğittiği bir subay olan Edwards gibi geldi, görünüşe göre daha fazla subayın Dunn da dahil olmak üzere yakın bir kişisel arkadaş olarak gördüğü biri. Batı cephesine doğru koşmaya başladı.
İçeride, ABD Capitol Ziyaretçi Merkezi yakınında, Devan Gowdy aynı yardım çağrısını duyduğunda isyan teçhizatını takıyordu – çılgınca ve tiz bir şekilde – ve sonra birliği binadan hızla geçerek iki kat merdivenden aşağı iniyordu. ve binanın batı cephesindeki bir kapıdan dışarı çıkar. Gowdy, gözlerini kırpıştırarak, başka bir tanıdık olmayan dünyadan eklenmiş gibi görünen bir sahneyi yakaladı: Önünde binlerce kişilik bir kalabalık öfkelendi. Açılış için inşa edilmiş küçük bir ahşap sahnede dururken, insanlar teneke kutular, boya topları, cıvatalar, hidrojen peroksitle köpüren şişeler atmaya başladığında, canice, şiddetli bir seyirci için performans sergiliyormuş gibi hissetti. Gördüğü bir isyancı, bıçağın etrafına Amerikan bayrağı sarılı bir balta kullanıyordu.
Çevik kuvvetle mücadelede çalışan birçok memur, deneyimlerinden, çatışmaya girmeden önce isim etiketlerini çıkarmaları gerektiğini biliyordu, ancak 27 yaşında, yaklaşık üç yıldır poliste olan zayıf bir Gowdy, onunkini bırakmıştı. “Hey, Gowdy! Gowdy’ye bak!” bir isyancı bağırdı. “Vay canına! Gowdy, korkuyorsun!” bir başkası alay etti. Gowdy’nin çavuşlarından biri olan 42 yaşındaki Irak’taki savaş gazisi Aquilino Gonell, yakınlardaydı, kalabalığın patlamaması için konumundan hareket edemedi, alay hareketlerini duydu ve iliklerine kadar dondu. Gowdy ona yalvararak baktı, ama ne yapabilirdi ki? Gonell, bir isyancının Gowdy’nin elindeki kalkanı sertçe çektiğini, ikisinin ileri geri sallandığını gördü. Gonell, subayının kendi kalkanıyla kafasına sert bir şekilde vurulduğunu düşündü; Gowdy, darbeyi hissettikten hemen sonra bir bayrak direğinin ayağına takıldığını bilir. Başka bir memur onu binanın içinde güvenli bir yere geri çekti.
Kaosun ortasında, Gonell, genellikle gece yarısı vardiyasında çalışan sıkı sıkıya bağlı bir ekip olan biriminin diğer üyelerinin izini kaybetti. Kısa bir süre sonra, binanın alt batı girişine yakın, hâlâ kalkanı olan birkaç subaydan biriydi -diğer memurlar ya kendi kalkanlarını savaşta kaybetmişlerdi ya da en başta hiç sahip olmamıştı- ve kendini kapı eşiğinde tutuyor, zar zor tutuyordu. . Bir isyancı, elini copla ezdi. Gonell zehirli spreyle ıslanmış bir kalkan yığınının üzerine kaydı ve bacağını, kalkanını ve kolunu yakalayan isyancıların, bir şekilde kendini düzeltemeden onu parçalara ayırmasından korktu.
Edwards kendini toplamış ve Capitol’ün alt batı terasında isyancılara karşı savaşarak veya diğer memurlara yardım ederek bir saatten fazla -ya da günler, zaman anlamını yitirmişti- harcamıştı. Doğrudan yüzlerine kimyasal sprey püskürtüldüğünde, vardiyasından bir arkadaşı olan Brian Sicknick’in yanında konumlandı. Edwards acı içinde eğilip sendelerken elleri gözlerine gitti. Sicknick gözlerini yıkamak için geri çekildi, sonra dövüşe geri döndü. Başka bir memur, tıbbi tedavi almak için ciğerleri zehirli spreyden kavrulmuş Edwards’a olay yerinden uzaklaştırdı.
Gonell’in birliğinde 34 yaşında bir Donanma gazisi olan Anton’a, batı cephesindeki diğer subaylarla birlikte Capitol’e çekilmeleri emredildi. İçeride bir arkadaşı taktik yeleğini kaptı ve “Binadalar!” diye bağırdı. İsyancıların alt batı teras girişinin yakınındaki iç merdivenlerden aşağı indikleri takdirde, o kapıda kalabalığı savuşturan Gonell ve diğer memurlara arkadan saldıracaklarını anladılar. Anton (gizliliğini korumak için sadece göbek adıyla anılmasını isteyen), kalkanını kullanarak isyancıları merdivenlerden yukarı itmek için iki kat koştu.
İki kat yukarıya, Rotunda’ya, düşmanlarının teslimiyetini nezaketle kabul eden Amerikan generallerinin resimlerinin ortasında geldiğinde, kuralları ve sınırları olmayan vahşi bir yakın dövüşe katıldı. O zamana kadar, Columbia Bölgesi Metropolitan Polisi kavgada müttefik olarak yürürlüğe girmişti, tek izleyicisi odayı çevreleyen başkanlık heykelleri: Işıltılı bir Ronald Reagan, sert bir Andrew Jackson, kararlı bir duruş sergileyen Dwight Eisenhower. Anton hiçbirini anlamadı: Yumrukları kanlı bir şekilde yumruk atıyor, erkeklere, kadınlara, ekipmanlara vuruyor, kalabalığı geri itmeye çalışıyordu. Dövüşürken bile aklı sorularla dolup taşıyordu: Burada mı ölecekti? Ve eğer öyleyse, gördüğü son şey bu şeytani yüzler mi olacaktı? Silahını gerçekten kullanması için ne gerekir? Ve — Hoyte’a ne oldu?
Afganistan’da askeri poliste görev yapan 32 yaşındaki ABD Ordusu gazisi arkadaşı Lennox Hoyte’den ayrılmıştı. Ancak daha sonra Anton, suçluluk duygusuyla günün onun için ne kadar kötü geçtiğini öğrendi. Hoyte kalabalığın içine çekildi, o kadar sert çekildi ki teçhizatı yırtıldı. Biri elini pipoyla dövdü; başka bir isyancı, kendini kurtaramadan önce bir iskele parçasını ona doğru salladı. Sonunda, açılış sahnesinin altındaki bir bölmede başka bir memurla kapana kısıldı, kapıları elektrik devreleriyle gömülü ve barikat görevi gördü. Yaralı olarak, orada, o kapıları kırmaya çalışan bir kalabalığın etrafında saatlerce geçirdi, tepedeki ahşap kalasların arasına kimyasal sprey yağdığı için çıkamadı.
Başka bir arkadaş, Dominick Tricoche, görevde değildi ama bir subayın, birimin grup sohbetine Capitol’de ciddi bir şeyler olduğunu söyleyen bir mesaj göndermesinden sonra, Capitol’e gitti. Dövüşerek, kalabalığa karışan başka bir subaya yardım etmeye çalışırken, sanki vücudunun fiziksel tepkisi, onu öldürmek istediğinden emin olduğu bir kalabalığın içinde hissettiği keder ve terörle eşleşiyormuş gibi, kimyasal olarak tetiklenen gözyaşlarına boğuldu. Gözleri sanki sadece acı için haznelermiş gibi hissediyordu; hava bile saldırıya geçmiş gibiydi. “Hain! Hain!” Biri ona bisiklet rafı fırlatıp o taş merdivenlerden düşerken isyancılar slogan attı. Kan ve biber gazı ile kaygan ve kaygan olan taş cezalandırıcıydı: Batı cephesinde bir subay, sakallı iri bir adam merdivenlere sert bir şekilde düştü ve üç dakika boyunca üşüdü. Bir arkadaş, silahını korumak için kendini o adamın vücuduna attı, kendi eli ayaklar altında ezilen kalabalığın ortasında kırıldı.
Harry Dunn, Capitol’de. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Dunn, batı cephesine koştuğunda, Edwards’ı bulmak için kalabalığın arasından geçemeyeceğini gördü. Kalabalığın yukarısında konuşlanmış, tüfeği sis bombası atan ve Konfederasyon ve İnce Mavi Hat bayrakları sallayan bir kalabalığa nişan alarak batıdaki çimenlikte hattı tutmaya yardım etmeye çalıştı. O gün hemen hemen her silahlı subay gibi, kendini tutamayarak ama aynı zamanda korkusuyla ateşini tuttu: Kaç isyancı hemen ateş edecek? Polis açıkça sayıca fazlaydı.
Binanın içine geri dönen Dunn, kendisini Rotunda’nın altındaki zemine yerleştirerek, memurların iyileşmekte olduğu bir alana kendisini geçmeye çalışan isyancıları durdurdu. Gonell içeri geri çekilebildiğinde, Dunn’ı görünce rahatladı. Gonell’in sol omzu ağır yaralandı, ancak o kolunu, bilincini kaybetmiş ve nabzı olmayan kalabalığın bir üyesi olan Rosanne Boyland’ı nakletmeye çalışmak için kullanıyordu. Dunn, Boyland’ı üst kata taşırken Gonell ve diğerlerine katıldı, böylece ona CPR uygulanabildi (daha sonra öldüğü ilan edilecekti).
Akşamın erken saatlerinde, Metropolitan Polisinin yardımıyla, Capitol Polisi neredeyse binayı boşaltmıştı ve Ulusal Muhafız nihayet gelmişti. Crypt’in alt katındaki memurlar, koridorda dizlerinin üstüne çökmüş, öksürüklerle ya da yanan gözlerini yatıştırmaya çalışan meslektaşlarıyla dolu banyo için uzun bir kuyrukta yoksun kalmışlardı. Anton, Tricoche’u gördüğünde, tüm o kimyasal sprey kalıntılarına bulanmış bir una batırılmış gibi görünüyordu.
Anton, Capitol’deki odaların temiz olup olmadığını kontrol etmeye ara veriyordu ki, telsizden bir memurun -kimin kim olduğunu bilmiyordu- kalp masajı yaptığı haberini duyduğunda. Bir korkuluğun üzerinden aşağı baktı ve bir kat aşağıda gece yarısı vardiyasından bazı yakın arkadaşların üniformalı bir ceset üzerine toplandığını gördü. E.M.T.’leri sağ asansöre yönlendirmek için acele etti. Arkadaşlarına katıldığında, yardım ettikleri kişinin Edwards’ın vardiya arkadaşı Brian Sicknick olduğunu gördü. Daha da korkunç olamayacağını düşündüğü bir günün az önce geçtiğini fark etti.
Rotunda’da Dunn, açık açık ağlayarak bir subay arkadaşının yanında duvara yığıldı. O günden sonra yankılanacak ham bir anda, acı içinde bağırdı: “Bu Amerika mı?”
6 Ocak’a kadar Anton, kim gece yarısı vardiyasında Capitol’ün dışında devriye gezdi, en yakın düşmanlarının kışın soğuk geceleri, yazın boğucu sıcağı ve yıl boyunca işten doğan olası gönül rahatlığı olduğunu düşündü. Büyük bir gururla yaptığı iş, hiçbir zaman gerçek bir belirti olmamasına rağmen, her zaman bir tehdit olasılığına karşı tetikte olmayı gerektiriyordu. Her memur işi o kadar ciddiye almıyordu; örneğin, bazı memurların kelimenin tam anlamıyla işte uyuması Gowdy’yi rahatsız etti. Ancak Anton, gece yarısı ekibi küçük olduğu için, geçmişi onu taşımaktan asla geri kalmayan bu sitedeki sorumluluğunun büyük olduğunu hissetti. Sabahları onu rahatlatırken meslektaşları “İyi iş çıkardın” derdi. “Bina hâlâ burada. ”
Öfkeli bir isyancı kalabalığına karşı şiddetli bir çatışma, Capitol Polis gücünün kazanmak için hazırlandığı veya donatıldığı savaş değildi. Anton gibi askeri gaziler kuvvetin sadece yüzde 15’ini oluşturuyor; birçok subay, 6 Ocak’tan önce hiçbir zaman tutuklama yapmamış, göğüs göğüse çarpışmaktan çok daha az uğraşmıştı. Yasa uygulama çevrelerinde, iş istikrarlı ve rahat olarak kabul edildi – ortalama ücret altı rakama yaklaşıyor, bunun üzerine federal faydalar – heyecan verici değilse bile. Bütçesi Detroit’e hizmet eden tüm gücün bütçesinden daha büyük olmasına rağmen, Capitol Polis Departmanının, Capitol Hill’deki yarım mil kareden daha az bir alanı kaplayan bir bina kompleksinde milletvekilleri ve personel için güvenlik sağlaması bekleniyor. Memurlar tipik olarak kontrol noktalarında ve metal dedektörlerinde nöbet tutuyor, yeni üyelere ve turistlere labirent binasının çevresinde yol tarifi veriyor ve kalabalıkları Washington’a getiren çeşitli siyasi konularda neredeyse her zaman küçük ve barışçıl protestoları izliyorlardı.
Anton, Capitol’ün ciddi bir tehditle karşı karşıya olabileceğini Noel’e kadar düşünmeye başladı. Her memurun resmi e-postasında, BOLO adı verilen, insanların “uyanık olması” gereken uyarılar biçiminde endişe verici uyarılar gelmeye başladı. Memurlar bu mesajları görmezden gelme eğilimindeydi ve Gonell, kendisine olağan dışı bir darbe vurmadıklarını söyledi. Ancak neredeyse üç yıldır görevde olan Anton, BOLO’ları gelen kutusundakiler gibi hiç görmemişti. Uyarılar arasında sosyal medya paylaşımlarında “Arkadaşlarım ve ben silahlarımızla oraya geliyoruz”; “İnsanlar zarar görecek. ”
34 yaşındaki bir Donanma gazisi olan Anton, 6 Ocak’tan önce diğer birkaç subayla birlikte endişelerini tekrar tekrar dile getirdi. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Anton ve birkaç subay arkadaşı, özellikle de onun gibi eski askerler, 6 Ocak toplantısı hakkında endişeliydiler ve endişelerini patronlarına iletmesini talep etmek için tekrar tekrar amirleri Gonell’e başvurdular. Tek bir aktif tetikçi olması durumunda plan neydi? Çevik kuvvet ekibinin tüm üyeleri uzun silahlar kullanmak üzere eğitilmemişti ama Anton, bu silahlardan en iyi şekilde nasıl yararlanacakları konusunda strateji geliştirebileceklerini düşündü. (Diğer memurlar da üstlerini sosyal medyada gördükleri rahatsız edici memler ve gönderiler konusunda uyarıyordu.) Gonell, önerilerini kendi teğmeni ve yüzbaşı da dahil olmak üzere kuvvetin daha kıdemli üyelerine ilettiğini, ancak kendisine defalarca söylendiğini doğruluyor. endişelerini yazıya dökmek, yaptığı işe yaramadı. 5 Ocak’ta, yoklamadan sonra, Teğmen Rani Brooks memurlara, istekleri üzerine kaptanıyla konuyu gündeme getirdiğini, ancak hiçbir sonuç alamadığını söyledi. “Güldü demeyeceğim ama. …” Brooks, o sırada orada bulunan dört memura göre onlara söyledi. (Brooks bir polis sözcüsü aracılığıyla bu dili kullandığını hatırlamadığını söyledi.)
Polis memurlarını, Kongre üyelerini ve Başkan Yardımcısı Mike Pence’i riske atan istihbarat başarısızlıkları artık iyi belgelenmiş durumda. Saldırıdan üç gün önce, bir iç polis istihbarat raporu, neler olacağını neredeyse kehanet gibi bir doğrulukla tanımladı: “Önceki seçim sonrası protestoların aksine, Trump yanlısı destekçilerin hedefleri daha önce olduğu gibi karşı protestocular değil, Kongre’nin kendisidir. hedef 6’da. Steal’in beyaz üstünlükçüleri, milis üyelerini ve aktif olarak şiddeti teşvik eden diğerlerini cezbetme eğilimini durdurun, hem kolluk kuvvetleri hem de genel halk için önemli ölçüde tehlikeli bir duruma yol açabilir. ” Yine de teşkilat, bu tür istihbarat uyarılarını sıradan memurlara dağıtmayı başaramadı; giderek daha büyük ve asi bir olay olduğu tahmin edilen şey için gücü tam olarak kadroya almak; subayların sersemletici bombalar gibi en güçlü kitle kontrol silahlarını kullanmalarına, mafyaya karşı koymalarına ve hatta bu silahlar hakkında yeterince subay yetiştirmelerine izin vermek; yeterli gücü isyan teçhizatıyla donatmak; hatta durum için bir plan üretmek için. Bariz ve feci başarısızlıklar göz önüne alındığında, günlük kuvvet operasyonlarından sorumlu olan Şef Steven Sund, isyandan kısa bir süre sonra, Senato ve Meclis’in çavuşlarının yaptığı gibi, liderler tarafından seçilen rakamlar istifa etti. Capitol Polis gücünü denetleyen ve nihai olarak binanın güvenliğinden sorumlu olan bir kurulda görev yapacak.
ABD Başkenti İsyanı’nı anlayın
6 Ocak 2021’de Trump yanlısı bir mafya Capitol’ü bastı.
- Ne Oldu: Bugüne kadar olanlarla ve nedenleriyle ilgili en eksiksiz resim burada.
- 6 Ocak Zaman Çizelgesi: Bir başkanlık mitingi, iki saatlik kritik bir dönemde Capitol saldırısına dönüştü. İşte nasıl.
- Önemli Çıkarımlar: İşte The Times’ın isyan görüntüleri analizinden bazı önemli açıklamalar.
- Ölüm Ücreti: Çıkan isyanda beş kişi öldü. İşte onlar hakkında bildiklerimiz.
- Riot İkonografisinin Şifresini Çözmek:Şiddet sırasında sergilenen semboller, sloganlar ve resimler gerçekten ne anlama geliyor?
Capitol güvenlik yetkilileri, tehditlerin neden daha fazla ciddiye alınmadığına dair çelişkili açıklamalarda bulundular, ancak kendilerinin ve federal kolluk kuvvetlerinin bir inkar durumunda oldukları ve düşünülemez görünen şeyi algılayamadıkları ortaya çıktı: Kongre başkanın kendisinden kaynaklanıyor olabilir.
Bakanlığın Capitol’e yönelik aşırılık yanlısı bir saldırıyla ilgili kendi korkunç tahminine rağmen, gücün liderleri yanlış bir güvenlik duygusuna kapıldılar çünkü Trump destekçilerinin iki seçim sonrası mitingini çok az olayla yönettiler ve federal istihbarat teşkilatları çalmadığı için alarm zilleri. İç Güvenlik Bakanlığı ve F. B. I. hiçbir zaman yüksek veya yakın bir uyarı yayınlamadı ve Capitol Polisinin 6 Ocak’tan önceki son istihbarat raporu, sivil itaatsizlik olasılığının “uzaktan” “olasılıksız” olduğunu belirtti. ”
Teşkilatın o zamanki koruma ve istihbarat operasyonları şefi Yogananda D. Pittman, başarısızlıklar için Kongre’den özür diledi, ancak eski şef Sund, Capitol Polis Departmanı’nın tehditleri kaçırmakla suçladı. çoğunlukla istihbarat topluluğu tarafından sağlanan bilgilerin bir “tüketicisi” ve “tüm istihbarat topluluğu bunu kaçırmış gibi görünüyor. Ortada daha fazla suçlama var: Sund, Kongre’nin iki çavuşunu, Ulusal Muhafızları gönderme çağrılarına daha hızlı kulak vermemekle ve ayrıca amirleri uyarılara karşı uyarmayan daha düşük rütbeli istihbarat görevlileriyle suçladı. tehditler.
Şef J. Thomas Manger yaptığı açıklamada, “Departman, yerel terör örgütleriyle bağları olan bazı protestoculardan şiddet bekledi ve planladı,” dedi, “ancak kolluk kuvvetlerinde veya istihbarat topluluklarında hiç kimse, bu tehdide ek olarak, Amerikalıların bunu hayal etmediğini söyledi. Bu gruplara bağlı olmaması, kargaşanın herhangi bir tek kolluk kuvveti için kontrol edilemez bir hacme yayılmasına neden olur. ”
Şiddet sırasında Capitol ve Metropolitan Polis Departmanlarından ve yerel ajanslardan yaklaşık 150 memurun, yalnızca Capitol Polisinden 80’den fazlasının yaralandığı yaygın olarak biliniyor. Daha az anlaşılan, Capitol Polis teşkilatına verilen fiziksel ve psikolojik hasarın ne kadar uzun süreli olduğudur; bu hasar, birçok memurun sorumlulara karşı hesap verebilirlik eksikliği olarak algıladıkları konusunda öfkesini bildirmektedir. İki düzineden fazla memur ve aileleriyle (bazıları bakanlığın izni olmadan açık konuşmak veya federal hükümette gelecekteki istihdam beklentilerini korumak için tam adlarını kullanmamayı talep eden) aylarca süren görüşmeler ve ayrıca iç belgeler, kongre tanıklığı ve tıbbi kayıtlar, hala aksayan ve birçok yönden işlevsiz olan bir departmanı ortaya koyuyor. Halen görevde olanlar ve ayrılanlar arasında, ciddi travmatik beyin yaralanmaları ve nörolojik bozukluklar, ameliyat ve rehabilitasyon gerektiren ortopedik yaralanmalar, travma sonrası stres bozukluğu ve artan kaygı dahil olmak üzere birçok önemli yaralanma ve psikolojik rahatsızlık varlığını sürdürüyor.
Capitol’de isyan kalkanları. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Kuvvet liderliğinde derin hayal kırıklıkları devam ediyor. Genel olarak rütbe ve dosyada başarısız olarak görülen komutanların çoğu, Manger Temmuz ayında işe alınmadan önce şef vekili olarak görev yapan Pittman da dahil olmak üzere otorite pozisyonlarında kalmaya devam ediyor. Capitol Police sendikası başkanı Gus Papathanasiou, “Memurlar, Şef Yardımcısı Pittman’ın 6 Ocak’ta sefil bir şekilde başarısız olduğu görevinde hâlâ olduğuna inanmıyorlar” diyor. “Emekli olan memurlardan ve amirlerden duydum; altında çalışmak istemediler. Capitol Polis Sözcüsü Tim Barber, yaptığı açıklamada, 6 Ocak’ın ardından üst düzey ayrılışların ardından “Baş Müdür, departmanın kalan liderlik ekibine güven duyduğunu ifade etti” dedi.
Capitol’deki kuşatmadan bu yana, yaklaşık 1.800 kişilik bir kuvvette yaklaşık 135 subay, bir önceki yıla göre yüzde 69’luk bir artışla istifa etti veya emekli oldu. (Bir memur bir dizi trajediye katlandıktan sonra istifa etti: Capitol’e yapılan saldırıdan kısa bir süre sonra felç geçirdi ve ardından bakanlığın maske takma protokollerini gevşek uygulaması olarak gördüğü için iki kez koronavirüse yakalandı.) Yakında onlara daha fazlası katılabilir. : Sendika başkanı Papathanasiou, 500’den fazla ek memurun önümüzdeki beş yıl içinde emekli olmaya hak kazanacağı konusunda uyarıyor.
Ayrılma kararları hakkında görüştüğümüz memurlar, 6 Ocak’taki başarısızlıkların bir dizi yönetim krizi ve hatasının en korkunçları olduğunu söyledi. 6 Ocak ulusal bir trajediyse, o gün Capitol’de görev yapan subayların kendi bedenlerinde acımasızca ve yakın bir şekilde deneyimledikleri, özellikle günlük işlerinin yansıdığına inanan insanlarda derin olan psişik serpintiyi birleştiren bir trajediydi. ülkenin en yüksek idealleri: demokrasinin kendisini korumak için partiden bağımsız olarak Kongre üyelerini korumak.
Olağandışı değildi, 6 Ocak’tan sonra Capitol’deki ilk hafta, bir banyonun veya binadaki birçok küçük, gizli odadan birinin yanından yürüyen memurlar için ağlama sesine kulak misafiri olmak için. Anton, meslektaşlarının gözlerinin boş göründüğünü düşündü ve aynı şeyi onun için de söyleyeceklerinden oldukça emindi. Memurlar korkmuş ve birkaç günde bir bomba tehditleri çağrıldığı için yüksek alarma geçmişti. İhtiyaç duydukları ekipmanın kendilerine asla verilmeyeceğinden emin olan bazı memurlar, dışarı çıkıp kendi kasklarını ve Kevlar’ı satın aldı. Ayın 6’sı sabahı, gece yarısı vardiyasının üyeleri evlerine gönderilmişti; şimdi Capitol Polisi, sayıları gücün sayısını gölgede bırakan binlerce Ulusal Muhafız üyesiyle çevrili olsalar bile, memurları uzun saatler fazla mesai yapmaya çağırdı.
Bir zamanlar liderler tarafından büyük olasılıkla göz ardı edilecek olası güvenlik risklerine ilişkin raporlar, artık isyan kontrol görevlilerinin kaplumbağa teçhizatı dedikleri şeyleri -miğferler, kalkanlar ve tam taktik teçhizatlar- takmaları ve asla olmayan tehditler için pozisyona koşmaları için tetikleyici oldu. gerçekleşti. Anton, “Hayaletleri kovalıyorduk” diyor. Edwards’ın 6 Ocak’ta batışını izleyen çavuş (o zamandan beri emekli oldu), orada olmayacak durumda olan memurları kalabalık kontrolü için gönderdiğinden endişeleniyordu. Bir subay, 6’sından birkaç gün sonra, Capitol yakınlarındaki Black Lives Matter protestosunda devriye gezmeye hazırlanırken, bir subay, “Bu saçmalık,” diye bağırmaya başladı.
7 Ocak’taki gece yarısı vardiyasından önce, memurlar üzücü bir haber aldı: Brian Sicknick’in durumu kritikti ve hayatta kalması pek mümkün değildi (Washington baş tıbbi muayenecisi daha sonra onun iki felç geçirdiğini bildirecekti). Çevik kuvvet için yoklama çağrısında, Yüzbaşı Ben Smith, kuvvete yönelik yaygın eleştirileri kabul etti ve memurlara, halkın övgüsüne katılmadıklarını hatırlattı. Üç memurun hatırladığı gibi, kimsenin sırtına vurmaya ihtiyacı olmadığını söyledi; imzaladıkları şey buydu. Oda sustu, şaşırdı. Anton için, Smith’in yorumları, Capitol Polisi liderliğinin, 6’ncı olaydan sonrasını, ona doğru ilerledikleri kadar kötü bir şekilde ele alacağını doğruladı. Anton, neye imza attığını biliyor, diye düşündü Smith konuşurken. Ama o vardı değil, önündeki tüm bariz sorun işaretlerini görmezden gelecek kadar beceriksiz bir kuvvete hizmet etmek için kaydoldu ve terör estiren Amerikalılardan oluşan bir orduyla savaşmak için kaydolmamıştı.
Anton’un ülkesine hizmet etme arzusu, 11 Eylül 2001’de, o ve diğer öğrencilerin Brooklyn, Crown Heights’taki lisesinde bir televizyonun etrafında toplanıp Dünya Ticaret Merkezi’nin güney kulesinin yıkılışını izlediklerinde doğdu. Annesi o binanın 10. katında çalışıyordu. Onun asla eve gelmeyeceğinden emin olarak, dairesinde saatlerce korkuyla bekledi. Annesi o gece geç saatlerde güvenli ama sarsılmış bir şekilde kapıdan içeri girdikten sonra bile koruma dürtüsü devam etti.
“Sadece yardım etmek istedim,” dedi Anton, Capitol’e yapılan saldırıdan aylar sonra, güçle ilgili hayal kırıklığı büyüyüp hayatının pek çok yönüne sıçradıktan sonra, kendini zar zor tanıdı. “Donanmada her zaman, esasen bir itfaiyeci-acil durum müdürü gibi olan hasar kontrol adamıydım. Bu yüzden her zaman insanları korumaya yardım etmek, kötü şeylerin olmasını önlemek istediğim bir işteydim. Hayatımın merkezindeki ben buyum. ” Altıncı günlere giden o günlerde yapmak istediği tek şey, bu federal kurumun liderlerini ve vatandaşlarını şiddetle korumasına yardımcı olmaktı; 7’sinde, yoklamada kaptan ona ve akranlarına hitap ederken, hasar verilmişti.
Saldırı sırasında görevde olan Memur Howard Liebengood’un 9 Ocak’ta ölümüyle moral bir darbe daha aldı ve üç gün sonra hayatını kaybetti. Eşi Serena Liebengood, Virginia’daki kongre üyesi Jennifer Wexton’a açık bir mektupta, kocasının ayın 6’sından sonra “hemen hemen her saat” çalışmaya çağrıldığını ve ciddi şekilde uykusuz kaldığını yazdı.
Tüm birlik, sinir sistemleri zaten sarsılmış olan memurları yoran, benzer şekilde cezalandırıcı fazla mesailere itilmişti. Akıl sağlığı kaynakları o kadar yetersizdi ki, emekli olduktan sonra çavuş memleketi papazından yardım istemek için izin aldı, o da diğer iki papazla birlikte Capitol’e acil danışmanlık sunmak için geldi.
Görevli memurlar, kayıp olanlar hakkında bilgi alışverişinde bulundu. Üniformasının kendisine verdiği yetkiden açıkça büyük memnuniyet duyan bebek yüzlü bir subay olan Gowdy, bir sarsıntıdan kurtularak Pennsylvania Dutch ülkesindeki evine döndü. Edwards’ın kimyasal yanıklardan dolayı gözlerinin altında kabuklanma ve sarsıntı vardı; saldırıdan sonraki ilk birkaç gün boyunca zorlukla konuşabildi veya yürüyemedi. Kocası da o gün savaşta olan bir subaydı, ancak yaralanmamıştı ve Capitol’de kendisine ihtiyaç duyulduğunu hissetti, bu yüzden Edwards, annesinin iyileşmesine yardımcı olabileceği Atlanta’ya uçtu.
Devan Gowdy, saldırıda beyin sarsıntısı geçiren birkaç subaydan biri. Kredi. . . The New York Times için Philip Montgomery
Anton’un çavuşu Gonell, acı çekmesine rağmen 6’sından sonra işe gitmeye çalıştı. Dominik Cumhuriyeti’nden bir göçmen olan Gonell, çavuş olmaktan gurur duyuyordu; aksanı daha az güçlü, İngilizcesi biraz daha iyi olsaydı daha da ileri gidebilir miydi diye bazen merak ediyordu. Şimdi memurları için orada olmak istiyordu, ancak amiri Gonell’in topalladığını fark ederek, bir doktor görene kadar geri gelmemesini söyledi. Bu randevudan sonra bile, ağrı o kadar bunaltıcı hale gelene kadar çalışmaya devam etti ki zorlukla araba kullanabildi. M. R. I., ayağında kemik füzyonuna ve omzunu onarmak için ameliyata ihtiyacı olduğunu ortaya çıkardı. Gonell isteksizce uzatılmış bir izin için evrakları koydu.
Tricoche harcandı6’dan sonraki ilk iki gün, o kadar siyah ve mavi, o kadar şişti ki, baş parmağını işaret parmağına değdiremeyecek kadar şişmiş bir elin bakımını yaptı. Basamaklara düşmesinden dolayı her iki bacağındaki kesikler yara izleri bırakacaktı, ama o daha çok ruh hali hakkında endişeliydi. Birkaç gün izinli 12 ve 16 saatlik vardiyalarda çalışıyordu. Aynı zamanda sürekli bir tiksinti içindeydi: Memurlar binlerce Ulusal Muhafız üyesiyle birlikte sahada yan yana çalışırken gelen emirler kaotik görünüyordu. Az önce yaşadıklarından sonra bile, yönetimde bu kadar açık bir şekilde bozulan şeyi kimse düzeltemez miydi?
Saldırıdan sonraki günlerde, genellikle dışa dönük olan Dunn, depresyona girdiğini hissetti. Kuvvette fikrini söylemekle tanınan biri (bazılarına garanti edilenden daha sık), bunun yerine kendini meslektaşlarından soyutlamaya, öğle yemeğini arabasında tek başına yemeye başladı. Sosyal medyada ve bazen basında eleştirmenler, memurların başka yöne bakan isyan sempatizanları olduğunu öne sürüyordu; Dunn umutsuzca aksi gerçekleri sunmak istedi (ki Capitol Polisi ve federal savcılar tarafından yapılan bir iç soruşturma sonunda doğrulayacaktır): Memurlar bunalmıştı – ve birkaç vakada kalabalığı yatıştırmak için zayıf muhakeme göstermişlerdi – ama onlar genellikle kahramanca davrandılar ve suç ortağı olmadılar. (Sonrasında, altı memur 6 Ocak’taki eylemleri nedeniyle iç disiplinle karşı karşıya kalacak ve biri daha sonra adaleti engellemekten cezai olarak suçlanacak.)
6’sından sadece birkaç gün sonra Dunn, BuzzFeed News’e Rotunda’daki acı dolu çığlığını anlattığı isimsiz bir röportaj verdi: “Bu Amerika mı?” Donald Trump’ın ikinci görevden alma davası sırasında, Maryland Demokratı ve baş görevden alma yöneticisi Temsilci Jamie Raskin, sonuç açıklamalarında bu sözleri alıntıladı. Dunn, sözlerinin nasıl kullanıldığını görmek için harekete geçti, ABC News, CNN, The New York Times’a röportajlar vererek basına daha geniş bir şekilde konuşmak için kuvvetten izin aldı. Günün en kişisel yönlerinden bazılarını kendisi için paylaştı – ilk kez üniformalı olarak N-kelime olarak anılmak gibi.
Not everyone on the force, which is mostly white (as opposed to the Metropolitan Police Department, which is 50 percent Black), was thrilled that Dunn was the single voice self-designated to speak for all of them. To some, when Dunn talked about the racism he endured on Jan. 6, he made it sound as if it was “all about race,” as one officer put it, especially given that the two Capitol Police officers who died soon after the attack were white. Dunn, aware of that criticism, felt that his critics were focusing on only one aspect of what he discussed on-air: He was also trying to defend the bravery of the force as a whole.
Dunn knew that the Capitol Police Department was depleted, emotionally and numerically: Many were out recovering from their injuries, or they were out sick with Covid, or they were out because they had quit, which put more pressure on the officers still on the force. Still expected to provide security for long and unpredictable sessions of Congress, officers say they were typically receiving only one or two days off per month. Those who served on Jan. 6 were granted only two eight-hour shifts of administrative leave, but many officers felt they were unable to take that leave, much less ask for more. Officers feared that if they went on leave for their mental health, they would only burden their colleagues or jeopardize their job prospects. “I would not be surprised if down the road the department gets sued — big time — for their lack of action after Jan. 6,” one officer said, referring to the mental-health effects of such long hours after the attack.
Tricoche had started to feel he was not entirely himself even before the 6th, exhausted and distressed after working at protests throughout 2020. He was called an Uncle Tom at a Black Lives Matter rally, then called the N-word at the first big MAGA rally, and felt, particularly at the MAGA event, a sense that the Capitol Police officers were little more than costumed props, instructed to simply walk alongside large mobs, with no viable plan for what they were supposed to do if protesters easily overwhelmed the few officers between them and the building.
Dominick Tricoche at his childhood home in Levittown, Pa. Kredi. . . Philip Montgomery for The New York Times
Although Tricoche was close to his unit — they worked from 11 p. m. to 7 a. m. — he felt increasingly alienated from the force itself, where the divisiveness of the outside world inevitably filtered in. On election night, he and Anton watched the returns in a small room where other officers occasionally passed through. Officers kept tossing out predictions about how things would go down if Joe Biden lost — Man, Black Lives Matter was going to get crazy, they said; the protesters were going to get out of hand; it would be a nightmare at the Capitol. Tricoche waited until they were alone in the room and then turned to Anton. The real question, he said, is what happens if Trump loses and doesn’t leave. The two of them went back and forth, playing out the scenarios. Did they trust certain colleagues not to let Trump walk right into the Capitol after Biden was supposed to take office? Did they even trust those colleagues not to turn their guns on Anton or Tricoche if they tried to stand in Trump’s way? The answer, they both thought, might be no.
Tricoche’s colleagues knew him as an officer who had a fierce sense of duty but was otherwise an unusual figure on the force. In quiet moments on midnights, he worked his way through F. Scott Fitzgerald, Charles Bukowski, poets like Baudelaire and T. S. Eliot. He received a full R. O. T. C. scholarship to Penn State but dropped out when he suffered an episode of deep depression. Now 29, he’d become one of Gonell’s most reliable underlings, someone Gonell described as “an excellent officer — always willing to step up and do the job, very responsible. ”
At work, Tricoche continued to be the leader Gonell knew — taking charge of the unit with Anton in Gonell’s absence — but at home, he was suffering from insomnia, still jacked on adrenaline and anxiety. He couldn’t rest, and he couldn’t plan, because they were often slammed with an extra shift at the last moment. As he crumbled under the stress of the previous weeks, a relationship important to him started falling apart, and now he counted that among the other failures that tormented him. He kept going over the events of the 6th — surely he could have done something more in the face of all that madness. He felt himself spiraling downward, writing in his journal, “I dream of a darkness darker than black. ”
Nicole, the wife of the officer who tumbled down the stone stairs under the scaffolding for the inaugural stage, was watching Fox News when she first learned something was amiss at the Capitol. Soon after that, she got a call from the wife of a fellow officer, telling Nicole that her husband was receiving medical care. When he finally came home early on the morning of the 7th, he was dazed, quiet and drained. A doctor he saw that night in the emergency room told him he probably had a concussion and could not return to work until he had been cleared by his primary-care physician. Nicole (who asked to be identified by her middle name to protect her family’s privacy) wasn’t too worried. They’d see how he felt tomorrow; she went to bed disturbed but not particularly alarmed about her husband’s health.
The next day, her husband was supposed to rest and stay quiet, but his phone was blowing up with texts from his best friends, a group of men who were known as the North Barricade Crew after the spot where they were usually stationed. Irreverent, tight-knit, they brought a certain insult-comic humor to roll call (after one member mooned a sergeant near his post, another sergeant started calling them the Motley Crew). If they were rowdy, it was a privilege that came with more than a decade of experience for each, and friendships just as long. The group texts that day, however, were somber, as they tried to piece together who had been where, how it all went down. Even those who were not there that day were suffering. Billy Evans, a good friend of her husband’s, was off duty watching his kids when the events unfolded. Now he was stricken that he had not been there to support his colleagues.
Her husband couldn’t stay away from the news, online and on television, even though it only fueled his anger. He was angry at the rioters, angry that some of them had dared to say they were on the officers’ side. His memories of the day were impressionistic, dreamlike, spotty, scenes from a zombie movie he never wanted to star in; it was days before he learned from a friend that he had been knocked unconscious and was out for three minutes. When he walked on his right foot, he felt as if he were stepping on gravel, and he felt dazed, with bouts of grief and rage searing through the fog. Now on leave himself, he worried that another attack would happen while he was sitting at home. “I just know something bad’s going to happen, and I won’t be there to help,” he often said to Nicole. He could imagine little worse.
By the 9th, Nicole and her husband were starting to have more serious concerns about his symptoms. Sometimes when he stood up, he tilted backward, on the verge of falling. All three of their children had names that started with the same letter, and several times he tried to address one of them only to stutter on that first consonant, unable to get out a simple sentence. His friends corresponded mostly by text, and one was shocked when they finally did speak by phone. “He can’t even get his words out,” he texted the others.
Nicole, an organized person who had worked in operations for a small business for decades, always believed there were few crises that could not be managed by the effective deployment of checklists. So she started making them: Find neurologist, find paperwork for neurologist appointment, schedule appointment with orthopedist, file paperwork for disability leave. She took out a bright yellow folder and neatly labeled it: “January 6. ”
The bronze door near the Rotunda still had a huge spider crack in its pane, a sight that made Anton feel a splinter in his own heart. Windows where the sun had shone through on countless elected officials were now boarded up, so that the whole building looked as if it were about to go into foreclosure.
On March 4, Anton and Tricoche showed up to their midnight shift and discovered that instead of serving on riot control, they would be assigned elsewhere. Senator Tammy Duckworth had requested an escort. Duckworth, an Army veteran and the only senator who uses a wheelchair, had a harrowing experience on the 6th, coming within minutes of crossing paths with the mob. There was no specific cause for concern that night, but in case of something unexpected, she wanted officers waiting at the Senate chamber to help her get out of the building.
Anton and Tricoche considered protecting a member of Congress to be the highest honor of their roles as Capitol Police officers. They had the official training to use long guns, so they retrieved M4s and magazines from the armory and escorted the senator to the chamber, as she thanked them profusely. But while she was in the bathroom, someone else — they later learned it was the acting Senate sergeant-at-arms — approached them, agitated, and demanded to know what they were doing there. At that moment, Duckworth exited the bathroom and said she had specifically asked for them to be there for her. (Ben Garmisa, a spokesman for Duckworth, declined to comment. ) But as soon as she disappeared into the Senate gallery, Anton’s phone rang: Their acting sergeant told them to return those weapons immediately. They later learned that either a senator or a staff member had told the acting sergeant-at-arms that the body armor and weapons made them uncomfortable.
Anton had sworn to protect the lives of those senators with his own body, if it came down to it, and now he felt he was being chastised for providing safety to one of them. Both he and Tricoche appreciated that Congress had always operated free of military guard. But they felt the overwhelming sense that those in charge of the Capitol did not grasp the new reality in which they were operating — or the country’s new reality, for that matter.
Tricoche’s frustration was rising, his mental health declining. Exhausted from work, emotionally strung out, he was feeling a kind of slippage, especially when he was alone. On March 8, he felt so utterly bereft that it overwhelmed him, and he called in to say he would be missing work. Over the next days, he remained home but couldn’t summon the energy even to call in or to respond to the worried texts he was receiving. “You here tonight?” Anton wrote. “Yo yo yo man you hanging in?” Ten days ticked on, with Tricoche ignoring text after text, from two sergeants who he knew cared about him, and from Anton. “Hey bro I don’t know what’s going on but everyone is looking for you and they are going to request a welfare check on you and send people to your place,” Anton wrote on March 13. He’d driven to Tricoche’s apartment with a sergeant, pounded on the door, heard nothing. “I hope you are at home doing well,” he texted later that night. “Miss ya man. ”
Tricoche was off duty on Jan 6. He drove to the Capitol after learning that something serious was underway there. Kredi. . . Philip Montgomery for The New York Times
Tricoche knew enough to seek help from a doctor, who told him his hours were doing him harm and prescribed anti-anxiety medication and sleep aids. And yet, at some point that week, consumed by a feeling of failure, convinced that he was only adding to others’ suffering, he swallowed a large amount of over-the-counter medication. He woke up, unsure how many hours later, in a pool of vomit with aching liver pain.
Key Figures in the Jan. 6 Inquiry
Card 1 of 10
The House investigation. A select committee is scrutinizing the causes of the Jan. 6 riot at the U. S. Capitol, which occurred as Congress met to formalize Joe Biden’s election victory amid various efforts to overturn the results. Here are some people being examined by the panel:
Donald Trump. The former president’s movement and communications on Jan. 6 appear to be a focus of the inquiry. But Mr. Trump has attempted to shield his records, invoking executive privilege. The dispute is making its way through the courts.
Mark Meadows. Mr. Trump’s chief of staff, who initially provided the panel with a trove of documents that showed the extent of his role in the efforts to overturn the election, is now refusing to cooperate. The House voted to recommend holding Mr. Meadows in criminal contempt of Congress.
Scott Perry and Jim Jordan. The Republican representatives of Pennsylvania and Ohio are among a group of G. O. P. congressmen who were deeply involved in efforts to overturn the election. Mr. Perry has refused to meet with the panel.
Phil Waldron. The retired Army colonel has been under scrutiny since a 38-page PowerPoint document he circulated on Capitol Hill was turned over to the panel by Mr. Meadows. The document contained extreme plans to overturn the election.
Fox News anchors. Laura Ingraham, Sean Hannity and Brian Kilmeade texted Mr. Meadows during the Jan. 6 riot urging him to persuade Mr. Trump to make an effort to stop it. The texts were part of the material that Mr. Meadows had turned over to the panel.
Steve Bannon. The former Trump aide has been charged with contempt of Congress for refusing to comply with a subpoena, claiming protection under executive privilege even though he was an outside adviser. His trial is scheduled for next summer.
Michael Flynn. Mr. Trump’s former national security adviser attended an Oval Office meeting on Dec. 18 in which participants discussed seizing voting machines and invoking certain national security emergency powers. Mr. Flynn has filed a lawsuit to block the panel’s subpoenas.
Jeffrey Clark. The little-known official repeatedly pushed his colleagues at the Justice Department to help Mr. Trump undo his loss. The panel has recommended that Mr. Clark be held in criminal contempt of Congress for refusing to cooperate.
John Eastman. The lawyer has been the subject of intense scrutiny since writing a memo that laid out how Mr. Trump could stay in power. Mr. Eastman was present at a meeting of Trump allies at the Willard Hotel that has become a prime focus of the panel.
After one of his sergeants reached out to Tricoche’s mother, he finally called in to say he was alive. He returned to work the next day and told a sergeant he trusted what happened. Then he turned in his badge and his gun. “I was so destitute spiritually that it didn’t matter,” he says. “I was feeling nothing. ”
Tricoche took time off from work, alternating between his lonely apartment and his crowded childhood home in Levittown, Pa. , where he crashed on the couch, immobile, silent, near catatonic, as family life swirled all around him: several half or stepsiblings, most of them young adults. His mother, stepfather and the rest of the family were white, but Tricoche’s father is Black, and he describes himself as mixed race. Almost every person of voting age he was living with, he knew, voted for Trump, and Trump signs stood all over the neighborhood. For all he knew, the neighbors felt the same way as the people who came to attack the Capitol — who came to attack him. For all he knew, they were even there that day.
When people told Caroline Edwards that it was a radio call about her fall on the 6th that marked, for them, the start of that day with so many horrors to follow, it embarrassed her. She hated being the first officer down; she hated that she was taken to get medical help, while Brian Sicknick stayed on and kept fighting, only to die the next day. All those details pained her when she went over everything she lived through on the 6th, which she did, over and over and over.
Edwards was anything but a pushover. She was one of only two women on the union board, a slot she landed at age 29. But now she shook when she tried to talk about what happened. She had ongoing symptoms from what was diagnosed as a traumatic brain injury: Her balance was off, and she experienced so much vertigo that she could barely walk. For months, her speech would be slow and labored; at the end of March, she was still fainting with troubling frequency.
She had met her husband, a fellow officer, on the job. Sometimes people told her they thought it must be easier for her, at least, to have a spouse who was going through the same thing; so many officers found that their spouses simply could not understand what they were going through. “No,” she told them. “There is no easy. It just all sucks. ” They were each short-tempered; they had both experienced the 6th but now were in different emotional places at a time when they had never needed each other more.
Edwards was one of many on the force who suffered concussions; of the seven or eight officers in Gonell’s squad who served on the 6th, he counted three, and a possible fourth. By March, Devan Gowdy was past the acute phase of his concussion: sleeping around the clock, waking from nightmares that left him pumping with feelings of murderous rage. Still, he knew he was not himself, or was not the self he was before the 6th. An unusually sensitive person — his best friend, growing up, was the elderly antiques dealer who lived next door — he had turned into someone who could be roiled with fury. He often woke up weeping, turning to his fiancée in bed to tell her how scared he was, even if he couldn’t identify any threat.
Nicole’s husband was also showing uncharacteristic volatility, his anger sometimes explosive. She did not hold her husband responsible for it. She thought that if she could just be even more organized, control any possibility of chaos — as if the chaos of life with three kids could be controlled — she could spare her husband exposure to stress, spare them all his reactions to that stress. So she stayed up late, folding every piece of laundry, writing more lists for the coming week, making sure that her son’s baseball uniform was where it needed to be so there would be no last-minute panic, no hassle, no outbursts.
In early spring, some of the officers who had been on leave were starting to return. But her husband was still receiving treatment for his brain injury, mental exercises to help restore his balance that left him nauseated and drained. He had memory lapses; he had frustration with those memory lapses. Complicated paperwork like the kind she was always churning through overwhelmed him quickly, so she stopped trying to explain the mind-numbing, arcane logistics of his medical care. He was still on the group texts that his friends from the North Barricade Crew sent around regularly, but because he had been gone so long, he didn’t always know what they were talking about.
On April 2, Nicole’s family and in-laws were at Luray Caverns, outside Shenandoah National Park in Virginia, trying to take her husband’s mind off his troubles, when she saw him check his phone. Then he was down, a tall lumbering man with a long beard, fallen to his knees. Texts were coming in: There had been an attack at the Capitol. Two men at the north barricade were hurt, one much worse than the other. One of them was Billy Evans. It was a knife — no, it was a man with a gun. No, a car drove into them, colliding most directly with Evans. That was confirmed. Nicole’s own phone started pinging with messages from other officers and lieutenants: She needed to prepare herself — her husband — for the worst. Her husband told his parents to take the children to the gift shop, and then he stayed where he was, weeping uncontrollably over a guardrail. He regained his composure enough to get into the car, but that was impossible to maintain when, a few minutes into the drive, he got the text: Billy was gone.
As a matter of habit, Anton usually parked his Jeep up on Delaware Avenue, right near the north barricade where Billy Evans lost his life. He lived only 15 minutes away, and he often felt, when he arrived, that he had never left work. He was still, in April, working a never-ending series of 12-hour shifts with rare days off. Especially after Evans died, a feeling of dread came over him with such force that he sometimes struggled to leave his car. He tried to summon reserves of discipline. “May we pass every test,” he’d say when he pulled in, to prepare himself for the grueling day ahead. It was something he and his mom, who raised him Baptist, used to say whenever he had a big exam or another challenge, and they always said it together, three times, half chanting, half praying. Pulling the key out of the ignition, he could sometimes say it only once before he felt something give way, the emotional equivalent of his knees buckling. He’d walk toward the Capitol, pacing himself as he neared the street he needed to cross. By the time the light turned red, he had wiped his face and prepared himself to enter the building.
Anton wondered how long he could continue on the job. He had always enjoyed perfect health, but now he was having heart palpitations several times a day that forced him to stop whatever he was doing; more than once he wondered if he could be having a heart attack. His sleep was erratic, his blood pressure and cholesterol sky high.
Like many other officers, he found it a boost to morale when Caroline Edwards returned to work in May. Because of her injuries, she was assigned to a desk job, but she had also taken on an additional role that was natural for her: She was becoming a peer counselor, someone in whom officers could confide. She had already been functioning informally in that capacity, reaching out to Nicole’s husband to offer whatever she could share about traumatic brain injuries and sending Shannon Terranova, the grieving former wife of Billy Evans, thoughtful gifts for their children.
Work was like one vast crime scene they all had to keep revisiting, day after day. Informal memorials for Billy Evans and Brian Sicknick had been set up on two separate tables, with fresh flowers and photos and badges, that everyone passed in the hallway as they walked down to reach the Capitol Police locker room. Sicknick had served on the mountain-bike unit that patrolled around the building, and his bicycle was placed in front of the display. Jason DeRoche, a Capitol Police officer for 18 years who drove to Massachusetts for Evans’s funeral, was already angry about the events of the 6th, and he became even more so after the death of his friend. He decided to join a lawsuit brought by seven officers against Trump for his role in the Jan. 6 attack.
Gowdy had returned to work from medical leave just a few days before the attack that took Evans’s life. Walking by the display every day, seeing the smiling, proud faces of Sicknick and Evans, was excruciating for him, a reminder of what partisan warring had wrought. He used to love being a Capitol Police officer, had considered that position to be the greatest accomplishment of his life. Working in the Capitol Visitor Center had been his favorite assignment; he loved meeting the tourists, making them feel welcome, and had even learned to say, “Please take off your belt” in Mandarin, which never failed to make Chinese tourists laugh. But now that he was back, he viewed everybody through new, suspicious eyes, especially anyone wearing a MAGA hat. He felt uncomfortable being back in Washington. Everywhere he went, he looked at the people milling around and wondered: Were you there on the 6th? Was it you?
On May 28, Gonell was lying in bed, his foot elevated after an operation, when he saw Harry Dunn on CNN. He was paying a visit to the Senate, along with Sandra Garza, the longtime partner of Brian Sicknick; Sicknick’s mother; and Michael Fanone, a Metropolitan Police officer who fought alongside Gonell at that crammed doorway at the lower west entrance of the Capitol. Seeing Fanone was emotional for Gonell: Fanone relieved Gonell on the 6th, taking over the precise spot where Gonell was standing before he headed back into the building for water and reinforcements. Just moments later, Fanone was dragged into the crowd and tased, suffering a heart attack as a result, as well as a traumatic brain injury. Had Fanone not taken his place, Gonell might have been the officer who was tased, who could have suffered a heart attack, or worse, for all he knew.
Sgt. Aquilino Gonell at a physical-therapy session for injuries he suffered in the attack. Kredi. . . Philip Montgomery for The New York Times
Dunn and the others were there that day to try to visit Republican senators, hoping to persuade them to support an independent commission that Speaker Nancy Pelosi and other key House members had negotiated to investigate the Jan. 6 siege. Ten senators would be enough to overcome a filibuster from a party eager to consign the events of that day to the past. In every office, the Republican senators told the officers how tragic they found the Jan. 6 attack, shook their hands and made eye contact, thanked them for their service. As Fanone recounted his experience of the attacks, Senator Lindsey Graham of South Carolina struck Garza as so bored and distracted that she made clear her irritation. Garza, along with Sicknick, was a Trump supporter and had doubts about the validity of the election before the 6th, but her opinion of Trump had radically changed after Sicknick’s death. “I said, ‘I feel like you’re being very disrespectful, and you’re looking out the window and tapping your fingers on the desk,’” she recalled. Another senator at the meeting tried to tell her she was misreading Graham’s body language, which only infuriated her more.
Dunn found the senators’ failure to commit to what seemed like the minimum they could do equally enraging. There were no cameras there, so couldn’t they just tell him straight: Were they going to vote for this thing or not? Graham, who had made a big show of how angry he was about the violence on the 6th, indicated that he would be voting against the independent commission. Senator Tim Scott, also in the room, told the officers that while he and Graham agreed there should be accountability for the attack on the Capitol, they didn’t like the vehicle that was being used to drive to the destination, as Dunn recalled. It was typical political talk, the officers thought, and sure enough, the independent commission failed to overcome a Republican filibuster in the Senate, leaving Pelosi with little other option than to appoint a select committee dominated by Democrats to carry out the inquiry.
Gonell, watching the news, seeing the dejection in the body language of the five people leaving the Senate, was suddenly overwhelmed with emotion. His wife, hearing the sound of him sobbing, came running in, fearing that he’d fallen and reinjured his foot. That was it, he told her. For months he’d been saying he wanted to speak out about the 6th. His wife was a private person and thought that going public could open them to harassment, maybe even worse. But this hypocrisy — the refusal to support the officers who had ensured those same senators’ safety — was more than he could silently stand by and take. He had been diagnosed with post-traumatic stress disorder and was clearly depressed; if he could speak his mind, he thought, his recovery might begin.
After the vote that day, he reached out to Dunn, who was at a store when he got Gonell’s call and walked the aisles in circles as he listened to the sergeant in tears on the other end of the line. Gonell apologized to Dunn for not joining him sooner. He knew how hard it must have been to be the lone voice of the Capitol Police. Dunn put him in touch with his own lawyer and with CNN. “As courtesy and respect,” he wrote to his supervisor, “making you aware that earlier today (Friday afternoon) I conducted an interview with cnn regarding my experience and ordeal I went through. These last few days has been very hard for me emotionally after seeing Officer Sicknick family literally begging these people to support the commission. I felt I couldn’t stay quiet anymore. ”
Sandra Garza, the longtime partner of Brian Sicknick, an officer who died the day after the attack. Kredi. . . Philip Montgomery for The New York Times
A month later, Gonell, Dunn, Fanone and Officer Daniel Hodges of the Metropolitan Police were asked to testify before Congress about the attacks. The hearing on July 27, the first of the House select committee investigating the Jan. 6 attack, was a somber and emotional affair. The officers entered the room, one by one, stately in their decorated dark blue uniforms. The lawm